ABRvS 13 januari 2010 (LJN BK9023)

Feiten

I.c. gaat het geding tussen appellant en het college van burgemeester en wethouders van Zuidhorn. Bij besluit van 19 november 2007 heeft het college B&W het door appellant gemaakte bezwaar tegen het besluit van het college, waarbij is geweigerd hem vrijstelling en vergunning te verlenen voor het bouwen van een bedrijfswoning, opnieuw ongegrond verklaard.

Op grond van het "Bestemmingsplan Grijpskerk Bedrijventerrrein De Rietlanden III" rust op het perceel de bestemming "Bedrijfsdoeleinden B2". Vast staat dat de gevraagde bedrijfswoning gelet op de planvoorschriften niet is toegestaan. Het college heeft in het besluit op bezwaar gesteld dat de vrijstelling in redelijkheid kon worden geweigerd omdat o.a. een bedrijfswoning niet noodzakelijk is voor het schildersbedrijf van de appellant.

De appellant betoogt dat de rechtbank heeft miskend dat het college in strijd met artikel 7:11 lid 1 Awb, los van de aangevoerde bezwaren,

ABRvS 6 augustus 2003, AI0801, 200206222/1.

Feiten

Bij besluit van 2 februari 1999 heeft het college B&W van Brummen appellant op straffe van een dwangsom gelast diverse niet voor agrarische doeleinden bestemde materialen op een perceel te verwijderen en verwijderd te houden. Het bezwaar van de appellant is ongegrond verklaard. Hierna heeft de rechtbank het beroep van de appellant gegrond verklaard en het besluit vernietigd. Het college heeft het besluit herroepen, de hoogte van de dwangsom teruggebracht en het bezwaar voor het overige ongegrond verklaard. Het beroep van de appellant is door de rechtbank hierna ongegrond verklaard. Waarna de appellant hoger beroep heeft ingesteld.

ABRvS

De appellant stelt dat het besluit van 2 februari 1999 is ingetrokken door het besluit van 2 februari 2000 en dat de grondslag voor handhaving van de dwangsom bij de beslissing op bezwaar is weggevallen. De rechtbank is appellant, m.u.v. bepaalde onderdelen,

ABRvS 4 april 2007 AB 2007, 196 (BA2231)

Feiten

I.c. gaat het om het geding tussen appellante en de raad der gemeente Terschelling, Bij besluit van 13 januari 2004 heeft de raad der gemeente Terschelling verklaard dat een partiële herziening van het bestemmingsplan wordt voorbereid voor een perceel in Terschelling. Bij besluit van 13 januari 2004 heeft de gemeenteraad krachtens artikel 19 lid 1 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (WRO) vrijstelling verleend ten behoeve van het bouwen van een woning met garage op het perceel. Bij besluit van 28 januari 2004 heeft het college B&W van Terschelling aan vergunninghouder bouwvergunning verleend voor het bouwen van een woning met garage op het perceel. Het bezwaar en beroep van de appellante is ongegrond verklaard, waarna de appellante tegen deze uitspraak hoger beroep heeft ingesteld.

De gemeenteraad en het college betogen tevergeefs dat de rechtbank heeft miskend

ABRvS 4 juli 2005 (AB 2006/62)

Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen appellanten (A en anderen) en de Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie. Bij onderscheiden besluiten van 15 mei 2002 heeft de staatssecretaris van Justitie aanvragen van appellanten voor een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd afgewezen. De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard waarna de appellanten bij de Raad van State hoger beroep hebben ingesteld.

Op grond van art. 8:58 lid 1 Awb kunnen partijen tot 10 dagen voor de zitting nadere stukken indienen. De appellanten voeren in hoger beroep aan dat de rechtbank de stukken die zij op 1 oktober 2004 aan de rechtbank hebben toegezonden onterecht buiten beschouwing heeft gelaten, nu die tijdig zijn ingediend en een toelichting op eerder ingediende beroepsgronden vormen. De aan de rechtbank gezonden stukken zijn 13 dagen voor de behandeling van het beroep ter zitting ingediend. Zij

Rechtbank Utrecht, 6 april 2010, SBR 10/967 WMO, (LJN BM0846), Noodopvang uitgeprocedeerde asielzoekster en minderjarig kind.

