Ecuador: mijn blogs en ervaringen bij wonen, reizen en vrijwilligerswerk in Ecuador

 

De blogs, ervaringen en observeringen bij het wonen, reizen en vrijwilligerswerk doen in Ecuador van Nelly

Bundle items:
Vrijwilligersplaats in Quito, over 4 weken!

Vrijwilligersplaats in Quito, over 4 weken!

Image

Jaja, ik heb voor 3 maanden vrijwilligersplek in de hoofdstad van Ecuador, bij de organisatie CENIT. Dit is geen organisatie die ik in de wereldsupporter- of Joho-lijsten heb kunnen vinden, maar er zijn een paar dingen waar ik erg blij mee ben:
- de organisatie is 20 jaar geleden opgezet door de nonnen, in een poging om het toenemende aantal 'working children' in Quito te helpen. Geen commerciele inslag dus, en begonnen door de plaatselijke bevolking zelf.
- ze werken nu met Ecuadoriaanse professionals en vrijwilligers, en natuurlijk met internationale vrijwilligers om hun organisatie aan te vullen.
- voor de meeste vrijwilligersplaatsen geldt dat je minstens 3-4-6 of 12 maanden moet blijven, om continuiteit te waarborgen en te zorgen dat je als vrijwilliger ook echt iets kunt betekenen.
- ze willen minstens een maand van tevoren je aanvraag en CV ontvangen, en ze hebben introducties over het werk voor nieuwe vrijwilligers in de organisatie
- ze hebben een uitgebreide collectie aan projecten om een zo volledig mogelijke ondersteuning te bieden: onderwijs, voorlichting, buitenschoolse activiteiten, gezondheidszorg, sociaal werk, huiswerkbegeleiding, sport, muziek... en allemaal gericht op de kinderen én hun families en omgeving.
- ze vragen enkel een eenmalige donatie van 75 dollar voor de projecten, geen honderden euro's om vrijwilligerswerk te mogen doen. Accomodatie en eten is dus voor eigen rekening, géén goedkoop-op-vakantie-werk dus.
- ik kan als 5e jaars geneeskunde student aan de slag als 'clinic volunteer' waarbij ik wél zelfstandig dingen kan doen om te helpen, maar geen verantwoordelijkheden krijg die ik in Nederland ook niet zou mogen dragen.

Wie graag meer wil weten: kijk op httppublic://blog/cenit_0.jpgwww.cenitecuador.org/en/about

Voor meer informatie over het kiezen van vrijwilligers-projecten, kijk dan heel zeker naar deze artikelen!
httppublic://blog/cenit_0.jpgwww.guardian.co.uk/commentisfree/2010/nov/14/orphans-cambodia-aids-holidays-madonna
httppublic://blog/cenit_0.jpgwww.telegraph.co.uk/expat/expatlife/9055213/Orphanage-tourism-help-or-hindrance.html
httppublic://blog/cenit_0.jpgwww.huffingtonpost.com/daniela-papi/voluntourism_b_1525532.html

Voor mijn Project Imagine all the people ga ik in 2 jaar in verschillende landen 3 maanden vrijwilligerswerk doen bij verschillende projecten. Door op een leuke manier verhalen te schrijven over dingen die ik meemaak, hoop ik de wereld een beetje groter te maken. Zo kunnen we onszelf beter zien als een deel ervan, en hopelijk krijgen anderen zo ook zin / zien ze de mogelijkheden om zelf óók iets bij te dragen. Als je benieuwd bent naar het hele plan, de verhalen en/of nieuwtjes, kijk op: httpspublic://blog/cenit_0.jpgnellyontour.wordpress.com/

Van Amsterdam naar Quito in 24 uur...

Van Amsterdam naar Quito in 24 uur...

Image

Vrijdag 16 augustus

Om half vier gaat de wekker, anderhalf uur nadat ik in bed ben gekropen. Zoals gewoonlijk liet mijn planning weer nogal te wensen over. Mijn internet bestelling bij de joho reiswinkel zou pas vandaag aangekomen zijn als ik hem gisteren niet zelf was komen ophalen, mijn bankpasjes waren wel net op tijd binnen maar moesten nog geactiveerd worden door te pinnen bij een automaat in nederland (en toen besefte ik pas dat er nog geen geld op de rekening stond), en ik moest nog dollars en malariatabletten halen... om elf uur begon ik met mijn tas inpakken, drie uur later was ik bijna klaar.

Na de douche nog een uur voor de laatste dingen op mijn to do list, een laatste hollands ontbijtje met pindakaas en hagelslag tussen de bedrijven door, en om half zes richting schiphol...

Daar kom ik eerst zomaar broer koen en zijn vriendin Inge tegen, terwijl ik er toch van overtuigd was dat ik die al zondag gedag had gezegd. Even later val ik helemaal van mijn geloof als nachtmens thijs ook helemaal naar amsterdam is gekomen om zijn zus uit te zwaaien. Broodnodig koffie dus, nog even dollars wisselen en precies op tijd nog mijn pinpas activeren, en dan nog een keer zwaaien na de paspoortcontrole... Nellie is onderweg!

Tien uur later landt de boeing 777 met mij aan boord op Houston, Texas. Tegen alle verwachtingen in doen ze nergens moeilijk over bij de douane, maar ik ben er toch anderhalf uur zoet mee. Na een kopje koffie hoef ik dan wel nog maar twee uurtjes te wachten voor mijn vlucht naar Quito. Elk nadeel... ;)

Maar de vermoeidheid begint nu toch wel toe te slaan: het mag dan pas vijf uur zijn, in nederland is het middernacht en dat laat mijn innerlijke wekker me na een nacht praktisch overslaan ook duidelijk merken. Dat wordt alleen maar slapen in het vliegtuig! Maar ik moet nog even volhouden, want omdat er precies rond onze boarding tijd een enorme onweersbui over het vliegveld trekt, mogen we pas een uur later instappen. Eindelijk!

Maar van slapen komt niet veel, want de baby op schoot bij de vrouw naast me heeft ook last van een jetlag. En hard. Na een kip wrap om 5 uur s nachts waar ik buikpijn van krijg en nog eens twee uur volhouden, landen we in het pikkedonker hotsend en botsend in Quito. In de foute rij gaan staan bij de douane, per ongeluk ben ik daardoor veel sneller aan de beurt dan mijn toeristen mede reizigers. Een stempel en een vriendelijk 'welkom in ecuador' en door naar de bagageband. Ook mijn tas blijkt een goede overstap gemaakt te hebben, en Pedro staat bij de uitgang al met mijn naam op een bordje te wachten. Ik ben er...

Nou ja, bijna. Nog veertig kilometers hotsbotsende slingerende bergweg te gaan. Gelukkig houdt Pedro me wakker met zijn vragen en opmerkingen, zijn rijstijl en afsnijroutes en zijn manoeuvres om zwerfhonden te ontwijken. Maar even later staan we voor de deur van casa oriente, mijn thuis voor de komende maanden. Het is twee uur s nachts, negen uur s ochtends in Nederland. Ik heb geen flauw benul wat ik ga zien als ik morgen wakker word: de mist en het donker houden de stad nog even voor me verborgen. Ik hoor nog maar de helft van wat Pedro zegt als ik eenmaal mijn bed heb gezien. Twee nachten overslaan is iets teveel van het goede. Welterusten!

De dit-is-me-de-eerste-drie-dagen-in-Quito-opgevallen top 5

De dit-is-me-de-eerste-drie-dagen-in-Quito-opgevallen top 5

  1. Het is hier 's nachts zo koud, dat ik vijf spreien en een laken op mijn bed heb liggen, die ik allemaal gebruik. We zitten hier op 2800 meter hoogte en ik heb 's ochtends bevroren vingers als ik mijn handen niet onder de dekens heb gestopt. Zelfs mijn Hollandse thermostaat moet even bijgesteld. Overdag is het hier wel prima, tussen de 15 (zon weg) en 25 graden (zon terug). Ben je wel heel de tijd druk met je trui aan en uit doen... Verder heb ik weinig last van de hoogte, al heb ik wel het gevoel dat ik een marathon heb gelopen als ik aankom bij mijn huis na zo´n tweehonderd meter omhoog lopen. Steil omhoog, maar toch.

