Gedurende de periode in de Romeinse geschiedenis die bekend staat als de ‘koningstijd’ werd, naar het eenstemmige oordeel van de Romeinse kroniekschrijvers, de koning opgevolgd doordegene die door de volksvergadering was gekozen.zijn oudste zoon.degene die door de senaat was aangewezen.zijn testamentaire erfgenaam. Ten tijde van de Romeinse ‘Republiek’ kon de rechtskracht van een ‘wet in formele zin’ (lex of plebiscitum) worden beperkt dooreen ‘edict’ (edictum) van een ‘volkstribuun’ (tribunus plebis).een contrair besluit van het college van staatspriesters (pontifices).een contrair senaatsbesluit (senatus consultum).een ‘edict’ (edictum) van een magistraat ‘met souverein gezag’ (cum imperio). De vertaling ‘volkstribuun’ voor een Romeinse tribunus plebis is misleidend, omdat hijslechts met toestemming van de senaat wetten kon uitvaardigen die bindend waren voor het gehele volk.niet het gehele Romeinse volk vertegenwoordigde.slechts met toestemming van een consul wetten kon uitvaardigen die bindend waren voor het gehele volk.niet de senaat vertegenwoordigde. Rechtsvorming door middel van wetgeving in formele zin (leges of plebiscita) heeft in het Romeinse privaatrecht ná de uitvaardiging van de ‘Wet van de Twaalf Tafelen’ (Lex XII Tabularum) een betrekkelijk ondergeschikte rol gespeeld. Dit vindt, onder meer, zijn verklaring in het feit dat in de rechtsvorming een belangrijke rol was toebedeeld aanhet natuurrecht (ius gentium).de vonnissen van rechters.de redelijkheid en billijkheid (bona fides) die altijd tussen...