Ik ben nu al iets meer dan twee maanden terug in ons koude kikkerlandje en ik denk nog iedere seconde van de dag aan de mooiste zomer van mijn leven: mijn zomer in Ghana. Om de drie seconden schiet er weer een herinnering door mijn hoofd, het maakt niet uit waar ik ben, het gebeurt gewoon. Als ik m'n ogen sluit en me heel heel goed concentreer, is het net of ik weer even in Ghana ben.
Een beeld dat de laatste paar dagen meermaals per dag door mijn hoofd schiet, is de stralende lach van een textielverkoopster. Samen met een andere vrijwilligster besloot ik op een dag naar de stad te gaan, om onderbroeken voor de kinderen te kopen. We waren er vrij snel achtergekomen dat de meeste kinderen die niet droegen, en we vonden het hoog tijd dat ze dat wel gingen doen. Uiteraard gingen we per trotro naar de stad (klein detail: het eerste stukje reden we met een taxi die we deelde met 6 andere mensen, pret voor tien!). Een drukte van jewelste, en god wat mis ik het zo. We vonden een klein schattig kraampje met ondergoed, en de verkoopster kwam er al aangesneld. Ze had ons heel goed geholpen, en wij kochten dan ook voor 20 cedi (minder dan 7 euro) een heleboel onderbroeken voor onze poppetjes in het weeshuis. Deze mevrouw was zo ontiegelijk blij, waarschijnlijk hebben we haar een weekloon of iets dergelijks bezorgd, dat ze ons een gratis (ja ja, Nederlanders) onderbroekje gaf. Ik zal haar stralende lach nooit vergeten, en hopelijk kan ik nog een paar weken van dit beeld genieten!