Deze week ben ik een half jaar terug. Aan de ene kant lijkt het zo ver weg, maar andere kant weet ik alles nog in details en lijkt het zo kort geleden! Helemaal als ik medevrijwilligers die ik daar heb ontmoet (die ook vriendinnen zijn geworden) spreek. Het is zo fijn om met hun herinneringen op te halen. Zij weten precies de sfeer, de geur, hoe de dag verliep, het weggetje van school naar huis, of hoe je uren alleen maar op het bankje kon zitten op het hoofdplein van de stad, het gevoel dat je daar had; wat je -ondanks dat mensen geinteresseerd zijn in je verhaal- nooit op anderen kunt overbrengen. Ook al zien we elkaar niet heel vaak, is het binnen 5 minuten alweer vertrouwd. En kun je -buiten urenlang te kletsen over alles in peru- juist ook hele diepe gesprekken hebben.

Want voor ons allemaal (voor mij eigenlijk nog wel het minste) is er zo veel veranderd in ons leven sinds peru, maar ook door peru. Het heeft ons gevormd en veranderd, en ondanks dat dat soms moeilijk is, hebben we er geen van allen spijt van! Wat we allen zien is dat Peru zo veel invloed heeft gehad op ons als persoon; op onze gedachtegang, op onze ambities, op onze motivaties en onze overtuigingen. Dit klinkt misschien zwaar.. Misschien is dat ook zo.. Moeilijk om te zeggen. Het is in ieder geval fijn dat anderen dat ook herkennen! Het was een hele fijne dag!  Maar als we dan weer uit elkaar gaan dan is Peru de dagen er na weer even zo dichtbij! En dat is deels zo fijn maar deels ook zo lastig. Het is gek en verdrietig om te beseffen dat het gevoel van daar nooit meer terug komt...... maar wel fijn om dit met nieuw gemaakte vriendinnen te delen en samen weer even alles zo goed mogelijk terug te halen!