Kwantum Nederland B.V. / Praxis en Maxis - Arrest

Kwantum Nederland B.V. / Praxis en Maxis (ABRvS 9 mei 1996)

Rechtsvraag

Hoe moet de rechter de betekenis van art. 3:4 lid 2 Awb interpreteren? Duidt dit op volledige of marginale toetsing?

Casus

Het college van B&W Venlo heeft aan Kwantum Nederland BV een vrijstelling verleend van het bestemmingsplan ten behoeve van een vestiging van Kwantum. Maxis en Praxis hebben hiertegen vervolgens bezwaar gemaakt: het bezwaar is ongegrond verklaard. Maxis en Praxis zijn vervolgens in beroep gegaan bij de rechtbank dit het beroep is gegrond verklaard. De rechtbank acht het met name bezwaarlijk dat het college van B&W door het verlenen van de vrijstelling een voorschot nemen op de binnen afzienbare tijd te verwachten besluitvorming door de gemeenteraad over het woonthemacentrum. De rechtbank oordeelt vervolgens dat de nadelige gevolgen van het besluit tot verlening van de onderhavige vrijstelling voor Maxis en Praxis onevenredig zijn ten opzichte van de met dat besluit te dienen doelen. Daarom vernietigt de rechtbank het bestreden besluit wegens strijd met het bepaalde in art. 3:4 lid 2 Awb.

Het college van B&W heeft vervolgens hoger beroep ingesteld bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State.

ABRvS

De Afdeling heeft geoordeeld dat de rechtbank de inhoud van art. 3:4 lid 2 Awb niet juist heeft opgevat. Het was aan het college van B&W om de met de uitoefening van de discretionaire bevoegdheid gemoeide belangen af te wegen en tot het al dan niet uitoefenen van die bevoegdheid te beslissen. Het is niet de bedoeling dat de rechter gaat beoordelen, welke nadelige gevolgen nog wel en welke niet meer evenredig zijn, of dat de rechter gaat uitmaken welke uitkomst van de belan­ge­nafweging als het meest evenwichtig moet worden beschouwd. De rechtbank had zich volgens de Afdeling dienen te beperken tot de vraag of er sprake was van een zodanige onevenwichtigheid van de afweging van de betrokken belangen, dat moet worden geoordeeld dat het college van B&W niet in redelijkheid tot verlening van de gevraagde vrijstelling hebben kunnen komen. Die vraag moet des te eerder bevestigend worden beantwoord als er door de vrijstelling voldon­gen feiten geschapen worden, waar­door aan Maxis en Praxis toekomende procedurele waarborgen in het kader van de (nog te volgen) bestemmingsplanprocedure illusoir gemaakt worden. Dit is hier niet het geval.Het hoger beroep is daarom gegrond en de uitspraak van de rechtbank wordt vernietigd.