Op zondag ochtend 4 mei om 08:10 landde mijn vliegtuig helemaal vanuit Delhi in Schiphol. 10 minuten te vroeg maar dankzij de gemakkelijke toegang tot Internet hier in Nederland stond mijn gezin al bij aankomsthal 4 te wachten. "Dit wordt wel weer even wat anders" dacht ik toen ik de 9 graden buiten tegemoet stapte. Komend van 31 graden in Pepsicola, Kathmandu, Nepal was dit alsof er elk moment sneeuw kon vallen. Terug in Nederland na 2 weken vrijwilligers werk op een school en in een weeshuis midden in Nepal, 2 weken die als ik er nu aan terug denk eerder aanvoelde als 3 dagen. Die zondag heb ik volgens mij alleen maar geslapen na al mijn souvenirs en cadeautjes enthousiast te hebben uitgedeeld, doodvermoeiend zo'n reis. Met verdriet had ik twee dagen ervoor afscheid genomen van mijn nieuwe vrienden, zowel Nepalees als Nederlands en Belgisch, aan wie ik zo enorm snel gehecht was geraakt. Binnen die 2 weken beleef je zo veel met elkaar dat je als groep heel erg naar elkaar toe groeit. De de woensdag had ik afscheid genomen van de klasjes die ik engels en wiskunde les heb gegeven. Bizar hoe snel je aan die kleine wezentjes, die nog maar 4-6 jaar op deze wereld rond lopen, gehecht kan raken. Ik was daar de lerares maar zij hebben me zoveel geleerd over hoe groot de verschillen tussen Nederland en Nepal zijn. Leuk maar soms ook schokkend om te zien. We hebben foto's gemaakt (ookal zijn de mensen, en vooral de kinderen van die leeftijd, daar niet heel bekend mee), nog een keer het alfabet herhaald en toen hebben ze ons leuk uitgezwaaid. Donderdag nog in het weeshuis geholpen en 's avonds met mijn huisgenoten uit eten geweest als laatste avondmaal. En vrijdag kwam dan ook de dag dat ik afscheid moest nemen van iedereen... Van de weeshuiskindjes, die een leuk kaartje voor thuis meegaven, onze Nepalese vrienden, Nederlandse / Belgische vrienden, en van de leukste twee huisgenoten! Dit allemaal een uur voor vertrek van de veel te warme taxi die ons naar het vliegveld van Kathmandu reed door het doodenge verkeer van Nepal. 

Anyways, eenmaal weer in Nederland moest ik echt even weer op adem komen van deze 2 weken. Slapen, wennen aan het weer, zonder jetlag de dag doorkomen etc. etc. Woensdag begonnen dan eindelijk mijn trainingen weer, datgene wat ik misschien wel het meest gemist heb die 2 weken. Met spierpijn deelde ik de volgende dag al mijn ervaringen onder de begeleiding van alle fotos met vrienden en familie. Iedereen is geinteresseerd en opgelucht dat ik weer heelhuids ben thuisgekomen. Het terugbrengen van herinneringen is nu nog allemaal heel makkelijk, het brengt me even terug naar het land zelf en veroorzaakt soms ook nog best wel wat heimwee. Vooral naar al die mensen die ik daar zo goed heb leren kennen en toen zo snel weer heb moeten verlaten. Fotos zijn dan nu ook nog best wel emotioneel, aangezien ik iedereen daar mis! 

De eerste plannen voor het Milleniumdoen zijn het delen van het Nepalese eten. Ik zelf ben dol op Aziatisch eten en dan ook Nepalees eten. Hier is het weer saai bruin brood met kaas tussen de middag in plaats van momo. Helaas is Nepalees eten hier in Nederland helemaal niet bekend, en wordt het onderdrukt door Indiaas en Chinees eten. Compleet onterecht, want Nepalees eten is onwijs lekker! Ook hebben anne sophie en ik bedacht om misschien iets met de nationale sport van Nepal te doen, volleybal, en/of met cricket en voetbal, sporten die ze daar het liefst doen, te gaan organiseren. Dit maar eens voorstellen op de basisschool van mijn kleine zusje, Ymke. 

Ik heb heel erg genoten van mijn reis naar Nepal en raad het aan iedereen die de kans heeft aan, maar hier, terug in Nederland, begint het delen van mijn ervaringen en mijn rol als Wereldsupporter pas! 

Liefs, saar