Mijn horror terugreis

Hola!

Ondanks dat ik dacht mijn laatste blog al te hebben geschreven, komt er toch nog eentje bij. Namelijk over mijn horror terugreis van Cusco naar Brussel.
Donderdag 30 augustus vroeg in de ochtend nam ik de taxi naar het vliegveld van Cusco om 2 uur later in het vliegtuig te stappen. Die nacht hadden we doorgehaald omdat ik daardoor goed zou slapen in het vliegtuig en mijn jet-lag hopelijk zo zou verminderen. ’s Ochetends had ik niet echt honger dus had ik 2 broodjes (soort shoarma broodjes) met boter gegeten en een glas thee. Voor de heen reis nam ik een flesje water mee.

Eenmaal op Cusco was het ontzettend druk en niet duidelijk waar k heen moest. Ik had online al ingecheckt zodat ik in een snellere rij kon staan. Jammer genoeg deden ze daar niet aan en maakte het niet uit of je nou al had ingecheckt of niet. Na 25 minuten in een rij te hebben gestaan kwam er een vrouw controleren of iedereen alles op zak had. Door haar werd k weer naar een andere rij gestuurd. Ik samen met nog 30 andere mensen in de zaal. Dus iedereen liep kris kras door elkaar, was boos, geïrriteerd en lichtelijk agressief wat zich uitte in duwen en beuken. De rij waar ik in kwam was natuurlijk opnieuw een enorme rij. Na 45 minuten hier te hebben gestaan, was ik aan de beurt om mijn koffer oen te maken. Ik had al zo veel moeite gedaan om het dicht te krijgen. Er viel dan ook van alles uit aan ondergoed en uitgaanskleding van die nacht. Eenmaal bij de balie hielp een lief vrouwtje me met mijn ticket.
Ik zorgde ervoor dat mijn flesje water leeg was als ik door de douane ging. Jammer genoeg bleek dit niet nodig te zijn.. Maar ik had geen tijd meer om een nieuwe te kopen want ik moest direct door naar de gate. Eenmaal daar was alles weer een enorme puinzooi. Elke 5 minuten verwisselde gate nummer waardoor de hele zaal weer in beweging kwam en iedereen zich haasten. Na 50 minuten wachten konden we eindelijk het vliegtuig in. Een boel mensen, waaronder ik ook, waren bang hun overstap te missen. In het vliegtuig moesten we nog 20 minuten wachten. Eenmaal in de lucht viel ik in slaap en had ik erg veel zin om naar huis te gaan en iedereen weer te zien.
Toen we landen zag ik op mijn klok dat het nog 1,5 uur zou duren voordat mijn vlucht zou vertrekken, dit was krap maar moest toch wel lukken dacht ik zo. Jammer genoeg werd er door de intercom gezegd dat we nog even moesten wachten want de gate was nog bezet. Na opnieuw 20 minuten wachten konden we eindelijk het vliegtuig uit en was ik in Lima. Een deel van de mensen had de hoop al opgegeven en een deel haasten zich naar de bagage. Deze moest ik jammer genoeg ophalen en opnieuw inchecken.
Gelukkig kwam mijn koffer als een van de eerste maar toen was het nog 10 minuten lopen naar de balie. En opnieuw was het daar niet duidelijk waar je heen moest. Er stonden nauwelijks bordjes met de namen van de vliegtuig maatschappijen erop maar wel 45 balies als één lange rij naast elkaar. Na serieus 4x aan verschillende mensen te hebben gevraagd welke in moest hebben voor iberia, kwam ik bij het loket aan. En gelukkig stond er nog 1 man. De rest van de stewardessen waren al richting het vliegtuig dat over 45min zou vertrekken. Toen ik al hijgend vroeg of hij me helpen wou, ik mijn ticket en paspoort op de balie legde en zag dat achter hem nog koffers stonden van de vlucht naar Madrid antwoorde de man ‘ik wil ook wel is wat.’ Ik kon mijn oren niet geloven. Opnieuw vertelde ik dat ik een ruime 2 uur vertraging had gehad door het weer en dat ik deze vlucht echt hebben moest. Ik probeerde me in te leven in de man door te zeggen: ik snap dat jullie eigenlijk al 5 minuten dicht zijn maar ik heb hier alles liggen (al wijzend naar de balie) en ik zie de koffers daar nog staan. En opnieuw zei de man de walgelijke woorden ‘ik wil ook wel is wat.’ Ik heb daar zeker een minuut gestaan voordat ik de tranen over mijn wangen kreeg. De man was al weg gelopen. Dit kon niet waar zijn. Ik had mijn belangrijkste vlucht gemist. Hoe moest dit nu? Hoe kwam ik thuis? Waar moest ik heen?
