HR 13 november 1936, NJ 1937, 433

Feiten

I.c. gaat het om een oude zaak uit 1936. Het volgende speelde:

Moorman Periodieke Pers en Bureau Materiaalstaat waren overeengekomen dat Bureau Materiaalstaat 26 maandelijkse advertenties zou plaatsen in een door Moorman uitgegeven tijdschrift. Dit voor een prijs van 7 gulden per stuk.

In het contract was een beding opgenomen dat regelde dat Bureau Materiaalstaat bij niet betaling van een advertentie verplicht zou zijn om het (resterende) totaalbedrag voor alle advertenties in een keer te voldoen aan Moorman (zonder hierbij nog aanspraak te kunnen maken op plaatsing van de resterende advertenties). Met andere woorden: het recht op het plaatsen van de advertenties zou vervallen op grond van het contractuele beding.

Na de plaatsing van 13 advertenties was de betaling van 5 advertenties door Bureau Materiaalstaat uitgebleven, waardoor Moorman op grond van het contract betaling van de resterende advertenties vorderde.

HR 19 februari 2013, LJN: BX9407 (Ratio art. 63 Sr)

Feiten

In deze zaak ging het om een man die was veroordeeld voor o.a. verkrachtingen en gewelddadige vermogensdelicten. De rechtbank oordeelde in deze zaak dat alleen tbs mocht worden opgelegd als de door verdachte gepleegde feiten het gevolg waren van een gebrekkige ontwikkeling of een stoornis. 

De rechtbank had in deze zaak artikel 63 Sr niet toegepast. Artikel 63 Sr beschermt de verdachte tegen een onbeperkte optelling van straffen doordat de rechter bij de laatste berechting rekening moet houden met alle eerdere veroordelingen. De rechter is dan gebonden aan het maximum van de gevangenisstraf die staat op het te berechten feit. De rechtbank had i.c. dit artikel niet toegepast omdat een strikte toepassing van dit artikel ertoe zou kunnen leiden dat een verdachte niet meer tot gevangenisstraf kan worden veroordeeld voor het te berechten misdrijf als

HR 25 september 2012, NJ 2013, 176 (Bedreigend verkeersgedrag)

Feiten

I.c. gaat het om de verdachte waar tweemaal overtreding van bedreiging (art. 285 Sr) ten laste is gelegd: (1) bedreiging van slachtoffer 1 door slingerend voor de vrachtwagen van slachtoffer 1 te rijden en tegen het slachtoffer 1 bedreigende woorden uit te spreken; en

(2) bedreiging van slachtoffer 2 door slingerend voor slachtoffer 2 te rijden en tegen slachtoffer 2 bedreigende woorden uit te spreken.

De Amsterdamse rechtbank had de verdachte bij onherroepelijk geworden vonnis van deze tenlastegelegde feiten vrijgesproken.

Hierna is aan de verdachte in een andere zaak overtreding van art. 5 WvW tenlastegelegd: namelijk verkeersgevaarlijk gedrag, door slingerend voor slachtoffer 1 te rijden, te stoppen op de snelweg, uit de auto te stappen en het doorgaande verkeer te hinderen, en gevaar voor personen en goederen te hebben veroorzaakt omdat het doorgaande verkeer achter hem

HR 22 maart 2011, NJ 2011, 342 (Opzet van de medeplichtige)

Feiten

I.c. gaat het om een situatie die zich voor heeft gedaan op 31 december 2007. Er ontstaat die dag onenigheid tussen een groep personen en omdat de verdachte van plan is om de belagers van zijn vriend weg te jagen, besluit hij zijn mes te pakken. Hierna ontstaat een vechtpartij gedurende welke de verdachte het mes in zijn hand heeft. Op enig moment vraagt de vriend om het mes, waarna de verdachte het mes geeft omdat zijn vriend wordt aangevallen. Daardoor voelt hij zich bedreigd. Op het moment dat de belagers het mes zien, nemen zij afstand. Echter de vriend van de verdachte steekt twee van de belagers met het mes. Een belager wordt in zijn rug gestoken en de andere in zijn been.

