Heimwee...

Heimwee naar een plaats, of misschien meer naar de mensen, of toch naar de liefde, de genegenheid, het eten, de bedden, de wc's, het gevoel dat je nuttig bent, of misschien wel gewoon naar dat allemaal. Iedere dag weer. Iedere dag denk ik er wel even aan. Nee niet persé aan Uganda, wel veel, maar vooral aan hoe ik me daar voelde. Gelukkig, nuttig, thuis, geliefd, waardevol, en ga zo maar even door. Als ik de foto's terug kijk zie ik een million dollar smile op mijn gezicht, stralende ogen en vet ranzige kleren. Prachtige omgeving om me heen, dieren die je hier alleen achter de tralies vinden kan en prachtige witte lache bekjes. Als ik terug denk aan hoe ik me toen voelde voel ik weer vreugde, rust, begrip en ja ook verdriet. Niet omdat ik thuis miste, wat mij best verbaasde, maar omdat het op sommige momenten toch best hard aankwam dat ik zelfs daar nog een veel luxer leven lijdde dan de meerderheid van de mensen waar ik me onder bevond.

De foto's van na Uganda vertellen een ander verhaal. Rode ogen, rode vlekken om mijn neus, een gezicht wat dood uitstraald en een mond die niet meer aan het lachen te krijgen is. Twee weken lang heb ik non-stop gehuild. Soms stopte ik het even weg en kwam er bezoek om mijn verhalen te horen, maar dat ging dan al snel naar een opmerking als oh die foto's zie je ook altijd in de reclame's of op de basisschool. dan was de zogenaamde interesse eigenlijk al wel weer weg en starte ze als echte hollanders weer over het weer en de koetjes en kalfjes te praten. Ik trok me dan stilletjes weer terug op mijn kamer waar ik dan al snel weer in tranen uitbarste en boos uit mijn raam staarde. Ik voelde me onbegrepen en ongehoord. Als ik naar buiten keek haatte ik alles wat ik zag (niet zo veel want mijn uitzicht word behoorlijk beperkt door alle huizen) en begon ik weer te huilen. Na dus twee keer geprobeerd mooi te vertellen met foto's en alles erop en eraan had ik het eigenlijk al wel opgegeven en was mijn antwoord al gauw heel bijzonder als mensen mij vroegen hoe het was. Met een dikke vette fake smile. Het kwam hun eigenlijk altijd wel mooi uit, want echt boeiend vonden ze het allemaal toch niet.

Toen ging ik naar Portugal en daar leerde ik een paar nieuwe mensen kennen. Waaronder een meisje uit Portugal zelf. Zij was oprecht geintreseerd en zo hebben we met ons beste Engels en handen en voeten veel geprobeerd te praten. Ook bij thuis komst hebben we nog veel gepraat via Facebook. Toen zei ze plots, de volgende keer dat je gaat zou ik graag mee gaan! Een grote oprechte lach kwam op mijn gezicht. Wauw ik had dus wel echt iemand geïnspireerd met mijn verhalen en het koppig blijven dragen van mijn Uganda trui. Er liepen nu ook tranen over mijn wangen, deze keer niet van wanhoop en onbegrip, maar van blijdschap en het gevoel eindelijk begrepen te worden.

Ondertussen was mijn beste vriendin, waarmee ik deze bijzondere ervaringen in was gegaan, ook weer thuis gekomen. Zonder al te veel woorden voelde ik me begrepen. Het voelde echt, ik was er echt geweest! En behalve een Jigger in mijn knie, had ik nu ook Leanne weer als levend bewijs dat we er echt geweest waren!

Ondertussen is het al bijna een half jaar geleden. De herinneringen beginnen weer steeds gedetailleerder terug te komen en als ik even mijn ogen dicht doe heb ik soms het gevoel dat ik er weer ben. Voel ik de zon weer op mijn huid, de wind mijn broek alle kanten op waaien, de geur van Afrika stroomt mijn neus weer in en voel ik de handjes zich weer in die van mij graven. Ik heb geleerd om sneeky mensen toch mijn verhalen in kleine delen te vertellen tijdens gesprekken waar ze wel in passen. Soms voel ik me nog wel schuldig dat ik hier leef en dat ik niet met een jerriecan douche maar een stromende douche en een toillet heb die veelste veel water verbruiken, maar ik weet ook dat dat is hoe het hier gaat. Ook krijg ik nu bijna altijd een grote lach, met soms een traantje, op mijn gezicht als ik terug denk aan die twee geweldige top weken. Ook ben ik dankbaar dat ik hier geboren ben, maar weet ik ook door deze ervaring zeker dat ik hier niet oud zal worden. Verder dan morgen kijk ik liever niet, omdat die instelling me eigenlijk wel beviel. Vaak moet ik toch een week vooruit kijken inverband met school, maar als dat even niet hoeft doe ik dat ook liever niet.

Deze vakantie gaan we naar Thailand en ik heb mijn ouders zover gekregen om ook een dagje bij een olifanten opvang te gaan helpen, wat mij natuurlijk heel gelukkig heeft gemaakt. Ik hoop daar ook met de lokale bevolking te kunnen praten en er staan ook plannen om naar een van de volkeren te gaan die daar al eeuwen leven, waar je ook kan helpen met engels les geven. Allemaal heel leuk, maar eerst nog even dit school jaar goed afronden en dan kan ik weer gaan doen waar mijn hart en ziel liggen. REIZEN!