  2. Je kunt hier voor 1 dollar (nu 75 eurocent) ontbijten met koffie en een broodje. Voor een dollar meer krijg je daar gebakken ei en een verse vruchtensap van een halve liter bij. Voor twee dollar kun je ook lunchen met genoeg soep, vlees, rijst en (een beetje) salade om niet meer dan een broodje als avondeten te hoeven doen. De bus kost 25 dollarcent en dan mag je blijven zitten zolang als je wil. Overigens ben ik bij mijn eerste busrit al zwaar (!) opgelicht: ik bleek bij het natellen van mijn wisselgeld wel 43 cent te hebben betaald! Nellie is gewaarschuwd...

  3. Ecuador is groen-eco beschermd natuurgebied voor ongeveer 75%, maar Quito is duidelijk deel van de andere 25%. Ik weet vrijwel zeker dat er nog geen Ecuadoriaans woord voor roetfilter is; in ieder geval blaast de bus onder de naam Ecovia even grote zwarte roetwolken uit als de normale bus. En bussen zijn er bijna evenveel als taxi's. Het helpt ook niet veel dat het verkeer hier voornamelijk stil staat. In drie maanden zal ik naar verwachting er twee rookjaren bij hebben! Uche uche... Voordeel van het feit dat het verkeer hier stil staat is dat je overal in het centrum in de bus kunt stappen. En eruit, als je je dan realiseert dat het sneller is om te lopen omdat de bus de hele tijd stil staat.

  4. Deelnemen aan het verkeer is een kunst. Ik denk dat iedereen hier een off the road rijbewijs heeft om gaten, hobbels en kuilen te omzeilen, alleen hebben ze daarbij duidelijk de module 'andere weggebruikers' weggelaten. Aan fietsen moet je hier alleen denken als je het leven echt niet meer ziet zitten, en voetgangers mogen zelf verzinnen waar en wanneer ze oversteken. In praktijk betekent dit: als de auto's groen hebben, kun je beter blijven staan. Je kunt voor een paar dollar met de taxi, maar dan moet je wel een officiele aanhouden want anders heb je echt geen idee waar je terecht komt. Mijn nieuwe hobby is dan ook ¨officiele taxi´s spotten¨ en ik moet zeggen, er is nog ruimte voor verbetering. De bus heeft daar een 'mannetje' voor dat uit de open deur hangt (ook als de bus rijdt...) en roept waar hij allemaal heen gaat. Voor wie hem kan volgen. Ik nog niet.

  5. Je moet opletten. Waar je loopt: hobbels, gaten en verdwijnen van de stoep, langsrazend verkeer, wie je aanspreekt, in welke wijk je bent, wat je bij je hebt en hoe laat het is (op de evenaar is het rond zes uur donker...) Maar ook bijvoorbeeld wat je eet: het best samen te vatten als de tip van mijn overbuurvrouw in huis: 'daar kun je goed eten en meestal word je er niet ziek van.' Fruit schillen, vlees checken op gaarheid, geen ijs in je drankje... Maar zelfs als je denkt overal aan gedacht te hebben, kun je voor verrassingen komen te staan. Ik stond voor een zoutjes schap en ik koos het lokale merk in plaats van Lays coor drie dollar. Het zag er een beetje uit als kroepoek ofzo. Thuis aangekomen bleek het niet zo lekker te smaken als het eruit zag, een beetje rokerig en met een nare nasmaak. Na drie chipjes gaf ik het op en checkte ik de verpakking. Gefrituurde varkenshuid. Dus.

Welcome to Ecuador! :D

Na ruim een week acclimatiseren begin ik maandag aan mijn drie maanden vrijwilligerswerk in de kliniek van CENIT... er zullen wel snel meer verhalen komen :)

P.S. Mijn huis staat precies tussen twee grote en een kleiner park, en in dat laatste kun je altijd terecht om even te eeh... waterfietsen!

P.P.S. Ik heb al een gitaar gekocht :D en mijn favoriete plaats om te spelen is voorlopig het dakterras.

Het Ecuadoriaans toeter-vertaal-woordenboek.

Het Ecuadoriaans toeter-vertaal-woordenboek.

Image

Het wordt een levensgevaarlijke onderneming om ooit weer in Nederland aan het verkeer deel te gaan nemen. Mijn schrikreactie is sowieso al wat achtergebleven in vergelijking met mijn evolutiegenoten (of eigenlijk teveel doorgeëvolueerd: alleen nog op te roepen door acuut levensgevaar binnen het gezichtsveld of een tijdspanne van een half uur). Maar na twee weken in Quito ben ik nu bijkomend toeter-immuun. Dat moet ook wel, anders heb je hier kalmeringsmiddelen nodig als je de straat op gaat.

Inmiddels heb ik dan ook de taal van het Ecuadoriaanse toeteren al aardig onder de knie, en het lijkt me leuk om die nieuw opgedane kennis even te delen met mensen in landen waar je 130 euro betaalt als je toetert wanneer er geen direct gevaar is. Toegegeven: er is hier altijd direct gevaar, dus ergens is het zo gek nog niet.

Hier dus de interpretaties die ik tot dusver heb ontdekt: ¨Toet toet …

  • Ik ga rechtsaf.
  • Ik ga linksaf.
  • Ik ga rechtdoor.
  • Oh nee, toch niet.
  • Leuke schoenen!
  • Deze taxi is vrij.
  • Deze taxi is niet vrij, maar ik heb je wel gezien.
  • Hoi.
  • Ik ga je (bij voorkeur rechts) inhalen
  • Ik zit even met mijn hoofd in het dashboardkastje.
  • I like your car!
  • Ik ga van rijstrook wisselen.
  • Ik blijf op deze rijstrook, dus jij kunt wisselen.
  • Oh nee, toch niet.
  • Wij zijn van de politie.
  • Mijn favoriete liedje is op de radio.
  • Ik kan niet zien of er iets aankomt, maar ik rem sowieso niet.
  • La la la... toet toet!
  • Ik heb geen nummerbord.
  • Het is groen (te gebruiken bij afstanden tot 500m en ongeacht het aantal auto's tussen jou en het stoplicht)
  • Het is rood, maar ik rijd toch door.
  • Hee, ik heb al twee minuten niet getoeterd!
  • Ik verkoop gasflessen.
  • Mijn knipperlichten doen het niet.
  • Fietfiew!
  • Je kunt oversteken
  • Je kunt wel oversteken, maar ik ben niet van plan te stoppen.
  • Mijn voetbalteam heeft net gescoord.
  • Gringas! (Buitenlanders!)
  • Het is maandag.
  • Hoezo toeter je?
  • Met mayonnaise en een extra portie rijst.
  • Ik sta in de file.
  • Idioot!
  • Sorry (zeldzaamste vorm)

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen kijk dan eens op: httpspublic://blog/toeter_0.jpgnellyontour.wordpress.com/ of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!

Het Ecuadoriaans toeter-vertaalwoordenboek: in de krant!

Het Ecuadoriaans toeter-vertaalwoordenboek: in de krant!

Image

Jawel, mijn 'Ecuadoriaans toeter-vertaalwoordenboek¨ heeft deze week weer de krant gehaald :).

Wederom een oplage van 8.100, en samen met facebook (een steeds maar groeiende vriendenlijst waarin steeds meer windstreken vertegenwoordigd zijn), waarbenjij.nu (een verrassende 5.000 views erbij sinds het project begon :D) en alle andere blogs (op mijn eigen website, hier op wereldsupporter, wereldwijzer, lonelyplanet, travelforum ...), worden mijn verhalen steeds een beetje meer gelezen over de hele wereld :).

Wie nu benieuwd is naar of zich wil verdiepen in de Ecuadoriaans toeter-communicatie: ik heb die blog hier een tijdje geleden gepost, dus zoek ´m gerust even op!