De stewardess naast de balie van iberia kwam voor me staan en vroeg wat er was. Na het verhaal te hebben uitgelegd zei ze dat ze niks voor me kon doen maar dat er boven balies waren waar ik een ander ticket kon regelen voor die zelfde dag misschien nog wel.
Als ik een gek rende ik met mijn koffer naar boven en zocht een balie van iberia. Deze was er jammer genoeg niet. Wel een telefoon nummer van een klantenservice. Dus ik ging opzoek naar een telefooncel met de tranen nog steeds in mijn ogen. Ik moest en zou met dat vliegtuig mee gaan. Hij was er nog steeds, het was half 12, nog een half uur de tijd. Een lieve Chinese man zag me rennen en vroeg wat er was. Na het verhaal te hebben verteld gaf hij me muntjes voor de telefoon. Aan de telefoon werd me verteld dat alles vol zat tot en met de maandag na het weekend. Ook dat ik geen geld zou terug krijgen en da hij niks voor me kon doen. Ik werd steeds bozer en voelde me niet begrepen. Ik legde 3x uit dat ik niks aan de vertraging kon doen, dat ik die vlucht echt nodig had, ik kon niet wachten tot maandag. En toen ik zei dat ik een andere maatschappij ging zoeken werd de man boos en riep hij door de telefoon dat ik geen geld van ze krijgen zou en dat ik moest stoppen met het zelfde vragen terwijl de man zelf ook op alles een negatief en aangevallen antwoord gaf. Ik was radeloos. Ik besefte dat ik niet meer met de vlucht mee zou kunnen en dat ik de volgende dag mijn ouders en iedereen waarschijnlijk niet zou zien. De man spoorde me aan om nog een keer te bellen in de hoop dat iemand anders opnam die me wel helpen wou. Maar dit gesprek liep redelijk het zelfde.
Al huilend en boos op het vliegveld liep de man met me mee naar de starbucks waar ik wifi zou hebben. Zo kon ik Edwin en mijn ouders bellen en vertellen dat ik niet zou aankomen die volgende dag. Ik bedankte de man en belde als eerst Edwin die vrolijk opnam met de vraag: je bent veilig geland? En opnieuw barsten ik los en vertelde alles. Wilbert zat toevallig ook in de kamer en hoorde mijn verhaal. Hij zou gaan bellen met Iberia Europa en kijken wat zij voor me konden doen. Edwin zou mijn ouders inlichten en ik zou opnieuw opzoek gaan naar en balie voor een nieuw ticket.
Jammer genoeg is het vliegveld van Lima lang en smal, en zijn aan beide uiteinde de trappen. De starbucks zat boven in het midden en beneden was de rij van alle balies. En ook daar zat ongeveer in het midden de balies van Iberia. Eenmaal daar zag ik dat ze gesloten waren tot ’s middags 16:30.
Ik begon alvast naar andere balies te gaan en mijn verhaal uit te leggen maar alle ticket waren 1800 en duurder. Eenmaal terug bij de starbucks kreeg ik allemaal berichtjes van verschillende personen. Jorna en Nina met lieve oppeppende teksten. Ward bezorgd en of hij iets voor me kon betekenen. Edwin me op de hoogte houdend van het telefoon gesprek tussen Wilbert en Iberia. En nog vele andere. Ik zat zelf nog in zak en as. Ward ging opzoek naar andere tickets voor die zelfde dag. Mama en papa zaten in de auto onderweg naar familie en ik zou hun later spreken. Wilbert was zojuist klaar met bellen. Volgens Iberia was er voor die avond nog 1 plek beschikbaar in het vliegtuig. Ik moest dan wel de eerst zijn als de balie open ging. Als het goed was hoefde ik niks of een klein beetje bij te betalen. Ik zat weer vol goede moed. Dan zou ik vrijdag avond alsnog aankomen in Nederland. Toch moest ik voor de zekerheid nog maar kijken naar andere vluchten. Verder was het afwachten dus.
Ik bedacht me dat ik al sinds ’s ochtends half 6 niks gegeten had. Dus ging ik tijdens het wachten een wrap eten had ik bedacht. Maar toen ik met mijn pinpas wou betalen blokkeerde deze. Of dit kwam omdat ik een foute pincode gebruikte door alle spanning of omdat de rabobank dat dat hij werd geskimpt weet ik nog steeds niet. Maar dit was wel het slechtste moment ooit! Opnieuw ging ik naar de starbucks, opnieuw in zak en as. Ik appte Edwin maar hij reageerde niet. Ik appte Ward die direct besloot het noodnummer van de rabobank voor me te bellen. Op facebook zetten ik een berichtje neer over mijn situatie:

