Ik kon het niet geloven, toen mijn vriend zei; Je bent alweer drie maanden terug...... Ik ben alweer even lang terug dan dat ik uberhaubt ben weg geweest.. Als ik afgelopen drie maanden met de drie maanden in Cusco vergelijk, dan was ik in Cusco toch veel nuttiger! Daar heb ik gestudeerd, kinderen daadwerkelijk kunnen helpen en uiteindelijk nog een mooie reis gemaakt met mijn vriend. Daar heb ik me kunnen inzetten, gebruik kunnen maken van mijn kennis en ervaring, kunnen delen en weer nieuwe ervaringen kunnen opdoen. De afgelopen maanden heb ik geen van dit alles kunnen doen. Het is bijzonder frustrerend om in Nederland thuis te komen waar niks op je wacht (ja vrienden en familie ontvingen me met open armen! maar daar buiten...). Geen werk én geen studie. De eerste weken vond ik dat nog niet zo erg, het was wel fijn om even de gehele reis te kunnen 'verwerken' het leek me verschrikkelijk om (zoals sommige van mijn medevrijwilligers) bij aankomst in Nederland na een week alweer te moeten beginnen! Maar drie maanden lang?! Ik denk dat ik me na twee weken in het vacature-woud heb gestort... Voor iedereen is het momenteel lastig om een baan te vinden.. maar voor kinder- en jeugsdpsychologen, of uberhaupt iets in de richting van (geestelijke gezondheids)zorg! Zijn er nauwelijks vacatures! En dat is -natuurlijk voor mij- frustrerend, maar nog frustrerender omdat je ziet dat er genoeg kinderen zijn die wél hulp kunnen gebruiken! Puur om financiele redenen worden er aan de lopende band psychologen ontslagen, ongeacht de tekorten, ongeacht de wachtrijen. 

Het ontvangen van reacties op mijn sollicitatiebrieven "u bent één van de 250 sollicitanten, helaas kunnen we niet voor iedereen specifiek benoemen wat de reden van afwijzing is" was ik zo zat, dat ik besloten heb om samen met mijn vriend voor onzelf te gaan beginnen! Het is een onderneming waar wij tijdens onze studietijd altijd al over hebben gesproken. "Het zou toch leuk zijn om... ", "Wij zouden echt heel goed zijn in..." "Het zou precies bij ons passen want.." Maar dat bleef toen bij slechts een idee. Nu we beiden de tijd hadden, hebben we besloten om de stap daadwerkelijk te maken. Samen Wonen; het is een woonvorm voor studenten met een Autisme Spectrum Stoornis. Waar zij met hulp, begeleiding en ondersteuning in een veilige woonomgeving, het zelfstandig worden kunnen ervaren. 

Op dit moment is het ondernemingsplan bijna af en zijn we druk bezig om meer naamsbekendheid te creeeren. We hebben een eigen website, maken gebruik van social media en hebben de eerste contacten gelegd met (hoge) scholen en universiteiten. De enige moeilijke afweging is; huur je eerst een huis zodat potentiele bewoners het huis kunnen bezichtigen, maar met kans op veel verlies van geld of wachten tot we de eerste aanmelding hebben en dan een huis huren, geen hoge kosten maar ook geen kans op een bezichtiging. 

En eindelijk dan voel ik mij weer nurttig! Ik ben weer bezig en kan mijn kennis en ervaring inzetten voor hulp aan een 'beschermde groep' in de maatschappij!

www.samen-wonen.org