Groetjes uit Quito, waar gestaag door wordt geschreven nu de regen elke middag met bakken uit de hemel komt ;D

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: httpspublic://blog/imagine_all_the_people_forum_15_okt_0.jpgnellyontour.wordpress.com/ of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!

In de krant: dit-is-me-de-eerste-drie-dagen-in-Quito-opgevallen top 5

In de krant: dit-is-me-de-eerste-drie-dagen-in-Quito-opgevallen top 5

Image

Er is vorige week weer een stukje van Project Imagine all the people in het weekblad Forum (oplage: 8.100 stuks) geplaatst! Elke maand kiest de redactie één van mijn verhalen uit... Kijk om het hele stuk te lezen in de lijst van mijn blogs hier op wereldsupporter! Ik schrijf intussen rustig door voor de volgende maand :)

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen kijk dan eens op: httpspublic://blog/imagine_all_the_people_forum_17_sept_0.jpgnellyontour.wordpress.com/ of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!

Latacunga: ¨Eén uur, bergafwaarts¨ en andere Ecuadoriaanse onwaarheden.

Latacunga: ¨Eén uur, bergafwaarts¨ en andere Ecuadoriaanse onwaarheden.

Image

¨Naar Tigua? Bij dát loket,¨hadden ze ons gezegd, en we hadden even diep adem gehaald voor we achteraan in de rij waren aangesloten: de helft van de aanwezigen in het overvolle busstation van Latacunga bleek uitgerekend bij dat zelfde loket te moeten zijn. En hoewel ik wist dat mijn backpack veilig en wel voor de voeten van mijn medereizigers stond, dit was niet bepaald de meest ontspannen situatie die ik me kon voorstellen. Terwijl ik probeerde een goede balans te vinden tussen mijn ¨wie doet me wat¨-, mijn ¨ik houd je in de gaten¨- en mijn ¨blijf uit mijn buurt¨-blik, stond ik met mijn handen in mijn zakken waar mijn geld in zat te proberen zowel mijn plaats in de rij te behouden als in de gaten te houden waar de man die tegen mijn rug geplakt stond zijn handen liet.
Nou ja, plaats in de ¨rij¨… een kwartier geleden was iedereen gewoon begonnen aan te sluiten op een willekeurige plaats zo dicht mogelijk bij het loket, zodat zich een soort enorme pijlpunt had gevormd die naar het raampje wees. Dit tot grote ergernis van de dertig wachtenden voor me en de inmiddels veertig wachtenden achter me. Toen de gemoederen hoog op begonnen te lopen moest de politie eraan te pas komen om te beslissen wie er wél en wie niet in de rij stond.

Maar ik heb tot nu toe mijn plaats mogen behouden en nu zo´n veertig minuten nadat ik helemaal achteraan sloot, ben ik aan de beurt. En voor zover ik kan beoordelen is er niets uit mijn zakken verdwenen. ¨Zes kaartjes naar Tigua, por favor¨. De oververhitte vrouw achter het loket lijkt me niet te begrijpen, want ze wuift vaag in de richting van de andere loketten terwijl ze iets op een kaartje krabbelt. Even ben ik in de veronderstelling dat dat ons kaartje moet zijn (zes-in-één handgeschreven buskaartjes zijn hier geen uitzondering), maar dat blijkt niet het geval. Dus ik probeer het nog een keer. ¨Naar Tigua, bij het andere loket zeiden ze ons dat we hier moesten zijn.¨ Ze schudt haar hoofd en noemt de naam van een andere busmaatschappij. Bij dát loket moeten we zijn. Een goedemorgen, volgende klant alstublieft. Ik wil nog protesteren, maar ze heeft haar aandacht al gericht op de tegen mijn rug aangeplakte man die gretig alvast zijn geld onder het raampje doorschuift en zijn bestelling doorgeeft. Het is vijf over elf. De bus ging om elf uur.
Bij het goede loket (waar eerder niemand had gezeten, maar dat nu blijkbaar net open was gegaan) kopen we in vijf minuten onze kaartjes voor de bus naar Tigua. Geweldig, vertrektrijd: over drie kwartier.

Volgens onze reisgids is er een gallerij van een wereldberoemde schildervorm in Tigua. De bus dropt ons aan de kant van de weg naast het bordje ¨Tigua¨. Blijkbaar staan we er wat verloren bij, want de buschauffeur zegt: ¨Daarbeneden,¨ en hij wijst naar een stuk of tien huisjes in de vallei. Die huisjes blijken samen inderdaad Tigua te zijn, maar zonder gallerij. Die is ¨terug naar waar jullie vandaan komen¨ en dan ¨een uurtje wandelen, bergafwaarts. Langs de hoofdweg.¨ Dat komt redelijk overeen met wat onze lonely planet zegt, dus na een gezamenlijk mandarijn-moment aanvaarden we de terugweg omhoog.
Na nog een half uur omhoog lopen vragen we ons af of ¨bergafwaarts¨ in Ecuador misschien iets anders betekent dan bij ons, en na anderhalf uur beginnen we ook te speculeren over de werkelijke betekenis van ¨een uur¨. Gelukkig verstopt de zon zich regelmatig achter de wolken, zodat het niet al te warm wordt, en in de alles omringende stilte horen we het ¨ciao ciao!¨ van de kinderen bij de hutten die we onderweg tegenkomen nog als we al een kwartier verder zijn. Daarbij is het uitzicht zo indrukwekkend dat we eigenlijk alleen maar blij zijn dat ¨een uur¨ geen uur is.

Maar na twee en een half uur klimmen zijn we het erover eens dat we toch maar in iets met wielen moeten stappen naar het volgende dorp, Zumbahua. Jammer van de gallerij, maar het zal snel donker worden en we hebben nog geen bedden geboekt voor vannacht. Gelukkig is ¨bushalte¨ hier een formeel begrip: steek je hand op en je bent er één. Binnen tien minuten staan we met zijn zessen in het gangpad van een hots-bots volkswagenbus. We draaien de eerste bocht om en… daar flitst de gallerij aan ons voorbij, nog geen honderd meter na onze geimproviseerde bushalte. En onze Ecuadoriaanse busgenoten kijken elkaar niet-begrijpend aan als de zes gringo´s in het gangpad plots allemaal tegelijk in lachen uitbarsten.

Voor we in een Zambahuaanse eethuis-winkel-kroeg combinatie dé wedstrijd tussen Ecuador en Uruguay gaan kijken, gaan we op zoek naar een bed. Of zes. Een toeterende truckbestuurder trekt onze aandacht.¨Hostal? Warm water. Eigen badkamer. Vijf dollar. Ok?¨Alsof we ons allemaal op dat moment de ¨dát loket¨, ¨één uur¨ en ¨bergafwaarts¨ herinneren, kijken we elkaar twijfelend aan. Uuuhm, mogen we eerst even kijken?¨. ¨Claro,¨antwoordt de man, en we klimmen in zijn truck.
De matrassen zijn nog in plastic verpakt, er liggen nog geen dekens op de bedden en er is nog volop werk in uitvoering, maar het ziet er allemaal toch al redelijk verzorgd uit. En als je voor vijf dollar een bed en een douche kunt krijgen…? Oh ja, de douche. Warm water dus? De man die zich als Jaime heeft voorgesteld, knikt driftig. Uit ervaring weten we dat dit één van de meest voorkomende onwaarheden is in Ecuador. ¨Mogen we dat even checken? ¨ Hij gaat ons voor de badkamer in. Eén knop steekt uit de muur. Ik moet kritisch hebben gekeken, want hij zegt nadrukkelijk: ¨jaja, dat is automatisch warm water.¨ Jaja. Eén uur. Bergafwaarts. ¨Kunt u dat even laten zien?¨. Hij draait aan de knop en… warempel, binnen een halve minuut komt er warm (of, nou ja, niet koud, en dat telt als warm hier) water uit de douche. Vijf dollar? Deal.

