Alweer mijn laatste week hier in Can Tho, langzaam ben ik afscheid aan het nemen. Vorige week was ik zaterdag voor het laatst bij Atlas, waar de kinderen het niet echt beseften dat ik er voor het laatst was. Maar de Vietnamese teacher assistants (die ons helpen met vertalen van Engels naar Vietnamees) vonden het wel erg jammer dat we weggingen. Na vele foto's met hun en de klas gingen we met 3 teacher assistants wat koffie drinken en hadden Lotte en ik taartjes gekocht. Ze waren helemaal blij dat we hun uitnodigden om wat te drinken. Die middag ging ik ook voor de laatste keer naar Thien An, waar het afscheid wel moeilijk was. De kinderen gingen na de les in een kringetje staan en zongen 'goodbye teacher, goodbye teacher' hand in hand met mij en kwamen daarna op mij afgerend en gaven mij een knuffel, aah zo lief. Ik had ze ook allemaal een tekenboek gegeven en kleurboeken, vonden ze geweldig om nog even in te werken aan het einde van de les. Ze beseffen wel dat je weggaat, maar er komt volgende week weer een nieuwe vrijwilliger dus je bent toch 'een van de vele.'
Ik had aan Phuong gevraagd of we nog wat met de kinderen van charity class konden doen. Hij had een etentje voor ze georganiseerd en wij hadden allemaal vesten en voetbalshirts voor ze gekocht en ze kregen allemaal nog een doos vol met instant noedels. Wat mooi om die gezichten te zien toen ze een kadootje kregen, die wij hadden ingepakt. Ook hebben ze heerlijk gegeten, de kinderen van mijn klas zag ik echt smullen van het vlees, een eitje en wat brood. Ze krijgen normaal waarschijnlijk alleen maar wat rijst, dus dit was echt een goede maaltijd voor ze. Ze waren me echt dankbaar want ik kreeg de volgende les een kadootje van de meiden: "teacha for you." Ze hadden een potje vol met kleine kraanvogeltjes gevouwen, zo lief toen ze dat aan mij gaven in hun nieuwe vesten. 
We hoorden dat Vietnam tegen Maleisië moest spelen in de halve finale van de Asia cup, dus gingen vorige week bij een cafeetje voetbal kijken. Oeh ze zijn wel erg serieus tijdens het kijken, er wordt niet aangemoedigd maar als er wordt gescoord zijn ze wel (al is het maar even) erg enthousiast. We kwamen aanfietsen en overal stonden scooters op de straat om wat te kunnen zien van de wedstrijd. Toen ze bij de cafeetjes zagen dat wij wilden zitten stonden er gelijk wat mensen op om hun stoel af te staan waardoor zij zelf moesten staan, over gastvrijheid gesproken. Jammergenoeg heeft Vietnam niet gewonnen, ze zijn wel teleurgesteld maar je zult nooit een boze Vietnamees zien hier. Ik zei al dat ze hier geen M.E. nodig hebben.
Bij het hospital ging mister Min al als afscheid wat voor mij zingen en speelde Trung gitaar. Er hangt daar echt een hele relaxte sfeer, 's middags houden vele Vietnamese vrijwilligers een siësta in een hangmat of zitten lekker met elkaar te kletsen. Meestal zijn de vrouwen alle groenten en kruiden aan het snijden. Het enige wat op tijd klaar moet zijn is het eten voor de patiënten en familie in het ziekenhuisje.
We werden uitgenodigd door een paar Vietnamese studenten om bij hun te komen eten, ze wonen vaak met z'n tweeën op een klein kamertje en delen een 'keuken en badkamer' buiten.  Ze waren druk bezig met groenten snijden en een hele kip aan het voorbereiden voor de hotpot toen we aankwamen. Ze hadden echt hun best gedaan, met noedels, vele groenten en allerlei fruit. Er werd ons van alles voorgeschoteld en ze probeerden met ons Engels te praten. Ze willen erg graag meer Engels leren, dus gaan veel met de vrijwilligers om. We zijn met hun ook naar karaoke geweest, in het Engels en Vietnamees gezongen. Ze vinden het ook erg grappig om ons zo onserieus te zien met karaoke terwijl het voor hun echt een serieuze sport is.

Alvast fijne feestdagen in Holland! Liefs