Bijna ingeburgerd en dan nadert het eind...

9 oktober 2013:

Alweer twee weekenden geleden schreven wij dat we uitgingen in Tamale. Ons nachtavontuur startte rond 21.00 uur bij de Passion, een kroeg midden op de Culturele markt. We zaten welgeteld 1 minuut en de eerste Ghanees sloot zich bij ons aan... fijn... Gelukkig kon je elkaar nauwelijk verstaan omdat de muziek zo hard stond dat we niet echt een gesprek konden voeren. Na een halfuurtje volgde de andere vrijwilligers en zaten we niet met twee maar met 6 blanke dames... Nog maar aanlokkingskracht natuurlijk... Wel weer leuk was dat een Ghanees onze drankjes betaalde en die de rest van de avond verdwenen was. Maar na twee halve liter Star bier is naar de wc gaan toch wel fijn, alleen is die er natuurlijk niet en kun je gewoon plaats nemen achter een geparkeerde traktor. Na de drankjes besloten we naar een dak te gaan waar een DJ draaide. Zo weinig mannen er in Utrecht zijn, zoveel mannen zijn er hier. Dus toen wij het dak op kwamen begon de jacht voor de mannen en voor ons al onze afleidingsmanoevres. Erg relaxt dansen zat er niet in zonder dat je 100 handen om je heen voelde. We waren er ook redelijk op tijd klaar mee en namen een taxi naar huis. 
In datzelfde weekend hebben we gezwommen met onze gastbroertjes en zusje. De planning was om 13.00 uur te gaan, maar omdat zij om 11.00 uur al vroegen of we niet al klaar waren, zijn we wat eerder vertrokken. We kwamen aan op een plek waarvan we niet wisten dat Tamale zoiets kende, een mooi bungelowpark wat er meer westers dan afrikaans uitzag. We kwamen aan als eerste twee blanke, waardoor automatisch alle ogen naar ons keken en we ons gelijk iets minder op ons gemak voelden. Het zwemmen was lekker en de stromende douche daarna nog lekkerder!!! Na het zwemmen hebben we ze nog meegenomen naar Swad (een restaurant) om een hapje te eten. Dit was wel erg bijzonder voor ze, want ze snapte niet eens waar de menu kaart voor diende. Al het overige eten mocht in een doggybag mee naar huis waar vervolgens de chief en zijn vrouw en wat dochters er meteen van begonnen te smullen. Erg bijzonder om te zien waar de mensen hier al gelukkig mee zijn. 

In het compound is het erg leuk met ons gastgezin. We worden elke nacht een beetje stijver door het bed, maar voor de rest is het vol te houden en is het erg gezellig. Het onweert en regent wel steeds vaker en soms lijken we niet altijd even droog te blijven in onze hut, maar dan valt het achteraf allemaal wel mee. We hebben stoffen gekocht om een jurk van te laten maken, alleen is het uitleggen wat je wilt lastig wanneer ze niet goed engels spreken. We vroegen ons gastzusje waar we het beste een jurk konden laten maken en meteen bemoeid het hele gezin zich er mee en wordt er ergens een vrouw vandaan gehaald en een tolk (een jongen die toevallig even bij de chief op bezoek kwam). Na wat handen en voeten taal heeft ze ons opgemeten en hebben we gisteren dan het resultaat gekregen... Uitleg is toch niet helemaal goed aangekomen... Ach, we hebben een Ghanese jurk! 

