De week na Mole verliep rustig en prima. We namen op vrijdagochtend afscheid van ons "moderne" gastgezin en vertrokken vrijdagochtend met de andere vrijwilligers en Bash naar Weschiau. Dit weekend zou bestaan uit het slapen in een boomhut, het spotten van nijlpaarden en het genieten van de lokale dans... 
Vrijdag vertrokken we, zoals gewoonlijk, weer lekker laat omdat we weer 10000 rondjes door Tamale reden om boodschappen te doen, de vrijwilligers op te halen, onze koffers te droppen en te tanken. Uiteindelijk waren we op pad en hadden we er erg veel zin in. Bash wilde graag voor het donker in Weschiau zijn, reed daardoor erg hard door en belandden we bijna in de berm nadat de auto slipte. Gelukkig had hij de macht over het stuur en kwamen we uiteindelijk veilig aan in Weschiau, bij het kantoor van Hippo sanctuary. Fijn dat het licht was , want dan konden we de informatieboekjes teminste lezen... Na een langdradig verhaal mochten we eindelijk door rijden naar de lodge waar we zouden overnachten. We hadden ons eigen eten gekocht, omdat we daar zelf moesten koken. Bash en de gids gingen vast onze matrassen wegbrengen naar de boomhut, wat nog een stuk verder in de bush lag. Het duurde toch wel erg lang (bijna 3 uur) voordat ze terug kwamen en we begonnen ons wel een beetje zorgen te maken. Gelukkig was er een man die op zijn brommer ging kijken waar ze waren. Bash kwam achterop de brommer terug en vertelde dat de auto vast zat in de modder... Oeps domper nummer 1. Dit betekende geen overnachting in de boomhut, maar in de lodge wat verre van prettig was. Overal smerige insecten die over de matrassen krioelden en de kamers waren heel erg klam en snik heet. We besloten de matrassen op de veranda te leggen en buiten te gaan slapen... Geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend moesten wij er om 6 uur uit omdat we om 7 uur op rivier safari zouden gaan. Daarna zouden we pas ontbijten. Na een wandeltocht van een half uur kwamen we bij de Voltarivier en kwamen er twee gammelen houten kano's aan varen. In 1 van de kano's lag een levende vis naar water te snakken... Gelukkig verdeelde de gids ons over de boten en had Eef het geluk om de hele safari met een levende vis tussen haar benen te zitten... De boot lekte aan alle kanten en dat is niet heel prettig als je weet dat je tussen de nijlpaarden vaart, maar goed zo gaat dat hier in Ghana. De safari was mooi, maar helaas (domper nummer 2) geen nijlpaarden. Terug gekomen bij de lodge was er nog geen spoor van Bash of de auto.... Dus was het een oersaaie, hete dag en hadden we nog steeds geen ontbijt. Gelukkig lag ons water ook nog in de auto te koken.... Na 300 rondjes om de lodge en 3 boeken verder kwam er een teken van leven. De auto zat nog steeds vast in de modder en Bash ging nu "even" een traktor regelen in Werschiau. De traktor kwam, maar uiteraard kwam de traktor een stuk later ook weer terug, omdat ze een staalkabel nodig hadden. Dus kon Bash weer op en neer naar Werschiau om een kabel te regelen. Gelukkig konden we mee op traktorsafari naar de auto in de modder en hebben we nog een beetje kunnen genieten van de natuur en konden we zelfs even de boomhut in om te bekijken hoe onwijs gaaf dat zou zijn om daar te slapen. De weg daarheen was lekker blubberig en uitgerekend Eef gleed onderuit en belandde in de modder. Onderweg zelfs nog verse pootafdrukken van een nijlpaard gespot!!! Hoogtepunt van de dag. 
Na deze vermoeiende dag vertrokken we naar Wa om te eten en te tanken (niet wetend dat dit 2 uur rijden was). Hierdoor misten wij ook nog eens ons avondprogramma: de lokale dans... domper nummer 3. Iedereen was erg chagrijnig en we trokken ons maar weer terug in onze buiten hut gemaakt van twee stoelen en een klamboe. De volgende ochtend kregen we een tour door de compounds van het gebied. Bijzonder hieraan is de tradionele vrouwen die een kurk in hun bovenlip hebben. Domper nummer 4: we zagen welgeteld 1 vrouw met een kurk die niet op de foto wilde.... Na de rondleiding pakte we onze spullen en konden we heerlijk douchen in de buitenlucht en zijn de eerste trainingen begonnen met het dragen van emmers water op je hoofd. Na de bucketshower vertrokken we terug naar Tamale. Onderweg maakte we een stop bij een (schijnbaar) bijzondere moskee, Domper nummer 6...We waren de auto nog niet uit of er stonden al 80 kinderen en 6 jonge mannen die ons ALLEMAAL wel een rondleiding wilde geven. Wij waren allemaal stront chagrijnig en konden even niet meer zo vriendelijk zijn. We moesten ook nog eens 4 cedi entree betalen en 2 cedi voor de gids, en waarvoor? om van een afstandje de moskee te bekijken en te fotograferen en een verhaal aan te horen, waarvan de helft niet te verstaan was. 
Al met al een weekend wat erg is tegen gevallen, maar gelukkig hebben we om de stomste dingen nog hard kunnen lachen. 