We leggen onze spullen in de kamer en we willen net op zoek gaan naar een lunch met wedstrijd (het aanbod van de huisgemaakte cavia-soep hebben we toch maar even afgeslagen) als we erachter komen dat er geen sloten op de deuren zitten. En dat er een touwtje uit de voordeur hangt om hem open te maken. ¨Geen probleem,¨ zegt de eigenaar, ¨ik ben de hele tijd hier.¨ Zeg dat tegen een paar buitenlanders die een aantal maanden in Quito hebben gewoond en sceptische blikken zijn gegarandeerd. Onze gastheer kijkt geamuseerd. ¨We gaan jullie heus niet beroven, ofzo..¨ Dát loket. Bergafwaarts. Jaja. We kunnen er niets aan doen. Maar aan de andere kant… er was wél warm water. We besluiten het erop te wagen en we gaan op zoek naar het centrum voor een plaats met eten en een televisiescherm.

Ecuador kwalificeert zich voor het WK en als we terugkomen in ons hostel zijn de bedden opgemaakt, lijkt de vloer geveegd en liggen onze tassen nog steeds onaangeroerd op de grond. Het bestaat dus toch. Hoewel… wat is er met het water gebeurd? Geen van de toiletten in het gebouw lijkt meer doorgetrokken te kunnen worden en de douche reageert niet meer op het draaien aan die ene knop. Even een praatje maken met onze vriendelijke vriend Jaime dus. ¨Oh ja, na vier uur heeft niemand in het dorp meer water, want het heeft niet genoeg geregend de afgelopen tijd… maar morgenochtend om vijf uur werkt het weer.¨ Echt? Ja, ja, echt. Warm water ook? Ja, ja, warm water. Om vijf uur. Sure. We wensen de familie en de nog levende soepcavia´s een goedenacht en we vragen ons stiekem af of er morgen wel weer water uit de kraan komt. En of het warm zal zijn. Wie weet… Wie weet…

Welterusten!

(Benieuwd hoe het verder gaat? Zie ¨De Enkele Douchknop voor automatisch warm water. Jaja. Echt.¨)

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: httpspublic://blog/quilotoa_3_0.jpgnellyontour.wordpress.com/ of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!

Nelly's “oh nee”-momenten in Quito top 56

Nelly's “oh nee”-momenten in Quito top 56

Image

Na een half jaar hier in Ecuador (oeps, alweer drie maanden te laat! :P), is dit mijn Quito 'oh nee!'-momenten top 56 uit de categorieen: alledaags Ecuadoriaans, logistiek in Quito, veiligheid en paranoia, plezier met peuters en ecuadorianen algemeen en dienstverlening... Veel plezier, met groeten uit... Quito dus! **ALLEDAAGS ECUATORIAANS** - … oploskoffie. (Jep, dat is nummer 1!) - … geen wc papier - … ze zeiden “zeker weten”… geen idee dus. - … er staat weer varkenshuid op het menu - … reggaetón. Aaaargh!! (Een soort Ecuadoriaanse hiphop, extreem populair en dus te horen in de bus, de supermarkt, de taxi en op straat) - … het regent en ik wil met de taxi (gemiddelde wachttijd: 1,5 uur) - … het regent en ik heb geen jas of paraplu omdat het net nog 27 graden was. En zonnig. - … het regent dus de weg waar ik langsloop is nu een beek van 20 cm diep en er komt een bus aan met 50 km/h. Die zal toeteren (uiteraard) maar niet remmen. - … regen… (geloof me, dat op zich is al genoeg voor een ¨oh nee!¨-moment hier…) - … een rij / file - … er was iets niet helemaal goed met de kip / vruchtensap / yoghurt… - … en het doortrek-systeem van mijn wc heeft het net begeven. (echt waar) - … het wordt alweer donker - … oplos-capucchino??? **LOGISTIEK IN QUITO** - … uche, uche… bus. - … er is geen water in ons lokaal op de markt… - … en we hebben 25 kinderen die moeten plassen, tanden poetsen en/of handen wassen. En met dorst, uiteraard. Allemaal meer dan normaal vandaag. - … het is zaterdag en ik heb honger (bijna alles is dicht) - … het is zondag en ik heb honger. - … ik was te laat met in de ecovia stappen en nu zit mijn voet vast in de deur... - … tot we bij de volgende halte zijn (echt waar) - … een pakket van 5 kg naar huis sturen kost 128 dollar. - … de buschauffeur is met zijn verkeerde been uit bed gestapt. - … ik heb net twee uur verhalen zitten typen in het internetcafe en nu loopt mijn computer vast - … ik heb net twee uur verhalen zitten typen in het internetcafe en nu is er geen internet in de hele wijk, dus ik kan ze niet naar mezelf opsturen. Nee, ik heb geen USB. - … ik moet beltegoed kopen om onze reisplannen voor morgen te overleggen, maar er is nog steeds geen internet in de hele wijk, dus de winkels hier kunnen niet opwaarderen. - … de hele wijk zit zonder stroom… tijdens een WK-kwalificatiewedstrijd van Ecuador. - … ik moet ergens heen waar ik nog nooit geweest ben, en het adres is hier: het dichtsbijzijnde kruispunt, zonder nummer. - … ik belde naar huis en ik was even de zeven uur tijdsverschil vergeten (Sorry! Fijn om weer eens van me te horen, toch?? :P) - … er staat iemand naast me in de bus die me wil bekeren tot het Christendom… - … en ik moet nog 12 haltes (echt waar) **VEILIGHEID EN PARANOIA** - … mijn telefoon is gejat - … ik heb alleen een biljet van 20 dollar (4 van de 5 keer onbruikbaar; “ik heb geen wisselgeld”. In Nederland zouden we zeggen: “dat is niet mijn problem”, maar hier is het dat wel.) - … mijn biljet van 20 dollar is gejat… oh, en mijn telefoon ook. - … dit is niet bepaald de meest gezellige wijk van de stad… - … en het is donker … - … dus ik ga beter niet alleen over straat, maar het is negen uur geweest, dus ik ga beter ook niet alleen met de ecovia… - … en ik zie zo snel geen officiele taxi… - … dus nu weet ik niet of het erger is om hier op straat te blijven staan of in een onofficiele taxi te stappen?? Help…! ;) **PLEZIER MET PEUTERS** - … Chris (5) sjouwt in een onbewaakt moment in zijn eentje zijn broertje (2) de betonnen trap voor het klaslokaal - … Dami vergeet tijdens het plassen wat hij aan het doen is: hij raakt de wc zelf, de muur, de vloer en de deur. - … Juan laat zijn appel over de grond rollen om hem vervolgens op de pakken en hem gewoon weer in zijn mond te stoppen. Hmmmm. - … na mijn knuffel met Mel en John kunnen zowel mijn trui als mijn broek in de was. - … onze vriendjes hebben stoepkrijt in onze enige waterfles gedaan tijdens “parkdag”: 24 rennende kinderen, warm en zonnig. - … Jordi rolt met zoveel plezier de helling af dat je zelf ook bijna vergeet dat de geimproviseerde wc zich daar onderaan bevindt. (parkdag) - … Kevin heeft de hele dag over de vloer gekropen, in zijn neus gezeten en dieren geaaid en nu stopt hij met zijn kleine vingers popcorn in je mond. Hmmm!! - … de kleine die je net op schoot neemt, heeft een natte broek. - … ruzie, huilen, bloedneus… het is weer zo n dag. **ECUADORIANEN EN DIENSTVERLENING** - … ik heb iets doorgestreept op een “officieel” formulier en nu moet ik het hele formulier opnieuw invullen. - … een groep ecuadoriaanse bouwvakkers / politiemannen / taxichauffeurs die zich zitten te vervelen in de straat waar ik door moet. - … ik heb iets nodig van een (overheids-)instelling of organisatie - … daar komt een beveiligingsman met een mitrailleur uit het lunchcafe gestapt - … weer zo'n Ecuadoriaan die in zijn vorige leven Brad Pitt was… (of.. wacht! Is hij nog steeds Brad Pitt???) - … of een sjeik met een harem … - … of die denkt dat mensen hier uitsluitend naar toe komen om een Ecuadoriaan mee naar huis te nemen. - …. een beveiligingsbeambte / politieman / kantoormedewerker met een minderwaardigheidscomplex. Verder alles goed hier! :D **Vond je het leuk om dit bericht te lezen? Laat het me weten met een duimpje omhoog en/of een reactie! Wil je weten wanneer ik een nieuw verhaal post, klik dan op de ¨volg deze blogger¨-knop onderaan... Thanks!** *Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Zo probeer ik de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.* *Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: httppublicpublicpublic://blog/san_roque_vendedor_0.jpgblog/san_roque_kids_0.jpgblog/quito_skies_1_0.jpgtinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook.* www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!