Doordat mijn eerst vlucht 2 uur vertraagd was mijn vlucht naar Madrid gemist. Op het vliegveld willen ze bepaald niet helpen. Zit dus vast op Lima. Nu hopen op een lieve medewerker die me helpen wil vanavond met mijn enige kans op een vlucht... Hopeloos!!
En zojuist is mijn pinpas aan weigeren geld te geven :’(

Ward had de rabobank gesproken. Ze konden me pas niet deblokkeren maar ze konden me wel noodgeld geven. Jammer genoeg moest ik wel zelf bellen voor een aantal gegevens. Ik had nog 3,5 sol contant en dan was het op.
Ik moest dit dus in een zo kort mogelijk tijd regelen want anders had ik dus echt niks meer. Jammer genoeg zijn deze mensen niet getraind om in echt benarde situatie iets sneller het traject door te werken. Ik legde in de eerst 10 seconde uit dat ik vast zat op een vliegveld in Zuid Amerika, ik nog maar een heel klein beetje geld had en dat het dus snel moest. Waar begon dhr. mee? ‘Ik zou u uitleggen hoe het in zijn werk gaat en waarom.’ Waarop direct reageerde; meneer, het is me al uitgelegd, ik heb echt maar weinig tijd om te bellen dus kan het alstublieft snel? Met de reactie ‘mevrouw, laten we wel vriendelijk blijven.’
AAAARRGGHH!! Na 2 minuten hielt het gesprek op en was het nog niet geregeld. Mijn laatste 5 seconde zei ik dan ook door de telefoon. ‘Meneer, ik zit vast op Lima, ik heb geen ticket, geen eten, geen drinken en nu dus ook geen geld. Dit telefoon gesprek hielp niks! Tu tut tu… Ik hoopte op dat moment dat de man zich schuldig voelde.
Nu had ik dus helemaal geen geld meer. Opnieuw liep ik terug naar de starbucks. Ik skypte met Ward over mijn rabobank gesprek en hij bedacht iets super slims. Hij ging tegoed op mijn skype account zetten zodat ik op die manier de rabobank opnieuw kon bellen en het alsnog kon regelen. Jammer genoeg was het ook bijna tijd om naar de balie van Iberia te gaan voor mijn laatste kans deze dag voor een ticket.
Na een gesprek met de rabobank kreeg ik een code en een adres waar ik mijn geld kon ophalen. 250 euro. Het adres wat ik kreeg was jammer genoeg te ver weg van het vliegveld. Ik vroeg aan iemand in de starbucks of ik alsjeblieft een flesje water mocht hebben en vertelde dat mijn pinpas geblokkeerd was. Snel haasten ik me naar de balie waar de iberia manager me al zag staan. Een lieve bewaker zei dat ze over 10 minuten de overige tickets zouden verdelen. Ik stond jammer genoeg met nog 15 man daar te wachten. Ik vroeg aan de manager of het handig was dat ik me geld eerst zou halen of dat ik beter kon wachten op mijn ticket. Wachten was ook prima zei hij.
Na 10 minuten hielp de bewaker me naar de balie, terwijl de rest bleef wachten elke meters achter me. De vrouw achter de balie keek steeds op haar horloge en toen het verdelen begon leek het ook alsof het daar aan lag hoeveel tickets ze hadden. Eerst waren het er 3, die werden aan een gezin gegeven en toen nog 1, die kreeg een meisje die naast me was gaan staan en toen nog 1, die kreeg ik. Ik was zo blij! Ik gaf opgelucht mijn paspoort en alles. mijn bagage werd gewogen. Ik was al aan het berekenen wanneer ik in Brussel zou aankomen. Tot ik uit mijn droom wakker werd gemaakt door de woorden: dat is dan 160 dollar. Ik keek de manager die er naast stond aan en zei dat ik dat geld dan eerst halen moest. Hij wist dat, hij was op de hoogte. De manager pakte mijn ticket zonder iets te zeggen uit mijn handen en verscheurde het. De vrouw die me geholpen was begon te vloeken en keek me nijdig aan. Ik had letterlijk haar tijd verspilt. Daarna waren en ook geen tickets mee te krijgen. Ook mijn ticket was ‘geen tijd meer voor’ of zoals zij het zei: was het er niet meer.
Ik voelde me voor de zoveelste keer zo hopeloos. Ik kwam hier nooit meer weg. Het as onderhand 7 uur en het adres waar ik mijn geld op kon halen was gesloten appte Ward me. Ik moest opzoek gaan naar een slaapplek. Ondertussen had ik ook volop contact met papa en mama.
Mijn probleem was nu ook bekend bij de huisgenoten in Cusco die direct hard bezig waren via Manfred een slaapplek of hotel te regelen. Ik zelf zat moedeloos te appen en skype me verschillende mensen in de starbucks. Ik had nog nooit zo vaak gehuild in het openbaar. Het kon me ook niks meer schelen onderhand. Na een tijdje stuurde Nelleke me een berichtje dat ze een hotel met vervoer voor me hadden geregeld. Manfred zou dit betalen en dit kon ik terug betalen als ik weer in Nederland was. Ik was onderhand zo moe en levenloos dat ik alles prima vond. Na een tijdje wachten kwam er een man de vertrekhal in lopen met een bordje: Rubo Rogaur. Dat moest ik wel zijn. Ik stapte in de auto en mijn tranen liepen van de vermoeidheid gewoon over mijn wangen.
Ik besefte me opnieuw; vandaag zou ik niet vliegen, morgen zou ik niet aankomen, misschien was de dag van morgen wel veel erger, ik had al 16 uur niet gegeten, maar 300 ml gedronken, al 38 uur niet geslapen. Ik wou naar huis.
Eenmaal in het hotel bleek ik niet te kunnen eten en werd ik naar mijn kamer gebracht waar ik direct in slaap viel.

