Gedoogverklaring Mariekerke - Arrest

Gedoogverklaring Mariekerke (ABRvS 15-04-1994)

Casus

Een campinghouder verzoekt ten behoeve van zijn mini-camping gedurende twee weken in het kamperseizoen 1991 piekopvang. In 1990 mocht hij gebruik maken van de zogenoemde gedoogregeling piekopvang 1990, waardoor in voorkomende gevallen op zijn terrein maximaal vijf toeristische kampeermiddelen werden gedoogd boven het aantal dat hem krachtens de verleende vrijstellingen was toegestaan. Omdat bleek dat hij bij herhaling meer dan het hem toegestane aantal kampeermiddelen op zijn perceel aanwezig had, werd besloten hem voor het jaar 1991 uit te sluiten van de mogelijkheid van de piekopvangregeling.

ABRvS

De Afdeling constateert dat de piekopvangregeling geen wettelijke basis heeft maar toch een op enig rechtsgevolg gericht besluit is. De piekopvang heeft rechtsgevolg omdat deze naar het oordeel van de Afdeling kan worden opgevat als een verklaring vooraf dat ten aanzien van het gebruik van de in de regeling vermelde vijf extra kampeermiddelen geen bestuursdwang zal worden toegepast. Vervolgens bepaalt de Afdeling ten aanzien van de beslissing om appellant in 1991 uit te sluiten van deelname aan de piekopvangregeling, dat deze moet worden aangemerkt als een weigering om te gedogen. Dit is niet een op rechtsgevolg gericht besluit. Er is nog geen bestuursdwang aangezegd, maar de beslissing bevat 'slechts' de mededeling dat gedurende de periode van uitsluiting de mogelijkheid bestaat om bestuursdwang toe te passen.

Hoewel dus een gedoogverklaring volgens vaste jurisprudentie appellabel is bij de bestuursrechter (art. 8:1 eerste lid jo. Art. 1:3 eerste lid Awb) als de beslissing is gericht op een rechtsgevolg, echter is de weigering te gedogen dit niet omdat het niet gericht is op enig rechtsgevolg.