De verdachte wordt veroordeeld wegens medeplichtigheid aan poging tot doodslag

HR 26 oktober 2004, NJ 2004, 682 (lesje leren)

Feiten

Ten laste van de verdachte was bewezenverklaard dat "hij op 28 februari 2002 te Rotterdam tezamen en in vereniging met een ander opzettelijk een persoon genaamd (slachtoffer 1) van het leven heeft beroofd, immers hebben verdachte en/of zijn mededader opzettelijk met een vuurwapen een aantal kogels afgevuurd op het lichaam en/of hoofd van die (slachtoffer 1), tengevolge waarvan voornoemde (slachtoffer 1) is overleden".

Het Hof heeft het medeplegen van doodslag bewezen verklaard. Daarbij heeft het Hof o.a. in aanmerking genomen: ‘De verdachte heeft het initiatief genomen tot de ontmoeting met het latere slachtoffer, met wie hij al langere tijd in onmin leefde. Het was de verdachte die zich op de dag van de schietpartij beledigd voelde door een tegenover een derde gemaakte opmerking van het slachtoffer over de moeder van de verdachte.’ Voorts wist de verdachte

HR 8 april 2008, NJ 2008, 312 (Ballenknijper)

Feiten

I.c. had de verdachte gesteld dat hij door een bejaarde man bij zijn testikels was vast vastgehouden en vanwege de intense pijn die hij daardoor voelde, had hij de man op zijn hoofd geslagen met een zware vaas. Het volgende was voorgevallen. De 38 jarige verdachte had seksuele handelingen met het slachtoffer verricht. Toen het bejaarde slachtoffer de verdachte o.a. een mislukking had genoemd, besloot de verdachte weg te gaan, maar dat werd onmogelijk gemaakt doordat het slachtoffer de verdachte bij zijn testikels greep. De verdachte voelde toen hevige pijn en sloeg het slachtoffer in het gezicht om hem te doen ophouden. Waarna het slachtoffer nog harder kneep en de verdachte overmand door intense pijn een vaas pakte en hiermee op het hoofd van het slachtoffer had geslagen. De bejaarde man was als gevolg hiervan overleden.

De

Hof Amsterdam, 9 februari 2011, LJN:BP3964 (Slotje)

Feiten

I.c. wordt aan de verdachte ten laste gelegd dat hij via Schiphol ongeveer 3 kilo cocaïne heeft ingevoerd. Volgens de A-G had de verdachte willens en wetens de cocaïne in Nederland binnengebracht nu zijn verklaring dat hij niets wist van de aanwezigheid van de cocaïne in zijn bagage, niet geloofd kon worden. Daarnaast stelde de A-G dat de verdachte, door de koffer niet voortdurend onder toezicht te houden, het voorwaardelijk opzet op de aanwezigheid van de cocaïne in die koffer heeft gehad.

Vervolgens heeft de raadsman het standpunt van de advocaat-generaal bestreden.

Hof

Het hof acht niet bewezen dat de verdachte, wetende dat de cocaïne in de koffer aanwezig was, deze koffer heeft ingevoerd. Het verhaal van de verdachte, dat hij de koffer heeft ingepakt en dat hij deze, op weg naar het vliegveld, in de auto

HR 29 september 2009, NJ 2010, 117 (Lekkanaal)

Feiten

I.c. gaat het om het bewijs van opzet. De verdachte was met zijn ex-vriendin en hun dochter op 24 december 2005 in Nieuwegein een kanaal ingereden. Hij had het idee om opzettelijk zijn ex-vriendin van het leven te beroven, door opzettelijk met de auto met een hoge snelheid, over een smalle weg te rijden en vervolgens onverhoeds en zonder enige aanleiding of noodzaak de auto naar links het kanaal in te sturen. Het voorgenomen misdrijf is niet voltooid.

Het oordeel van het Hof was dat de verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans had aanvaard dat de zich in de door hem bestuurde auto bevindende passagier (zijn ex-vriendin) door zijn toedoen zou overlijden en dat dus zijn opzet (voorwaardelijk) op haar dood was gericht.

De verdachte heeft hiertegen beroep in cassatie ingesteld. Het middel klaagt dat de