De volgende dag ging mijn wekker om half 7. Het ontbijt was er nog niet dus eten kon nog steeds niet. 25 uur niet gegeten. Toen ik mijn kamer uit wilde gaan lukte dit niet. De deur wou niet open. Hij zat vast. Ik bleef maar draaien aan het slot en trekken aan de deur. Uit eindelijk schoot ik in de lach en plofte op bed. Ik belde de receptie dat ik vast zat al lacherig door de telefoon. Een vrouw kwam me bevrijden uit de kamer en keek me aan alsof ik ziek was. Toen ze zelf eenmaal de kamer in ging merkte ze dat de elektrische deur effect was en beschamend bevrijde ze zich zelf met de sleutel.
Beneden had ik wifi en zag dat mama niet stil gezeten had. Ze had contact gehad met het andere reizen. Via via hadden ze ervoor gezorgd dat ik een nieuw ticket kreeg voor de vlucht van die vrijdag om 12:00. De zelfde vlucht als de dag ervoor. Ik was zo blij en begon voor de zoveelste keer te huilen. Door het appen met mama kreeg ik weer een beetje hoop maar door de lieve appjes begon ik weer te huilen. Het zou er heel raar hebben uitgezien voor de vrouw achter de balie. Die wel medelijden met me kreeg. Ze probeerde geld te regelen zodat ik eten kon maar dit mocht jammer genoeg niet.
Toen ik me de taxi langs het adres reed voor mijn geld, was hij dicht. Ik besloot ervoor te kiezen door te rijden naar het vliegveld. Ik was op tijd. Na 5 minuten was ik aan de beurt. Ik legde mijn e-ticket op mijn mobiel op de balie, mijn paspoort er naast. Op de vraag hoe ik er aan kwam antwoorde ik heel dapper: deze heb ik in mijn hostel omgeboekt en ik heb omboekingskosten betaald. Ze praatte in het Spaans met haar collega over het feit of ik wel betaald had en na nog 30 minuten discussiëren met die 2e vrouw kreeg ik mijn tickets. Voordat ik weg liep zei de eerste vrouw de mooiste en meeste magische woorden die ik in lange tijd gehoord had: ‘You don’t have to pay anything anymore.’
In de starbucks vertelde ik Edwin en mijn moeder het goede verhaal. Beide waren erg moe en ging nog even slapen. Wilbert besloot op te blijven voor als er nog meer problemen waren.
Uit eindelijk liep ik door de douane. Hier werden nog 2 echt Peruaanse biertjes in beslag genomen maar het maakte me niet meer uit. Ik had mijn tickets. Ik was blij.
Jammer genoeg was door al het weggeven van mijn paspoort, mijn visum eruit gevallen. Ik moest voor dat ene uur nog even een visum kopen. Voor 5 euro, 7 dollar of 15 sol. Het is zo’n klein bedrag maar op dat moment zo veel! Met mijn euro’s uit mijn Nederlandse portemonnee had ik niet genoeg. Ik bedacht dan maar iets te doen wat ik vreselijk eng en voor beschamend vond; om geld vragen bij vreemde.
