Het is ondertussen alweer even geleden, meer als een jaar om precies te zijn. Familie en vrienden om mij heen zeggen dat het me op een positieve manier beter heeft gemaakt, zelf heb ik dit niet heel erg in de gaten gehad, maar als ik er zo over terug denk ben ik het zeer zeker met mijn vrienden en familie eens.

Sinds ik weer terug ben in Nederland, en ook al een poosje, merk ik eigenlijk dat de mensen die daar wonen eigenlijk niet in onze cultuur (eigenlijk Nederland) zouden kunnen wonen. De mensen hebben het daar niet persee slecht, maar ook niet goed, en het mooie is dat de mensen daar er gewoon mee om kunnen gaan, ze zijn dit immers gewoon gewend. Ik denk zelf dat Nederland te modern zou, tevens zou het werk te modern zijn voor hun.

Alles daar gaat op hun manier, en hier in Nederland op een andere manier, en beiden manieren werken, maar ze zijn nét wat anders. Je moet de mensen ook niet willen veranderen, je moet ze wat bij willen brengen (willen leren).

Dat neemt niet weg dat je er niks kan doen, je kan er juist heel erg veel doen maar je moet het zien als een bijdrage en misschien een kleine verbetering maar je kan de wereld niet veranderen. 

Ik las toevallig vandaag een stukje in de Linda ( Op safari editie) bij een intervieuw met Chris Zegers het volgende:
De Vraag: Jij bent veel in Afrika op reis geweest, raak je nooit ontdaan van wat je daar ziet? de enorme werkeloosheid, geweld tegen vrouwen?
Hij antwoorde:
Ik word er minder mee geconfonteerd, omdat we met ons reisprogramma naar andere plekken gaan. Maar natuurlijk heb ik kilometers lange krottenwijken gezien. Toch zag ik ook daar kinderen die vooral blij zijn met wat ze wel hebben, in plaats van te focussen op wat er niet is. Dan is het best schrijnend om weer in Nederland te komen, waar het geklaag al bij de bagageband op schiphol begint. Over de files bijvoorbleeld. Ga naar Bangkok: daar staan pas files. Wij leven in een paradijs; ik vind het heftig dat we dat niet beseffen.

Toen ik dit las dacht ik daar zit zeker wat in, als wij iets gaven aan de kinderen van speelgoed zag je ze een paar minuten later toch weer lopen met een stokje en een zakje omdat ze daar mee wisten te spelen. Ze kennen geen luxe en hebben dat ook niet nodig. 

Nu moet ik toegeven dat ik echt niet zonder Nederland kan en blij ben met deze luxe maar toen ik daar was heb ik de luxe ook niet echt gemist douche met koud water en zelfs zonder douchen was geen probleem, maar dat komt ook omdat je weet dat het maar voor een kortere tijd is.

Ik ben door de reis zelfverzekerder geworden en kijk zeker anders tegen de dingen aan en ben ontzettend blij en trots dat ik dit heb mee gemaakt.
Daarom ga ik zeker nog een keer naar het buitenland om mijn steentje te kunnen bijdrage en ervaring op te doen.