Bovenleidingportalen Duiven - Arrest

Bovenleidingportalen Duiven (ABRvS 18-08-2004)

Casus

Het college B&W van Duiven heeft in 2003 aan “Railinfrabeheer B.V.” een reguliere bouwvergunning verleend voor het plaatsen van geluidsschermen langs de Betuweroute in de gemeente Duiven. Tegen dit besluit hebben appellanten bij de Raad van State beroep ingesteld. Diezelfde dag heeft het college B&W aan Railinfrabeheer meegedeeld de bovenleidingportalen en bovenleidingen ten behoeve van de Betuweroute aan te merken zijn als bouwvergunningsvrije bouwwerken. Tegen dit standpunt hebben appellanten later bij de Raad van State beroep ingesteld.

ABRvS

De appellanten stellen in beroep dat de vergunning ten onrechte is verleend, o.a. omdat de terinzagelegging van de bouwaanvraag onvolledig is geweest, en dat het college op de aanvraag heeft beslist zonder in het bezit te zijn van alle daartoe benodigde gegevens.

Ook stellen zij dat onvoldoende is ingegaan op constructieve bezwaren tegen en veiligheidsrisico’s van de geluidsschermen in geval van ongelukken. De verweerder (het college) is van mening dat de vergunning past binnen het tracébesluit en het bestemmingsplan “Betuweroute, gemeente Duiven”. Het bouwplan voldoet volgens het college aan redelijke eisen van welstand. Omdat het een gebonden beschikking betreft, heeft hij de vergunning verleend.

Is de vergunningplichtigheid een besluit in de zin van art. 3 lid 1 Awb? Zo niet, dan kan geen beroep worden ingesteld bij de bestuursrechter op grond van art. 8:1 Awb.

De Afdeling overweegt dat de formele bezwaren geen doel treffen.

Allereerste stelt de Afdeling dat een verslag van een overleg over de wijze van uitvoering van de geluidsschermen niet kan worden aangemerkt als een vooroverleg over de aanvraag als bedoeld in artikel 3:21 lid 1 b Awb. Zo’n verslag hoeft niet ter inzage worden gelegd.

Voorts stelt de Afdeling dat het college moet beoordelen of voldoende gegevens en bescheiden zijn ingediend om een besluit over de aanvraag te kunnen nemen. Volgens de Afdeling is dat het geval geweest. En gebreken in de kennisgeving van de verlening van de vergunning kunnen verder aan de rechtmatigheid van de vergunning zelf niet afdoen.

M.b.t. de inhoudelijke beroepsgronden stelt de Afdeling dat het beroep ongegrond is.

De Afdeling stelt dat een bestuurlijk rechtsoordeel zoals i.c. in beginsel niet kan worden aangemerkt als een publiekrechtelijke rechtshandeling als bedoeld in art. 1:3 lid 1 Awb.

De mededeling dat geen vergunning is vereist is volgens de Afdeling namelijk niet gericht op een rechtsgevolg. De vraag of voor een activiteit een vergunning is vereist kan als voorvraag in een andere procedure aan de orde komen.

Op de regel dat een bestuurlijk rechtsoordeel geen publiekrechtelijke rechtshandeling is, bestaat wel een uitzondering. Namelijk als het volgen van de vergunningprocedure onevenredig bezwarend is. Bijvoorbeeld de hoge kosten van een vergunningprocedure of als het doen van een verzoek om handhaving wegens het intreden van onomkeerbare gevolgen onevenredig bezwarend is. Bijvoorbeeld als de (achteraf gebleken) illegale handelingen alleen tegen zeer hoge kosten ongedaan kunnen worden gemaakt.

Kern

Een bestuurlijk rechtsoordeel over de vergunningplichtigheid van bepaalde activiteiten is in beginsel geen besluit in de zin van art. 1:3 lid 1 Awb.