Achteroverleunen in Brummen - Arrest

ABRvS 6 augustus 2003, AI0801, 200206222/1.

Feiten

Bij besluit van 2 februari 1999 heeft het college B&W van Brummen appellant op straffe van een dwangsom gelast diverse niet voor agrarische doeleinden bestemde materialen op een perceel te verwijderen en verwijderd te houden. Het bezwaar van de appellant is ongegrond verklaard. Hierna heeft de rechtbank het beroep van de appellant gegrond verklaard en het besluit vernietigd. Het college heeft het besluit herroepen, de hoogte van de dwangsom teruggebracht en het bezwaar voor het overige ongegrond verklaard. Het beroep van de appellant is door de rechtbank hierna ongegrond verklaard. Waarna de appellant hoger beroep heeft ingesteld.

ABRvS

De appellant stelt dat het besluit van 2 februari 1999 is ingetrokken door het besluit van 2 februari 2000 en dat de grondslag voor handhaving van de dwangsom bij de beslissing op bezwaar is weggevallen. De rechtbank is appellant, m.u.v. bepaalde onderdelen, niet gevolgd in het betoog dat het gebruik van de in de dwangsombeschikking opgesomde materialen niet in strijd is met de gebruiksbepalingen van het bestemmingsplan en het college daarom niet tot het opleggen van de last kon besluiten. Appellant heeft tegen die uitspraak geen rechtsmiddel aangewend. In beroep tegen de opnieuw genomen beslissing op bezwaar heeft appellant dit betoog herhaald. De rechtbank heeft hierover overwogen dat, nu appellant tegen haar uitspraak van 16 februari 2001 geen hoger beroep heeft ingesteld, dit betoog niet andermaal aan een beoordeling kan worden onderworpen en is bij haar toetsing deswege van de rechtmatigheid van dit onderdeel van de beslissing op bezwaar uitgegaan. Appellant komt tevergeefs op tegen de aldus door de rechtbank vastgestelde omvang van het geding.

De Afdeling is van oordeel dat het niet instellen van hoger beroep tegen de eerdere uitspraak van de rechtbank tot gevolg heeft dat, als in beroep tegen de nieuwe beslissing op bezwaar beroepsgronden worden aangevoerd, die door de rechtbank in die eerdere uitspraak zonder voorbehoud zijn verworpen, de rechtbank van de juistheid van het eerder gegeven oordeel over die beroepsgronden moet uitgaan. Het ten tweede male beoordelen van door de rechtbank eerder uitdrukkelijk en zonder voorbehoud verworpen beroepsgronden, miskent het gezag van de rechterlijke uitspraak waartegen geen rechtsmiddel is aangewend. De rechtszekerheid brengt met zich dat het betrokken b.o. en belanghebbenden mogen uitgaan van de rechtmatigheid van het besluit, voor zover hiertegen beroepsgronden zijn gericht en de rechtbank deze uitdrukkelijk heeft verworpen. Bijzondere omstandigheden kunnen ertoe leiden dat het niet instellen van hoger beroep tegen uitspraken, waarin beroepsgronden uitdrukkelijk en zonder voorbehoud zijn verworpen, niet aan betrokkene kan worden tegengeworpen, met name als tegen de eerdere uitspraak van de rechtbank geen hoger beroep is ingesteld, omdat betrokkene in de veronderstelling verkeerde dat deze beroepsgronden in beroep tegen de nieuwe beslissing op bezwaar opnieuw voor een inhoudelijke beoordeling aan de rechtbank konden worden voorgelegd. I.c. hoeft dit niet te worden onderzocht, omdat dit niet leidt tot een ander oordeel.

Kern

Niet betwiste feiten of grieven in de procedure worden uiteindelijk als waar aangenomen. De Afdeling stelt dat het niet instellen van hoger beroep tegen de eerdere uitspraak van de rechtbank tot gevolg heeft dat, als in beroep tegen de nieuwe beslissing op bezwaar beroepsgronden worden aangevoerd die door de rechtbank in die eerdere uitspraak uitdrukkelijk zijn verworpen, zonder dat daartegen hoger beroep is ingesteld, de rechtbank van de juistheid van dit eerder gegeven oordeel over die beroepsgronden moet uitgaan. De rechter beoordeeld deze gronden niet opnieuw, omdat dit anders het gezag van de rechterlijke uitspraak waartegen geen rechtsmiddel is aangewend zou miskennen.