ABRvS 24 juli 2013 (RVS:2013:489) “Onevenredig belang bij Illegale Loods?” - Arrest

Feiten

Bij afzonderlijke besluiten van 10 november 2011 heeft het college aan appellanten een last onder bestuursdwang opgelegd, om een illegale loods te verwijderen van het perceel X. Het bezwaar en beroep van appellanten is ongegrond verklaard. Appellanten zouden zonder omgevingsvergunning het bouwwerk hebben gebouwd of in stand hebben gelaten.

De appellanten betogen dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat het college op grond van artikel 2.3a lid 1 Wabo, aan appellante B de last onder bestuursdwang kon opleggen, omdat zij volgens hen niet als overtreder kan worden aangemerkt. Zij voeren hiertoe aan dat deze bepaling alleen is bedoeld voor de situatie dat naast degene die een bouwwerk zonder de daartoe vereiste omgevingsvergunning heeft opgericht, ook de opvolgende eigenaar kan worden aangeschreven wegens het in stand laten van dat bouwwerk, en dat appellante B niet de opvolgend eigenaar is van degene die het bouwwerk heeft opgericht. Ook heeft zij het in haar macht om aan de last te voldoen, omdat zij niet over de financiële middelen beschikt. Daarnaast kan niet van haar worden gevergd daaraan te voldoen, omdat zij de moeder is van appellant A.

ABRvS

De Afdeling stelt dat de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat appellante B in als eigenares van het perceel, als overtreder van artikel 2.3a lid 1 Wabo kan worden aangemerkt. In dit verband wordt verwezen een eerdere uitspraak, waarbij de door het college aan appellanten opgelegde last onder dwangsom met betrekking tot de loods (in die zaak aangeduid als bedrijfshal) onherroepelijk is geworden. De wetgever heeft niet beoogd de bepaling alleen op de rechtsopvolger van toepassing te laten zijn. Dat appellante B het niet in haar macht heeft om aan de last onder bestuursdwang te voldoen, is niet van belang. De Afdeling stelt dat anders dan bij een dwangsomaanschrijving, er bij een bestuursdwangaanschrijving geen sprake is van een opgelegde verplichting, die men moet kunnen nakomen, maar van de optie om maatregelen te treffen om de situatie te beëindigen.

Volgens appellanten heeft de rechtbank miskend dat ten tijde van het nemen van het besluit concreet zicht op legalisering bestond, en dat het college daarom van handhaving had moeten afzien. Zo had appellant A voor de loods een tijdelijke ontheffing en bouwvergunning ingediend. Volgens de Afdeling heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat appellanten niet aannemelijk hebben gemaakt dat ten tijde van het besluit concreet zicht op legalisering bestond. Dat ten tijde van dat besluit het beroep van appellant A tegen de door het college in bezwaar gehandhaafde weigering om tijdelijke ontheffing en bouwvergunning te verlenen aanhangig was, betekent alleen dat op dat moment de uitkomst van de procedure onzeker was, omdat de rechter zich er nog niet over had uitgesproken.

Appellanten betogen ook dat de rechtbank heeft miskend dat handhavend optreden zodanig onevenredig is in verhouding tot de daarmee te dienen belangen, dat het college daarvan had behoren af te zien. Hierover zegt de Afdeling dat er geen concreet zicht op legalisering was. Nu voorts de overtredingen niet van geringe aard en ernst zijn, te meer nu appellant A willens en wetens heeft gebouwd zonder over de daartoe vereiste bouwvergunning, thans omgevingsvergunning, te beschikken en appellante B hiervan op de hoogte moet zijn geweest, bestaat onvoldoende grond voor het oordeel dat handhavend optreden ten tijde van belang zodanig onevenredig zou zijn in verhouding tot de daarmee te dienen belangen dat van handhavend optreden behoorde te worden afgezien. De rechtbank is terecht tot dezelfde conclusie gekomen.

Tenslotte, het is vaste rechtspraak van de Afdeling dat de begunstigingstermijn ertoe strekt de overtreding te beëindigen, waarbij als uitgangspunt geldt dat deze niet wezenlijk langer mag worden gesteld dan noodzakelijk is om de overtreding te kunnen beëindigen.