Haantjes

Vorige week donderdag ben ik naar een hanengevecht geweest. Hoewel hanen zeker niet een van mijn favoriete dieren zijn (ikben vroeger aangevallen door een op hol geslagen variant, was blij toen hij in de soep zat!), moest ik wel even nadenken over deze activiteit. Hanengevechten doen me toch een beetje denken aan stieren gevechten, en dan vraag ik me af waarom je lol zou beleven aan de dood van een dier… Maar hoe vaker ik in Azië ben, hoe meer ik zie dat deze ‘sport’ een belangrijk onderdeel is van het leven van een groot gedeelte van de bevolking. In Vietnam was ik al een paar keer getuigen van een klein onofficieel gevecht. Hanengevechten mogen hier niet volgens de wet, maar op markten en op straat zie je het wel regelmatig gebeuren.
Hier in de Filippijnen is het ook erg populair. Iedere dag loop ik langs een groep mannen die met zorg hun hanen aan het wassen zijn. Soms ben ik net te laat voor het ‘wasritueel’ en zie ik de natte hanen in hun kooien staan op te drogen. De mannen lijken op te scheppen over hun hanen, en zijn apetrots als ik even stil sta om hun ‘trots’ te bekijken.

Smokey tours organiseert een ‘Cockfighting tour’, het idee hiervan is dat je een cockpit bezoekt en de verhalen rond deze sport te horen krijgt. De antropoloog in mij won het uiteraard van de dierenliefhebber, en ik kan jullie vertellen; het was super interessant! Er komt heel veel kijken bij deze volkssport, en voor sommige mensen draait hun hele leven om de haan. Onze gids vertelde dat sommige mannen meer tijd besteden aan hun haan dan aan hun vrouw, en dat geloof ik graag :)
In de cockpit zagen we het hele proces tot het daadwerkelijke gevecht. ’s Morgens worden de hanen binnen gebracht en geregistreerd. Vervolgens mogen de hanen even uitrusten in een wachtruimte (al dan niet met airco). Als jouw haan wordt opgeroepen ga je op zoek naar een geschikte tegenstander, liefst een van hetzelfde gewicht. Nadat je een tegenstander hebt gevonden en het mes aan de poot van je haan is bevestigd wordt er besproken hoeveel geld je in gaat zetten. Tenslotte ga je naar de gevechtsring. Eenmaal in de ring is alle structuur en rust van hiervoor verdwenen en is er complete chaos (tenminste, zo komt het op mij over). Honderden mensen gebaren en schreeuwen wild om aan te geven hoeveel ze inzetten op welke haan. Na twee minuten geschreeuw en gebaar keert de rust terug en laat de scheidsrechter de hanen los, 15 seconden later ligt een van de beesten (half) dood op de grond en begint het publiek geld naar elkaar te gooien om de weddenschappen die eerder zijn ingezet te betalen/ ontvangen. Bizar, maar fascinerend om te zien. Dit gaat zo een aantal uur door totdat alle gevechten zijn geweest.
Na afloop van de wedstrijd gaan de gewonde hanen naar de hanenchirurg. Deze mannen opereren met veel precisie aan de zijkant van de cockpit en hebben de handelingen geleerd door collegae te observeren. De opgelapte hanen mogen thuis verder herstellen.

Het daadwerkelijke gevecht kon mijn interesse niet echt wekken, en eigenlijk was ik blij dat ik achterin de tribune zat. Hierdoor kon ik de reacties van de mensen goed zien, maar was het gevecht wat ‘vager’. Natuurlijk is het niet leuk dat mensen grote messen aan een hanenpoot binden… maar aan de andere kant vraag ik me ook af wat erger is; je hele leven in een veel te klein hok volgestouwd worden om als kiloknaller te eindigen, of opgroeien als de trots van je baas en ‘strijdend’ ten onder gaan. Lastige vraag, met geen eenduidig antwoord. Maar ik ben blij dat ik nu meer weet van deze sport!