Countries & Regions: 
1 - left - closed: make a reference to other content or organization: 
In de krant! ¨Eén uur bergafwaarts¨ en andere Ecuadoriaanse onwaarheden

In de krant! ¨Eén uur bergafwaarts¨ en andere Ecuadoriaanse onwaarheden

Image

Jaja, er is weer een maand voorbij dus weer een verhaal van me in de krant! ¨Eén uur bergafwaarts¨... deze keer, weer 8.100 versies van mijn blog verspreid :D (Benieuwd wat erin staat? Check ¨mijn blogposts¨)

Bovendien zag ik dat mijn blog op nellekereckers.waarbenjij.nu inmiddels 19.145 keer bekeken is! Ik weet niet wie er reclame heeft gemaakt, maar dat is zomaar 1.000 meer dan vorige maand...???

Mijn facebook-berichtjes met mijn verhalen op mijn eigen blog zorgen voor zeker 150 tot 200 views per verhaal (ik heb geen teller op mijn eigen website, dus ik weet niet zeker hoeveel meer), en er zijn 50 tot 160 mensen die de blogs op wereldwijzer.nl lezen. Op travelblog.org kwamen er tot nu toe 320 mensen kijken... en ik moet nog steeds mijn lonelyplanet blog updaten!!

Tot zover de statistieken :P, hopelijk kan die stijgende lijn de komende maanden doorgezet worden!

Iedereen ook hier bedankt voor alle support, en ik schrijf gewoon nog even doorrrrr ;) Groetjesss, Nel

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: httpspublic://blog/forum_imagine_all_the_people_12_nov_2013_0.pngnellyontour.wordpress.com/ of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!

Inburgeringscursus: walk like an Ecuadorian in 5 stappen

Inburgeringscursus: walk like an Ecuadorian in 5 stappen

Image

Stap 1: Loop… als een Ecuadoraan. Beslis waar je heen wilt en ga dan in één rechte lijn, ongeacht het aantal mensen dat je daarmee hindert of omver loopt, hoe vaak er bijna of helemaal een bus over je heen rijdt, het aantal “verboden toegang” of “verboden voor voetgangers”-borden dat je moet negeren en het antwoord op de vraag of de rechte lijn wel de meest praktische route is. Het is de kortste. Loop langzaam, bij voorkeur als het druk is en je je midden op straat bevindt. Blijf bovendien regelmatig stilstaan als daar geen enkele reden voor is, en doe dat op momenten dat iedereen dat het minst verwacht. Kijk rond, denk na of doe alsof, en kijk boos als er iemand rakelings langs je afloopt of tegen je op botst. Gebruik om te lopen of stil te staan uitsluitend de ruimten die bestemd zijn voor voetgangers, zoals daar zijn: op of naast de stoep(rand), op de rijbaan, de busbaan, parkeerplaatsen, bushaltes, taxistandplaatsen en op of naast de paden in het park. Kijk boos als andere verkeersdeelnemers van deze ruimten gebruik maken op het moment dat jij dat wil doen. Steek over waar en wanneer je wilt, maar bij voorkeur op plaatsen waar geen zebrapad, stoplicht of vluchtheuvel is. Is er wel een stoplicht, wacht dan niet tot het groen is. Kijk boos als er iemand toetert en doe net alsof je niet bijna overreden werd. Wijk niet uit als je ziet dat je tegen iemand op gaat botsen. Als je wel wil uitwijken, wacht dan tot het allerlaatste moment. Kijk boos of doe alsof er niets aan de hand is als je tegen iemand op loopt. Uitzonderingen op deze regels: loop niet in een rechte lijn als er een alternatief is dat mogelijk meer hinder oplevert, en loop snel als het regent, als het gaat regenen, of als je je bus moet halen. Kijk boos als anderen zich niet aan deze uitzonderingen houden.

Stap 2: Dring voor… als een Ecuadoraan. Deze stap heeft oneindig veel toepassingen en is belangrijk voor iedereen die ooit iets wil eten, ergens heen wil of iets wil kopen. Voor iedereen dus. Dring voor bij loketten, bushaltes, kassa´s, stoplichten, toiletten, ingangen en uitgangen waar het druk is of niet, in de file, restaurants en eetstalletjes, toeristische attracties, doktersbezoeken en het opwaarderen van je beltegoed. Kijk boos als iemand anders hetzelfde doet of als iemand er iets van zegt. De meest gebruikte techniek: leg je geld alvast op de toonbank als je nog niet aan de beurt bent en/of doe je bestelling terwijl er een andere klant geholpen wordt.

Stap 3: Eet… als een Ecuadoraan. Eet elke dag de hele berg rijst die op je bord ligt, ook als die zoals gebruikelijk geserveerd wordt met pasta, aardappelen en/of brood. Eet minstens drie keer in de week kip en vul je dieet aan met zoveel mogelijk suiker, vet en zout als je maar kan vinden: brood met suiker, fruitsap met suiker (?), chocomel met suiker, sla met zout, banaan met zout, rijst met zout, of gefrituurde deeg-, kaas-, maïs-, of aardappeldingen. Voor onverwachte dipjes in je bloedsuikerspiegel: koop koekjes, snoep, chocola, chips, ijs of gelatine van één van de vele verkopers in de bus of op straat.

Stap 4: Gebruik de ecovia… als een Ecuadoraan. Voor de nog niet geïntegreerde niet-Ecuadoranen onder ons: de ecovia is de harmonicabus met een aparte rijbaan van het noorden naar het zuiden van de stad en andersom, de enige manier om je enigszins efficiënt te verplaatsen hier. Wissel een dollar bij de dame achter het loket omdat je geen muntjes van vijfentwintig cent meer hebt. Kijk boos als ze je twintig muntjes teruggeeft: één van vijfentwintig cent, vier van tien, vijf van vijf, en tien van één cent. Gooi het muntje van vijfentwintig cent in het draaihekje en ga in de rij staan bij de achterste schuifdeur. Die is het kortst omdat er meer kans is op zakkenrollers. Kijk boos om ze af te schrikken. Dit geldt trouwens tijdens de hele rit. Ga niet aan de kant voor mensen die zich noodgedwongen door jouw rij heen een weg naar de uitgang van de busstop banen. Je keek al boos. Als de ecovia aankomt en je aan het sissen van de deuren hoort dat ze bijna open gaan, begin dan met voordringen (zie stap 2) of het duwen van de persoon voor je richting de deur. Wat je ook doet, laat mensen niet eerst uitstappen en respecteer niet de pijlen met entrada (ingang) en salida (uitgang) op de respectievelijk rechter en linker deur van de bus. Kijk boos als de uitstappende mensen dat ook niet doen en loop zover mogelijk door naar het midden van de bus om de kans op zakkenrollers te verkleinen. Houd intussen je tas op je buik vast en verontschuldig je niet als je iemand expres of per ongeluk opzij duwt. Houd je bij voorkeur aan twee stangen vast, maar als het zo druk is dat je toch niet om kunt vallen, houd je handen dan op je tas en/of broekzakken. Houd je ogen waar je je handen niet op kunt houden. Probeer jezelf tijdens de rit staande te houden en als je bij jouw stop bent, begin dan met voordringen (stap 2) en/of duwen van je voorganger op het moment dat de deuren sissen voordat ze open gaan. Houd één hand op je tas en respecteer de pijlen met entrada en salida niet. Kijk boos als de mensen die instappen dat ook niet doen en verlaat de ecoviastop via het draaihek. Goede reis!

