Greep uit mijn blog op www.annechristinemakkinje.jux.com woensdag 14 augustus. Vandaag gaan we naar Chayof. Een organisatie die zich voornamelijk inzet om kinderen van de straat te houden. Zo hebben ze een eigen voetbalteam, hebben ze een education programm voor mensen met HIV/AIDS en hebben ze een schooltje, klas 1 tot en met 8. Toen we aankwamen met ons busje vol met spullen (matrassen, tenten, slaapzakken etc.) kwamen er meteen tientallen kinderen op ons afgerend om alle spullen te dragen naar de plek waar ze moesten zijn. Met z'n allen liepen we naar boven waar Chayof was. Alle spullen dumpten we in het kantoortje van de directeur. Vanuit een ruimte hoorden we allemaal kinderen zingen, dus we gingen even kijken. Binnen zaten 80 jonge kinderen, van 4 jaar oud tot ongeveer 10 jaar oud, op de grond zitten. Vooraan stond een man, hij zong en de kinderen deden hem na. Ontzettend lief om te zien. Wel raar dat ze allemaal op de stenen vloer zaten, dit zie je zeker niet in Nederland en het is aangrijpend dat ze toch zo vrolijk zongen. Nadat we even naar de kinderen hadden geluisterd gingen we naar buiten en kregen we te horen wat we gingen doen. Ik ging met Sebastiaan, Finn en Tim naar een oude vrouw om een kuil te graven waar ze haar afval in kon dumpen. Hier in Malawi hebben ze geen afvalbakken namelijk. Ze graven kuilen, gooien alles erin en als het vol zit, verbranden ze het afval. Nadat we zo'n 20 minuten hadden gelopen, waren we bij de oude vrouw aangekomen. Ze begroette ons vriendelijk, ondanks dat ze niet praatte. We begonnen te graven samen met de directeur en een andere vrouw van Chayof. Naast ons waren 3 jongens van ongeveer 18 jaar, stenen aan het maken zoals wij eerder hadden gedaan bij Yodep. Het viel me op dat hun lichamen eigenlijk een genot waren om naar te kijken (sorry). Eigenlijk ook wel logisch aangezien ze relatief zwaar werk doen, continu hakken, veel lopen, en niet heel veel te eten hebben. Triest eigenlijk maar stiekem wel leuk om naar te kijken. Nadat we de kuil hadden gegraven, liepen we terug naar Chayof. Sarai, Chanel, Britt en Lotte waren inmiddels al een uur terug. Zij hadden kleding gewassen en zijn daarna met de kinderen gaan dansen. Nadat we hadden geluncht, pakten we onze bellenblaas en gingen we met de kinderen bellen blazen. Ze waren heel erg blij ermee en waren super enthousiast. Eerst met alle bellen kapot prikken en daarna al helemaal toen ze zelf bellen mochten blazen. Toen we een beetje klaar waren met de bellenblaas, begon de disco. Samen met kinderen hebben we heel wat af gesprongen en gedanst op malawiaanse muziek. We gingen er helemaal op los, Malawianen weten wat muziek maken is. Later in de middag hebben we de kinderen 'Hoofd-schouders-knie-en-teen' geleerd en De Kabouterdans. Ook gingen we een dans doen die typisch Malawiaans was. Elke keer als er een naam werd geroepen, moest je in het midden van de kring gaan dansen. Ook mijn naam werd geroepen en ik moest als eerste van onze groep gaan dansen. Het was heel erg leuk om te doen en totaal niet ongemakkelijk. Hierna gingen we gewoon weer verder met de disco. Alle kinderen die een klein broetje of zusje hadden, gaven steeds de kleintjes aan mij en dan tilde ik ze op om met ze te kunnen dansen. Wat een schatjes waren dat! Toen het wat later werd, kwamen er jongeren van onze leeftijd. De sfeer sloeg toen wel behoorlijk om. Het was inmiddels 5 uur dus het werd donker en alle jongens probeerden meisjes te regelen. Chanel en ik werden nog net niet aangerand, maar als dit in Nederland was gebeurd, was ik allang gillend weggerend. Volgens Joy is het hier normaal om zo dichtbij elkaar, half aanrandend, te dansen. Maar afijn, toen viel de elecktriciteit uit en droop iedereen af. Na ons avondeten gingen we weer een spelletje spelen. Dit keer 'Who In The Room', waarbij er een vraag werd gesteld en dat moest je allemaal naar de persoon wijzen op wie jij de vraag vond slaan. Bijvoorbleed, Wie in de kamer koopt nep kleren op vakantie. Het was ontzettend grappig om te zien hoe iedereen over elkaar dacht. Langzaamaan krijgen we een steeds hechtere groep. Doordat we zoveel spelletjes spelen, leren we elkaar steeds beter kennen. Ook tijdens het wandelen hebben we veel met elkaar gepraat en we weten veel over elkaar. Tim en Lotte zijn geweldige expeditieleiders, heel lief en gek maar streng waar het nodig is. Tim en Finn zijn helemaal gek samen, je hoeft er alleen maar naar te kijken om in een deuk te liggen. De meiden zijn heel lief. Met Sebastiaan praat ik veel, hij is een schat als je hem een beetje kent. Onze tenten staan opgezet in een ruimte binnen vanwege de malaria muggen. Morgen blijven we hier nog tot een uur of 3. Ik heb er zeker zin in om alle kinderen weer te zien! Meer informatie over Chayof: httppublic://blog/20130814123700_ma3.preview_0.jpgwww.be-more.nl/vrijwilligerswerk/bestemmingen/malawi/chayof