Taxivervoer zonder vergunning - Arrest

CBb 20 maart 2014 (ECLI:NL:CBB:2014:104)

Feiten

Op grond van de Wet personenvervoer 2000 (Wp 2000) is het verboden taxivervoer te verrichten zonder vergunning. De Minister kan bestuursdwang toepassen ter handhaving van deze wet. In maart 2012 heeft de politie Amsterdam/Amstelland in samenwerking met de Inspectie voor Verkeer en Waterstaat een snordersactie in burger gehouden met als doel om illegale taxichauffeurs (snorders) aan te pakken. De appellant is op die dag door agenten aangehouden en verhoord vanwege het verrichten van taxivervoer zonder de vereiste vergunning. De appellant ontkent dat hij een overtreding heeft begaan. Hij heeft op verzoek een lift gegeven en daarvoor heeft hij geen geld gevraagd of gekregen. Er bestaat dan ook geen grond om een dwangsom op te leggen. De hoogte van de dwangsom acht appellant, gezien het feit dat hij alleen inkomsten uit een uitkering heeft, onredelijk bezwarend en in strijd met artikel 5:32b lid 3 Awb. Een lagere dwangsom is reeds voldoende om hem ervan te weerhouden om (onbetaald) een lift te geven.

CBb

Het is vast komen te staan dat de appellant taxivervoer zonder vergunning heeft verricht. De verweerder was dan ook bevoegd om een last onder dwangsom op te leggen.

Ten aanzien van de hoogte van de opgelegde dwangsom van € 10.000,- per overtreding overweegt het College dat uit de toelichting blijkt dat verweerder de hoogte van de dwangsom heeft afgestemd op het financiële voordeel dat een snorder kan behalen. Enerzijds de kosten die de snorder bespaart doordat hij taxivervoer verricht zonder vergunning en anderzijds de omzet die hij met het snorren behaalt met het taxivervoer. Een last onder dwangsom heeft als doel de overtreder te bewegen tot naleving van de voor hem geldende regels. Om dat doel te bereiken kan de hoogte van het bedrag worden afgestemd op het financiële voordeel dat een overtreder kan verwachten bij het niet naleven van deze regels. De bespaarde kosten en het financiële voordeel dat een snorder gemiddeld per jaar kan behalen heeft verweerder in het bestreden besluit gemotiveerd. Het toepassen van een vermenigvuldigingsfactor op de te behalen omzet, om te voorkomen dat de overtreder in herhaling valt, acht het College in beginsel niet onredelijk. De conform de Beleidsregels opgelegde dwangsom van € 10.000,- per overtreding staat volgens het College niet in onredelijke verhouding tot de zwaarte van het geschonden belang, namelijk de bevordering van de kwaliteit van het taxivervoer door het vereiste van een vergunning. De appellant heeft geen bijzondere omstandigheden aangevoerd waardoor geoordeeld moet worden dat de hoogte van de opgelegde dwangsom in dit geval disproportioneel is. De verweerder hoeft in beginsel ook niet met de financiële draagkracht van appellant rekening te houden.

Ten aanzien van het maximum van het in de Beleidsregels genoemde bedrag van
€ 200.000,- stelt het College vast dat verweerder dit bedrag in de Beleidsregels niet heeft gemotiveerd. De verweerder heeft later aangetoond dat dit aantal is gekozen omdat niet alleen “klassieke snorders“ (individuele personen of eenmanszaakjes die af en toe een ritje maken) moeten kunnen worden ontmoedigd illegaal vervoer te verrichten, maar ook (grote) bedrijven die geen vergunning (meer) hebben. I.c. was de appellant ten tijde van de overtreding niet werkzaam in een (groot) taxibedrijf zonder vergunning maar kon hij als een “klassieke snorder” worden aangemerkt. Het College oordeelt daarom dat, mede gelet op de toelichting van de verweerder op de Beleidsregels, een maximumdwangsom van € 100.000,- niet in redelijke verhouding staat tot het financiële voordeel dat appellant kan behalen met het taxivervoer op de wijze als door hem verricht.

Dit geconstateerde gebrek met betrekking tot het bepalen van het maximumbedrag dat appellant kan verbeuren leidt tot de conclusie dat het bestreden besluit wegens strijd met artikel 5:32b lid 3 Awb niet in stand kan blijven en moet worden vernietigd.