Stap 5: Wacht… als een Ecuadoraan. Het zij zo: er staan vijftig mensen voor jouw loket. Je zit al een uur gevangen in een tropische hagelbui in een ecoviastop. De enige persoon die je misschien verder kan helpen is even kwijt (lees: voor onbepaalde tijd, maar meestal niet langer dan een week). De vergadering wordt nóg een week uitgesteld. De bus komt weer over een uur, en anders komt hij over een uur over een uur. Maak je de kunst van het wachten eigen: kijk het af bij de Ecuadoranen, zij zijn wereldkampioen rustig wachten tot het zover is. Tot het moment dat je voor kunt dringen uiteraard... :) (zie stap 2) Gefeliciteerd, je kunt nu de Ecuadoraanse samenleving in! **Vond je het leuk om dit bericht te lezen of juist niet? Laat het me weten met een duimpje omhoog en/of een reactie! Wil je meteen weten wanneer ik een nieuw verhaal post, klik dan op de ¨volg deze blogger¨-knop onderaan... Thanks!** *Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.* *Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: httppublic://blog/traffic_ecuador_0.jpgtinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!*

Countries & Regions: 
Adopteer een Hollander: mijn Ecuadoriaanse pleeggezin in the middle of nowhere aan zee

Adopteer een Hollander: mijn Ecuadoriaanse pleeggezin in the middle of nowhere aan zee

Image

Als ik op de afgesproken tijd de keuken binnen stap voor een ontbijtje, is opa Ramón al druk in de weer. “Ha, ik ben net wakker, wil je koffie? Het eerste wat ik doe als ik wakker ben, is mijn tinto drinken,” zegt hij, “ik kan niet zonder!” Lotgenoten. Als hij even later een bord met gefrituurde banaan, gebakken ei en blokjes kaas voor mijn neus zet, zegt hij verontschuldigend: “De rest ligt nog in bed, ze waren hier gisteravond pas laat.” Maar als ik na een ochtendplons in zee even later weer binnenstap, is de familie wakker, zit het zwembad vol en zijn vrijwel alle hangmatten bezet. Drie gezinnen met kinderen, een oom, een zus, een vriendin uit de bergen, twee neven met aanhang en de pubervriendinnen van een kleindochter. En een Hollandse verdwaalde vakantieganger dus.

Stop dat allemaal samen in een huis, en animatie is gegarandeerd. (zie voor een kleine rondleiding:  youtu.be/EvhxFNtth9g) Kleinkinderen surfen, dobberen of maken golven in het zwembad, rennen, kruipen of fietsen door het huis, en er is voor mij als bezoeker uit den vreemde niet zoiets als zitten en schrijven, zitten en eten of zitten en gitaar spelen. Binnen enkele momenten staat er iemand naast me met de meest uiteenlopende vragen. “En Holanda… eten ze daar ook gefrituurde banaan? Wat vinden ze daar van ons land? Hebben jullie ook een zee? Wordt er dan niet gesurft als het er zo koud is?” Het principe van een wetsuite wordt met een ongelovige frons aangehoord. Maar ook minder algemene zaken als: “Waarom heb je geen gaatjes in je oren?” (Hier wordt dat bij alle meisjes gedaan als ze een paar dagen oud zijn) en “Zijn er meer homo´s in Nederland dan hier? Wat vind je van de situatie in Venezuela?” En de verbazing is groot als ze horen dat iedereen in Nederland een ziektekostenverzekering heeft, dat onze koningin Argentijns is, dat er zoiets bestaat als een gay pride en een homo-huwelijk, dat Nederland kleiner is dan Ecuador (“nóg kleiner?”) en tegen het water beschermd wordt door muren die de zee tegenhouden. Als euthanasia ter sprake komt, weet één familielid te vertellen: “Cierto, in Nederland hoef je maar te zeggen dat je niet meer wil leven, en dan geven ze je een spuitje.” Gheghe, zoiets ja.                    

De keuken is het epicentrum van de huiselijke activiteit en aan de keukentafel worden de hele dag belangrijke en minder belangrijke zaken doorgenomen met iedereen die er toevallig bij komt zitten. Oom Jorge hoort als één van de oudste familieleden bij de vaste keukentafel-kern: deze 60+ Casanova is voortdurend het mikpunt van plagerijen van anderen en van zichzelf, want hij moet binnenkort aan zijn prostaat geopereerd worden (“hij krijgt een keizersnee”). Daarvoor moet hij afvallen en hij beweert dat iedereen maar beter aardig kan zijn en dat zijn wens bevel is, omdat dit wel eens zijn laatste vakantie zou kunnen zijn. Overigens is niemand echt onder de indruk van zijn afscheids-speeches en laatste wensen. “Wil je hem niet meenemen naar Nederland? Llevaselo! Oom, in Holland hebben ze speciale huizen waar ze voor de ouderen zorgen, ook als je geen geld hebt. Ga mee!”

Naast de keukentafelgesprekken wordt er ook minstens de halve dag gekookt: als opa en oma klaar zijn met het bereiden van het ontbijt (eieren, gefrituurde banaan, tortilla… eigenlijk alles als het maar gebakken of gefrituurd is), beginnen de vrouwen aan de voorbereidingen van de lunch. Iedereen die aan het kokkerellen weinig toe te voegen heeft, verspreidt zich over het huis, het zwembad en de zee. Strand is er alleen maar als het eb is, want bij vloed komt het water tot aan het eind van de straat, nog geen halve minuut lopen van huis (bij eb dus een hele minuut :P). Voor de lunch kun je zwemmen in zoet of zout water, deelnemen aan de keukentafelgesprekken, of twintig minuten over het strand naar het volgende gehucht wandelen (alleen als het eb is) waar je batterijen en internet kunt vinden. Op het zand kom je dan af en toe een auto, motor (met of zonder ijsjes-aanhanger :D), paard met of zonder wagen, of squad tegen. En je leert dat de standaarduitrusting van de bevolking ouder dan anderhalf jaar bestaat uit tenminste een bodyboard of surfplank, een partytent op het strand en een hangmat per persoon. Ook leuk: hier zwaaien de mensen nog naar vreemde strandwandelaars.                     

Als de zon te intens wordt om buiten te blijven, kun je op de bank ploffen om met de mini´s de Spaanse versie van een Disney-film te kijken, van bovenuit de mirador van het huis met je neus in de wind van het uitzicht over de baai genieten (in de zomer kun je vanaf hier walvissen zien!), of je bezig houden met één van de vele varianten van “hangen in een hangmat”. Hangen in een hangmat en de krant lezen, hangen in een hangmat en een dutje doen, hangen in een hangmat en kletsen, muziek luisteren, schommelen, of schrijven. En ik heb ook zeker het wereldrecord hangen in een hangmat en gitaar spelen benaderd, zo niet gebroken.                      

Tegen lunchtijd is iedereen weer in de keuken te vinden. Druipend nat op de plastic stoelen aanschuiven is geen probleem. “Het droogt vanzelf” is hier huisregel nummer 1, en dat geldt zowel voor de vloer en de kleren waarmee ze zwemmen als voor de afwas. Overigens is het principe van voeten vegen en stofzuigen even misplaatst als het principe van afdrogen, wennen aan het water en iets een uur van te voren uit de vriezer leggen om te ontdooien.

Als de lunch op de drie tafels wordt geserveerd, komt er ook een fles bevroren limonade op tafel, die na de soep al half ontdooid is. Wie behoefte heeft aan een toetje, kan zowel binnenshuis als buitenshuis altijd wel ergens ijs vinden of een een banaan plukken van de stronk van vijftig die van de finca van de familie komt. Buitenlandse bezoekers en mannen wassen niet af, en na de lunch is het weer hoog tijd om uit te rusten (?), zodat je op tijd weer opgeladen bent om nog een uur of anderhalf samen met de rest van het dorp in de ocean te dobberen voordat de zon onder gaat. Dat dobberen kan na zonsondergang nog in het zwembad worden voortgezet tot koffietijd.