Afgelopen weekend begon met een kort nachtje, de bus vertrok om 05.00 uur en om een buskaartje te veroveren moesten we om 4 uur al "in line" zitten. We werden door Bash opgehaald om 3 uur en dat was toch wel erg vroeg. Nog half slapend bemachtigde wij een stoel, waar de Ghanese inderdaad netjes naast elkaar zitten te wachten om een buskaartje te kopen. Het was nog een heel avontuur voordat iedereen om de bus zat en toen we eenmaal zaten werd de rest volgestout met Ghanese die staand de reis gingen maken. Deze ghanesen generen zich niet om tegen je aan te hangen, of heel wijdbeens te gaan zitten, terwijl er al weinig ruimte is. Geef je ze als tip een duw, interesseerd het ze nog niets. Maar who cares, we zaten in de bus... Met 1 bus overstap kwamen we in het dorpje waar de Hand in Hand community zich bevindt: Nkoranza. We kwamen aan in een compleet nieuw dorpje, waar ongeveer 80 kinderen met een verstandelijke beperking woonden en leefden. Het was er rustig, super mooie speeltoestellen, echt een paradijs voor kinderen... en voor ons! We kregen een hutje met een eigen wc, stromede douche en een matras wat twee keer zo groot en 5 keer was zo dik was als ons matrasje in het compound. Dat was dus genieten! 
Dezelfde dag zijn we met een taxi naar de aapjes gaan kijken bij Boabeng. Hier worden apen als heilig beschouwd en worden ze behandeld als mede dorpbewoners. Ze weten ook donders goed dat ze bananen krijgen wanneer er weer een nieuw stel Salamanci arriveert. We liepen met een gids een stukje door een mooie bush en zagen verschillende apen die erg dichtbij kwamen om de bananen uit je hand te rukken en er geen tijd meer was om een toeristische foto te maken. Na 10 pogingen hebben we het maar gelaten voor wat het was. 
In het dorp bij de apen was de laatste dag van een begrafenis bezig en liep iedereen in rode en zwarte gewaden (mannen) en jurken(vrouwen). Gelukkig kregen wij van een lamme vent bij het souveniers winkeltje een rondleiding naar de plek waar de cermonie plaats vondt en zorgde hij ervoor dat we de voorste rij mannen allemaal een hand mochten schudden, erg genant! 8 
Toen we terug kwamen bij Hand in Hand besloten we een kijkje te nemen bij de kinderen die zich verzameld hadden op 1 plek. Achteraf gezien een erg slechte timing aangezien de kinderen aan het eten waren en ze dus zelf onder het eten zaten, en wij daarna ook... 
Na een heerlijke nacht werden we wakker en mochten we onder een heerlijke (wel erg koude) douche! We kregen een goed ontbijt met ei en thee en konden daarna een kerkdienst bijwonen met de kinderen van Hand in Hand. Deze dienst vond plaats tussen de rotsen en er werd gezongen, gedanst en gelachen. Erg leuk en mooi om te zien hoe goed er voor de kinderen wordt gezorgd. Voordat we vertrokken naar de Kintampo watervallen hebben we nog even de souvenierwinkel leeggekocht, want alles in de winkel was zo ongeveer mooi/leuk. 
De terugweg was nog even uitzoeken hoe en wat, maar uiteindelijk zijn we met de taxi naar Techiman gereden om vervolgens opzoek te gaan naar een tro tro (een busje wat wordt volgestampt met zoveel mogelijk mensen en spullen). Natuurlijk was alles weer lekker chaotisch, maar was er een trotro die naar Kintampo ging. We moesten zelfs evenveel betalen als de Ghanees zelf!! Normaal zijn hier namelijk bij veel toerische plekken prijzen voor een Ghanees en voor een toerist (meestal het dubbele). Aangekomen bij de watervallen was dat met de entree dus ook het geval. Mooie natuur, mooie watervallen, maar helaas regende het en sloegen wij het zwemmen maar even over. 
Ook terugweg verliep voorspoedig en we pakten de tro tro terug naar Tamale. 

Zoals jullie misschien wel in het blog lezen, zij er geen enorm rare verhalen meer, wat betekend dat we in de dagelijkse routine zitten en het leven hier normaal beginnen te vinden. Het ook ook alweer onze laatste week hier in Tamale. Onze laatste dag op het project is vrijdag, omdat er maandag weer een een of andere vage feestdag is... Hebben wij mooi de gelegenheid om onze koffers te herinpakken om vervolgens spullen in te slaan en hopen dat die er allemaal bij passen. 
Dinsdagochtend vertrekken wij naar Cape coast waar we 1,5 week vakantie gaan houden!