Greep uit mijn blog op www.annechristinemakkinje.jux.com

Donderdag 15 augustus. Wakker worden in de tent en heel snel weer ontbijten. We konden niet douchen. Dit is de eerste keer dat dit niet kon dus zeker niet een heel groot drama.
Na het ontbijt werden we weer opgesplitst. Dit keer in 3 groepjes. Allemaal gingen we op huisbezoek bij iemand uit de community. Ik ging samen met Britt en Joy naar een gehandicapt meisje.
We haalden eerst brood voor het meisje. Na een klein stukje lopen kwamen we aan bij haar huisje. We maakten kennis met haar zus. Een mooie vrouw, 19 jaar oud (leek veel ouder). Ze had haar dochtertje bij zich. Een heel mooi meisje, pas 8 maanden oud. Het deed me pijn om te zien dat dat lieve kleine meisje in een schattig jurkje, op zal groeien in omgeving vol armoede.
De zus haalde haar 17 jarige zusje. Ze zat in een soort rolstoel, gemaakt van een tuinstoel met wielen eronder die ze hadden gekregen. Het meisje was ongeveer even groot als een kind van 5 á 6 jaar oud, ze kon niet praten en maakte alleen maar geluiden. Haar rechter arm en been waren verlamd. De zus vertelde het verhaal. Toen het meisje 1 jaar oud was, viel ze opeens flauw. De moeder van het meisje ging snel naar het ziekenhuis maar hier kreeg ze eerst geen hulp. Daarna gingen ze naar een soort huisartsenpost en hier kreeg ze wel hulp. Ondertussen had ze een hersenbloeding. Uiteindelijk bleek dat ze malaria had in haar hersenen. Hierdoor waren haar hersenen aangetast. Nu heeft ze medicijnen maar ze zal nooit meer herstellen. Het was erg zielig. Toch leek ze heel vrolijk, ze smulde van het brood dat we haar hadden gegeven, het is namelijk haar lievelingseten.
Britt en ik gingen samen met de zus water halen. Hier ontmoetten we de moeder. Ze liep met ons mee terug en we bleven nog een tijdje met haar praten. We mochten veel vragen stellen. Ze vertelde ons dat de vader van het meisje weg was gegaan vlak nadat zijn dochter de malaria had gekregen. Niemand weet waar hij is. Ik kreeg per direct haat gevoelens voor deze man. Hoe kun je je gezin achterlaten, als je weet dat je eigen dochter zo ziek is en je gezin amper geld heeft om te eten? Ik vroeg me af of het moeilijk was voor de zus om een zusje te hebben die zoveel aandacht nodig heeft. Ik had het goed begrepen als ze het lastig vond dat haar kleine zusje zoveel aandacht nodig had en zij zelf veel minder aandacht kreeg. Maar dit vond ze totaal niet. Ze was heel blij dat haar zusje nog leeft en ze cijferde zichzelf nogal weg. Erg sterk van haar.
Britt en ik vroegen ons ook af of het meisje vrienden had. En dit was zo. Veel kinderen uit de buurt komen vaak langs om een beetje te spelen met het meisje. Vaak sloeg het meisje de kinderen maar toch bleven ze komen. In zo'n community doen ze veel voor elkaar, heel erg mooi om te zien.
Ook had ik veel respect voor de moeder. In haar eentje voedde ze 2 kinderen op, waarvan er 1 zwaar gehandicapt was. Daarnaast hadden ze ook nog eens amper geld om te eten. Haar man verliet haar en toch doet ze zo ontzettend haar best en red ze het behoorlijk goed.
Na het aangrijpende verhaal liepen we terug. Toen we aankwamen stonden alle kinderen op ons te wachten. Een klein jongetje die ik eerder die ochtend al had ontmoet en een tijdje had opgetild, kwam met open armen op me af rennen omdat hij weer opgetild wilde worden. Natuurlijk deed ik dit.
Ook Joyce, een meisje van 5 met een super lief jurkje aan, kwam weer naar me toe gerend. Ze sprak behoorlijk Engels in tegenstelling tot de rest. Ik had haar gister al ontmoet en was meteen aan haar verkocht. Ergens vond ik haar een beetje op mij lijken. Eigenwijs, continu in het midden staand, hele tijd praten. Echt een liefi.
Nadat we de tenten hadden afgebroken, gingen we naar de voetbalwedstrijd. Chayof tegen een ander malawiaans team dat zichzelf FC Barcelona noemde. Ze vroegen of Finn mee wilde spelen. Al snel stond Finn in een tenue tussen de Malawianen. In de hitte redde hij zich nog behoorlijk tussen de andere jongens die elke dag trainden.
We keken 1 helft en gingen toen weer terug. Alle kinderen grepen alles wat je in je handen uit, uit je handen omdat ze zo graag wilde helpen. Ik liep samen met Joyce. Toen kwam toch ec ht het moment van afscheid nemen. Natuurlijk moet je een kind niet voortrekken, maar ik kon het niet laten om Joyce toch op te tillen en te knuffelen. Ik wilde haar bijna meenemen, het idee dat zij hier op moet groeien was zwaar.
Toen we in het busje zaten, gaven alle kinderen ons nog een high five en toen reden we toch echt weg.
Toen we terugkwamen bij de backpackers, gingen we eerst weer onze tentjes opzetten. Daarna allemaal douchen. Ik ging even lezen buiten in het zonnetje met Tim en Lotte. De meiden en ik wilde nog een broek laten maken. Mariët regelde dat de eigenaar van de broekenwinkel ons kwam ophalen en met ons naar zijn winkel reed waar we een stof konden uitkiezen. Toen we terugkwamen, konden we direct eten; barbeknoeien (bbq'en). Heerlijk!
Na het eten gingen we weer weerwolven. Dit keer ook met alle vrijwilligers van Be More. Dit hebben we de rest van de avond gedaan rond het kampvuur. Topavond.
Morgen gaan we naar ons laatste project; Liyo.

Meer info Chayof:
httppublic://blog/1079266_653981087946798_175908822_n_0.jpgwww.be-more.nl/vrijwilligerswerk/bestemmingen/malawi/chayof