De koffie is weer een familie-moment, waarna er gelegenheid is voor een gitaarconcert in de keuken, of een kaartspel voor de mannen met vijftig cent inzet, of dansen in Montañita, een kwartiertje rijden verderop. Daar is de concentratie toeristen, drugs, drank en reggaeton zo hoog, dat het na een paar uur wel mooi is geweest. Ook omdat het zo fijn is om ´s ochtends rond een uur of zeven al in de zee te zijn, met enkel het gezelschap van een verdwaalde strandwandelaar en de vogels die in keurige rijen van soms tot wel tien over het water glijden of samen hoog boven de zee cirkelen voor ze hun vleugels inklappen en een duikvlucht recht naar beneden maken om iets te eten uit de zee te vissen als ontbijt.                        

Drie dagen maar bracht ik zo door “en familia”, maar het voelt niet eens overdreven om een afscheidstaart met bevroren lemonade te doen. En als ik Ramón vraag hoeveel ik hem voor dit alles verschuldigd ben, trekt hij een gezicht en maakt hij een wegwuivend gebaar. “Naaaah, olvidatelo, wanneer zien we je weer?” Ze zwaaien me uit en ik zit bij de ondergaande zon op een stoeprand een half uur op de bus te wachten. Las Nuñas, letterlijk vier straten en een bushalte, ik zal je missen tot de dag dat ik terug ben.                               

En I´ll be back!

Vond je het leuk om dit bericht te lezen? Laat het me weten met een duimpje omhoog en/of een reactie! Wil je weten wanneer ik een nieuw verhaal post, klik dan op de ¨volg deze blogger¨-knop onderaan... Thanks! :D

Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik regelmatig een stukje over mijn ervaringen. Op die manier wil ik mensen met elkaar in contact brengen, ze nieuwsgierig maken en hun blikveld een beetje verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun positie in die wereld. Zo wil ik proberen de wereld een beetje beter te maken en anderen te inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.
 
Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 ) Groetjes uit Ecuador!

 

Nelly en de zes boselfjes in Ecuadoraans Nooitgedachtenland

Nelly en de zes boselfjes in Ecuadoraans Nooitgedachtenland

Image

Gegeneerd over hoe mijn Hollandse stunteligheid afsteekt tegen de behendigheid en elegantie waarmee het boselfje voor me op blote voeten van steen tot steen danst, wankel ik over de losliggende stenen van de rivierbedding naar het water. Ze wacht geduldig tot ik er ben en zegt: “Jij eerst.” Even ben ik bang dat “zwemmen” hier zo´n twee keer dompelen in een koude bergstroom gaat worden, maar niets is minder waar. Terwijl ik me in het ondiepe water laat zakken dat traag langs me heen stroomt, bedenk ik me dat een paar graden kouder nog best had gemogen als verfrissing in deze tropische hitte. Een tweede boselfje verschijnt onder de boom waar mijn kleren liggen en samen wijzen ze me op de bloemen, de vogels en de bomen die we vanaf het water kunnen zien. Dan laten we ons met de stroom mee terug drijven terwijl ik het grijze wolkendek en al dat groen in me opneem. We zijn drie uur met de bus van Quito verwijderd, en er mijlenver vandaan.

Na vier dagen wennen aan het idee dat het vakantie was, en nog eens vier dagen slecht geplande Ecuadoriaanse buikkramp, was de helft van onze twee weken lange vakantie al om geweest toen ik uit Quito vertrok. Ik hoopte maar dat mijn malaria-pillen ondanks mijn verstoorde darmactiviteit toch voldoende zouden worden opgenomen om hun werk te doen. Omdat onze huisbaas uitgerekend de avond voor mijn vertrek zijn jaarlijkse familie-weerzien met een barbeque en bier tot zes uur ´s ochtends had gepland, was ik ´s ochtends te gaar om op tijd op te staan en dus te laat klaar om nog voor het donker aan de kust te zijn. Maar ik vertrouwde het gerommel in mijn buik sowieso niet genoeg om me aan een busrit van zeven uur te wagen, dus Puerto Quito was een mooie tussenstop halverwege.

Even dreigde het toch nog een lange rit te worden, toen de man met een niet te negeren zure alcoholwalm om zich heen uitgerekend de stoel naast me uitkoos en meteen met dubbele tong een gesprek begon: “Waar gaat deze bus heen? Ik ben vergeten op de plaat te kijken.” Gelukkig was hij nog genoeg bij om op te merken dat ik geen zin had om te praten en na tien minuten viel hij als een blok in slaap. Dat hij daarbij hard snurkte, is hem vergeven. Bovendien zat ik aan de goede kant om het raam open te kunnen zetten :).

Puerto Quito bleek een gezellig (chaotisch, als je wil) dorp met zandstraten, moto-taxi´s en mannen onderuitgezakt in plastic tuinstoelen, hun overhemen open hangend om hun zonder uitzondering indrukwekkende bierbuiken ook wat lucht te geven. Het hostal lag een hobbelige tuktukrit van tien minuten buiten het dorp. Drie exotische schoonheden in de dop  kwamen in druipend natte kleren, de kleinste met een zwemvest aan, vrijwel meteen op het geluid van de motor af. Ja, ze hadden een kamer voor me. Nee, hun ouders waren niet thuis. De oudste, Jali van vijftien, was in charge en zorgde even voor het hostel en voor haar drie zusjes en twee broertjes. Zes boselfjes: allemaal even mooi, behulpzaam en nieuwsgierig. De hond heette “vlinder” en de deurbel was een sirene die me deed denken aan het community-alarm op de markt van San Roque. Zo uit een kinderboek gegrepen.

Ik stalde mijn spullen in mijn kamer en ik vroeg de twaalfjarige Andrea of ze wilde gaan zwemmen. Het duurde even voor ze begreep dat ik me daarvoor om ging kleden: je plonst hier normaal gewoon met je dagelijkse kloffie het water in. Maar ik wist hoe lang het duurde voor mijn “sneldrogende” handdoeken droog waren en hoe kleren ruiken die halfnat in een rugzak zijn gestopt, dus ik koos toch beslist voor mijn bikini. Ze wees me op de guanabana-boom bij het huis en we stapten langs de rijpe avocado´s de betonnen trap naar de rivieroever af.

En nu ik opgedroogd en omgekleed ben, willen de dames me leren hoe je armbandjes van mini-haarelastiekjes maakt en Jali, die architect of schoonheidsspecialiste wil worden, gaat met haar creativiteit en gliternagellak aan de slag. Voorzien van felgekleurde armbandjes en glitternagels, kunnen we aan het avondeten beginnen. Het woord “stoofvlees” lijkt een magische werking te hebben op de kleintjes die het met grote glinsterende ogen herhalen en dan druk aan de slag gaan om hun deel te doen: de oudste broer gaat op zijn fiets in het dorp inkopen doen, Andrea klimt in de sinaasappelboom en gooit de rijpe vruchten naar beneden die de kleintjes samen boven een zeef uitknijpen, en de kleine broer van het stel plaagt zijn zusjes, loopt in de weg en speelt het spelletje “kijk, ik heb geen handen!” met iedereen die hij tegenkomt. Als toetje malen we cacaobonen fijn en maken we er (letterlijk :P) chocola van door het poeder met melk en panela te koken. Geserveerd met ananas uit eigen tuin, doet het me even mijn heimwee naar vanillevla vergeten. Dan loop ik over het maanverlichte pad terug naar mijn “huisje” en is het welterusten aan alle krekels, kikkers en elfjes hier. Ik ben benieuwd wat me morgen te wachten staat.

Dat blijkt allereerst een douche zonder water, en een ontbijt met home made guanabana-sap en een halve kilo fruit te zijn. Daarna gaan we op weg naar de finca de frutas een kilometer verderop. Onderweg plukt Jali de tropische bloemen met de mooiste kleuren en vormen terwijl ik druk met mijn waaier loop te wapperen nu de zon regelmatig onverbiddelijk door de wolken heen komt. Achter het hek dat ooit wit was, maar nu groen ziet van het mos, is een oudere man met een groot kapmes bezig. Als hij ons heeft opgemerkt, stapt hij op zijn rubberlaarzen met uitgestoken hand naar ons toe en glimlacht hij zijn weinige overgebleven tanden bloot. “Welkom op mijn finca!”