Feiten

I.c. gaat het om de verzoekster die in november 2006 Nederland is binnengekomen en hier asiel heeft aangevraagd. Haar dochtertje is geboren in 2006. Verzoekster is inmiddels in de asielprocedure uitgeprocedeerd. De opvang van het COA in Ter Apel is voor de uitgeprocedeerde illegale vrouw met een vierjarig epileptisch en astmatisch kind beëindigd. Zij zijn daardoor op straat komen te staan.

Daarom heeft de verzoekster een aanvraag gedaan voor tijdelijke noodopvang op basis van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Maar het college van B&W van Utrecht

(verweerder) heeft de aanvraag afgewezen, omdat op grond van artikel 8, lid 1 WMO, de voorzieningen bedoeld zijn voor diegenen die op grond van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw) rechtmatig in Nederland verblijven. Verzoekster en haar dochtertje voldoen hier niet aan. De moeder doet

International court of justice, Questions relationg to the obligation to prosecute or extradite (belgium v Senegal), judgment, 20 juli 2012

Feiten

I.c. ging het om de zaak waarin België het Internationaal Gerechtshof had verzocht vast te stellen dat Senegal verplicht was Hissène Habré te vervolgen of, zo niet, hem zonder uitstel aan België uit te leveren.

Wat speelde er? Habré was aan de macht geweest in Tsjaad tussen 1982 en 1990. Tijdens zijn bewind zouden vele schendingen van de mensenrechten gepleegd zijn, inclusief foltering. Nadat Habré afgezet was, kreeg hij politiek asiel in Senegal. Vanaf 2000 werd een aantal procedures met betrekking tot Habré’s vermoedelijke misdaden aanhangig gemaakt in Senegal en België. België verzocht Senegal Habré uit te leveren (waar hij vervolgd zou worden op basis van het beginsel van de universele jurisdictie). De Senegalese rechtbank die zich diende uit te spreken over dit verzoek oordeelde

European court of human rights, Chahal v United Kingdom, (judgment - merits and just satisfaction) 15 november 1996, p.771-798

Feiten

I.c. ging het om een gezin die klaagde bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. De vier leden van het gezin waren Sikhs. De vader was in 1971 het Verenigd Koninkrijk binnengekomen op zoek naar werk. Hij was illegaal en kreeg geen onbeperkt recht om te verblijven in dat land, maar hij kreeg wel verblijf zonder een vertrektermijn toegekend en mocht er werken. In 1975 liet hij zijn vrouw overkomen en samen kregen zij twee kinderen. Deze kinderen verkregen de Britse nationaliteit.

In 1990 werd de vader gearresteerd ten einde hem te kunnen uitzetten. Hij was, als leider van de Sikh gemeenschap, al meerdere keren gearresteerd. Men wilde hem het Verenigd Koninkrijk uitzetten ter bescherming van de nationale veiligheid en de internationale strijd

HR 14 december 2012, LJN BX8349, Embryonaal verkeersslachtoffer, NJ 2013, 236

Feiten

Op 30 mei 1992 is verweerster 2 als medepassagier van een personenauto aangereden door een bij Nationale-Nederlanden verzekerde personenauto die geen voorrang verleende. Verweerster 2 was op dat moment zo’n 30 weken zwanger. Kort daarna is zij d.m.v. een keizersnede bevallen van het kind (verweerder 1). Anderhalf uur na de geboorte ontstond bij het kind respiratory distress syndrome (RDS). Hij kreeg een bloedtransfusie en werd beademd. Enige maanden na zijn geboorte is bij verweerder 1 een hersenbeschadiging geconstateerd, die later is gediagnosticeerd als periventriculaire leucomalacie (PVL). Het kind heeft hieraan blijvend letsel in de vorm van centrale spastische parese overgehouden.
De verweerders (moeder en kind) vorderen in deze procedure dat NN veroordeeld wordt tot het betalen van schadevergoeding. Zij leggen daaraan ten grondslag dat het letsel van de verweerder 1 is veroorzaakt door