Zondag kwamen we laat aan in Tamale en mochten we een nacht blijven op het kantoor. Lekker kunnen douchen en aangezien het keihard onweerde, was het niet heel vervelend om niet in een hutje te slapen. Maandag bracht Bash ons naar de compounds om ons nieuwe gastgezin te ontmoeten: de chief en zijn (veel te jonge) vrouw. Het is een hele studie om uit te zoeken wie er allemaal in het compound thuishoren, daarbij gerekend de kippen, schapen en geiten die overal rond hobbelen. De chief heeft een stuk of 6 kinderen, waarvan er 2 zonen en een dochter nog thuiswonen. Daarnaast heeft hij een stuk of 3 kleinkinderen en is zijn oudste dochhter ruim 10 jaar ouder dan zijn eigen vrouw. De chief heeft namelijk twee oudere vrouwen ingewisseld voor 1 jonge blom. Leuk om samen met je stiefmoeder te koken die jonger is dan jezelf... 
De eerste ochtend moest Jeanine al naar het toilet en werd 1 van de kids uit bed gehaald om haar te begeleiden naar, jawel, het poepveld. dat was nogal een wandeling, wa ar d o or je bijna niet meer moet. De tweede avond was het al wat donkerder en deden wij samen een poging om wederom het veld te bezoeken... Opeens leken alle veldjes en we gen erg op elkaar. Maar ach, het is net of je op de camping loopt met een pleerol onder je arm. Na lang zoeken hebben we het juiste veldje gevonden en konden we een pogi ng wagen om terug te komen. Bij het compound leef he veel meer buiten en is er zelfs een tv aanwezig die op de binnenplaats wordt gezet en de hele buurt binnen komt lopen. erg gezellig, maar niet als het tot 23.30 uur 's avonds duurt. 
Het leven in een compound is verreweg van luxe; Back tot basic. We leven in een hutje, waar we slapen op een dun/stinkend matje. Wederom mogen we ons douchen met een emmer water (die echt wel veel kouder is dan gewend) en die we 's ochtends zelf mogen vullen vanuit een pot die buiten staat. Het is gebruikelijk dat je plast in het hok waar je je ook wast. Wat een geluk dat, dat ons washok zich op onze slaapkamer bevindt. Dit hok dient trouwens ook als wasbak voor het tandenpoetsen. Het eten is daarentegen een vette meevaller, lekkere yam en rijst en zelfs een gekookt ei! We zijn onwijs trots op onszelf, omdat we merken dat we het primitieve leventje prima aan kunnen (met ups and downs). 

Op ons project leren we de kinderen steeds beter kennen, maar begrijpen is nog steeds erg lastig. Geduld is een schone zaak, maar met een paar kinderen is dat werkelijk onmogelijk. Ze kunnen nog net tot 3 tellen, maar wanneer je de cijfers afhankelijk van elkaar aanwijst roepen ze maar wat. Juffen zullen wij in ieder geval nooit worden. Onize lievelingetjes hebben we wel gevonden: Kevin en zijn zus hebben onze harten gestolen (zie foto facebook ;-)). Alle kinderen moeten naar buiten, maar als zij blijven hangen is het toch niet zo erg, haha. We leren de kinderen nu netjes te vragen naar iets zoals: can I have A pencil please, ipv Madama, pencil! Dit wil nog niet helemaal lukken... Mister Mohammed doet nog steeds lekker zijn eigen ding en zorgt er in ieder geval voor dat hij niet overwerkt. Waarom niet gewoon een computertles volgen en ons met 50 kinderen opgescheept laten zitten? Zo besteedt hij zijn tijd dubbel zo goed; geld verdienen en les krijgen tegelijk. Wanneer er regen dreigt te komen weten de computerles meneer en mister Mohammed niet hoe snel ze alles moeten op ruimen en richting huis moeten gaan... 

Nog 2,5 week en dan liggen we lekker op het strand! We zijn wel toe aan vakantie ;-). maar nu gaan we vanavond eerst nog even met onze billen schudden in het nachtleven van Ghana! We zijn benieuwd....