Mijn paspoort bleef achter bij de douane en ik ging opzoek naar een lieve vrouw of man. Ik zag een vrouw van ongeveer 45-50 jaar staan. Het was duidelijk dat ze uit Zuid-Amerika kwam. Ik liep naar haar toe en legde mijn probleem in het kort uit. Na wat (terechte) twijfel gaf ze me 10 dollar voor mijn visum. Ik liep terug naar de balie en betaalde. Opnieuw kreeg ik een stempel in mijn paspoort, met daarbij serieus het cijfer 1 wat stond voor 1 dag geldig. Ik liep terug naar de vrouw en vroeg of ik haar knuffelen mocht. Daarna heb ik wel 45 minuten met haar het meest spirituele gesprek ooit gehad. Ze kwam zelf uit Bolivia en was zeker niet rijk. Maar ze geloofde in karma en goed doen. Na het gesprek wou ze me nog 20 of zelfs 50 dollar geven maar dit wou ik niet. Ze wou haar 5 dollar ook niet terug. Na nog een knuffel ging ik naar mijn gate. Eindelijk was het voorbij. Maar ik vertrouwde het pas als ik echt in het vliegtuig zat.
Eenmaal daar sliep ik voor een uurtje en werd toen waker gemaakt door de steward. Hij had een warme maaltijd voor me. Ik ging nog net niet huilen van geluk. Na 32 uur kreeg ik eten. Een bakje met daarin aardappel puree, 6 stukjes vlees en 10 erwten. Daarnaast was een bakje met een beetje koude salade. Een broodje met boter en een koekje. Vliegtuig voedsel was nog nooit zo lekker.
Verder kon ik zo veel drinken halen als ik wou, wat ik ook zeker gedaan had. Verder keek ik wat tv en sliep enkele uurtjes.
Tegen de ochtend kregen we 2 broodjes en een bakjes koffie en/of thee. Daarna landen we in Madrid. Waar ik 2 uur moest wachten voor mijn vlucht naar Brussel. Na 45 minuten lopen naar de goede gate, door de douane te zijn gegaan en me op gefrist te hebben in de toilet, kon ik eindelijk aan boord om naar huis te gaan waar ik in de armen viel van Edwin en mijn moeder. Veel andere konden jammer genoeg niet mee door werken en andere plannen. Maar ik was thuis. Heerlijk!

Follow the author: RudoRougoor
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Oh wow! Wat een dramatisch

Oh wow! Wat een dramatisch verhaal! o.O En wat een hufters op dat vliegveld! En ik dacht dat ik het slecht getroffen had toen ik ging vliegen. Maar dat was niks vergeleken met dit. Nou ja, hardcore doorgezet man. En thank god for internet en Starbucks!
Trouwens, welke maatschappij had je zo'n moeite mee? Dan weet ik dat ik die moet vermeiden in de toekomst.

Zo Rudo, dat is echt een

Zo Rudo, dat is echt een horror terugreis! Gelukkig ben je nu weer thuis. Hopelijk heb je nog wel een beetje energie om MillenniumDoener te zijn! :)

IDD een horror reis

Zo'n bizarre terugreis heb ik nog nooit gehoord! Hopelijk alles ok nu. Heb je Iberia al gebeld of ze nog iets voor je gaan doen? Als ze niks willen doen zou ik het verhaal eens op hun facebook zetten. Kijken hoe ze dan reageren!
grt,
Thomas

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount] 3