In de twee uur die volgen, laat hij ons alles zien en proeven wat er te vinden is: de cacaobonen die zo uit de vrucht als snoepjes smaken (of andersom?), een rubberboom en reuzemandarijnen, vanille en papaya´s, een vrucht zo hard als steen met plantaardig ivoor van binnen, drie soorten sinaasappels en bananen, een boom met coca-bladeren (“Nee, die verkoop ik niet!”) en de plant waar ze zowel de panamahoed als daken van maken. We drinken het sap uit een kokosnoot en hij likt zijn vingers af die hij net daarvoor in een termietenheuvel heeft gestoken terwijl hij smakkend vertelt hoe voedzaam die beestjes wel niet zijn. Ik sla een rondje over. Uiteindelijk duizelt het me van namen en vruchten, maar toch verontschuldigt onze gids zich voor het feit dat hij er op dit moment niet méér heeft, omdat het nu het droge seizoen is. We bedanken hem voor zijn tijd en uitleg, en ik tover mijn waaier weer tevoorschijn voor de terugweg naar het hostel.

Daar is ons twaalfjarige boselfje net begonnen met het voorbereiden van de lunch. Er is nog steeds geen water, dus ik vermoed dat de kip in rivierwater is gewassen en gekookt. Nou ja, zolang het kookt…. :P. Als ik even later vraag of ze tevreden is met het resultaat, kijkt ze beteutert: “Hmmm, het is volgens mij geen kipstoofschotel geworden, maar kippensoep. Houd je van soep?” Ik verzeker haar dat ik evenveel van soep houd, maar dankzij een helpende hand van haar grote zus kan ze even later toch trots een stoofschotel op mijn bord scheppen. Na de lunch zeg ik mijn boselfjes gedag en hobbel ik in een moto-taxi terug naar het dorp om de bus naar zee te nemen.

Als Peter Pan eens de weg naar huis kwijtraakt, heb ik nog wel een adresje voor hem…

Deze blog is deel van mijn project Imagine all the people. Voor dit project werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik regelmatig een stukje over mijn ervaringen. Op die manier wil ik mensen met elkaar in contact brengen, ze nieuwsgierig maken en hun blikveld een beetje verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun positie in die wereld. Zo wil ik proberen de wereld een beetje beter te maken en anderen te inspireren om op hun manier hetzelfde te doen. 

Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086)
Countries & Regions: 
Visum aanvraag: welkom in de bureaucratische republiek van Ecuador

Visum aanvraag: welkom in de bureaucratische republiek van Ecuador

Image

Postte ik niet al te lang geleden nog een verhaal over hoe de grens met Colombia over moest om mijn visum te verlengen (met die moeilijk kijkende dame bij de immigratie en de doorverwijzing naar de Grote Baas), realiseer ik me dat ik de vreugde van de vrijwilligersvisum-aanvraag nog niet gedeeld had! Bij deze dus!

“Waar is de rest van je documenten? Ik kan je geen nummertje geven als je die niet hebt,” zegt de receptioniste nors. Emily heeft de rest van mijn documenten. Maar Emily is er nog niet. “Dan kan ik je niet helpen,” zegt ze. Geen sorry. Het spijt haar ook niet.

Twintig minuten wachten later is Emily er wel. Ik vul de nog lege plekken op mijn formulier in. “Moet je bij “straat, stad, land” je Ecuadoriaanse of Nederlandse gegevens invullen?” Volgens Emily maakt het niet uit. Terug bij de receptie maakt de vrouw zuchtend gaatjes in mijn papieren en legt ze dan demonstratief op de voorgeschreven volgorde. Ik krijg een nummertje waarna ik me een half uur lang beneden zit af te vragen welk nummer er aan de beurt is, voordat we naar de wachtkamer twee verdiepingen hoger (op piso 1 (?)) worden gestuurd, waar net nummer zeven wordt afgeroepen. Ik heb nummer achtentwintig.                       

Anderhalf uur later zit ik met mijn formulieren voor het bureau van een duidelijk verveelde kantoormedewerkster in mantelpak. Ze bladert samen met haar mannelijke college door mijn map en geeft hem dan aan me terug. “Bij adres moet je je adres in Ecuador opgeven, niet je adres in Nederland.” Ik kijk haar vragend aan.“Hebben jullie dan een nieuw formulier voor me?” Het eerste exemplaar had ik voor vijftig cent bij het internetcafé beneden gehaald. “Nee, dat hebben we niet.” Ah. “Maar ik hoef toch niet weer helemaal achteraan te sluiten als ik een nieuw formulier heb, hè?” Ze glimlacht vaag. “Nee, dan kun je gewoon in één keer doorlopen. Oh ja, en er is geen vrijwilligersvisum voor een half jaar, dus je moet je aanvraagbrief ook opnieuw uitprinten: aanvraag voor driehonderdvijfenzestig dagen.” De man van het internetcafé die de brief naar het standaardmodel had opgemaakt, was blijkbaar minder goed op de hoogte dan de “hij weet precies hoe het werkt” zou doen vermoeden.

Het is inmiddels tien uur en ik ga in het internetcafé achteraan in de groeiende rij met bij het ministerie weggestuurde mensen staan. Geheel volgens Ecuadoriaans gebruik worden er vijf mensen geholpen die na mij binnenkwamen, voordat de eigenaar aan mijn brief lijkt te beginnen, maar na nog eens tien voordringers blijkt dat hij me alweer vergeten was. Na drie kwartier heb ik een nieuwe brief, met gaatjes, en een nieuw formulier om in te vullen. Wie doet me wat, op naar het bureau van mijn nieuwe vriendin.

“Oh, je bent “ocupación” vergeten in te vullen,” zegt ze, en ze wijst naar het lege lijntje op het formulier. Ik begin de “e” en de “s” van “estudiante” in te vullen, als ik me herinner waarom ik het open had gelaten. Is dat student of vrijwilliger? “Zet er “voluntario” neer, want dat is het visum dat nodig hebt,” zegt de vrouw. Ze kijkt toe hoe ik de “e” en de “s” weer doorstreep en dan zegt ze: “Nee, nu moet je een nieuw formulier invullen.” Ik kijk haar lachend aan. Jaja. Haha. Gringa. Maar ze lacht niet terug en lijkt niet te begrijpen wat ik zo grappig vindt. “Nee, echt: er mag niets op je formulier doorgestreept zijn.” En op dat moment weet ik zeker dat het ministerie aandelen heeft in het internetcafé beneden. Daar wacht ik weer een half uur als de eerste in de rij op twee nieuwe formulieren: één om “voluntario” in te vullen en één reserve. Dan zoek ik mijn weg weer terug naar el ministerio. De bewaker bij de deur kent me al.

Ik vul het formulier voor de derde keer in als ik zie dat “date of issue” en “place of issue” in het deel van het formulier staan waar ook mijn paspoortgegevens ingevuld moeten worden. Ik had aangenomen dat de “issue” van vandaag het aanvragen van mijn visum was, dus ik had daar al drie keer “Quito” en de datum van vandaag ingevuld. De vrouw had het al drie keer gezien en er niets van gezegd.

Maarrrr… ik heb een reserveformulier! Ik vul de plaats en datum van uitgifte van mijn paspoort in, en keer terug naar “mijn” loket: ik heb inmiddels wel het recht verdiend om dat zo te noemen. En jawel, vier formulieren, twee brieven en vier uur later accepteren ze mijn aanvraag. Over twee dagen mag ik terugkomen.

Twee dagen later trek ik ‘s ochtends om half negen nummertje zevenenveertig. Een kwartier later beginnen ze nummer één af te roepen. Dus. Maar uiteindelijk kom ik aan de beurt: ik geef mijn paspoort af en vul alweer een formulier in (geen idee waarvoor, maar deze keer in één keer goed!) en ik mag om drie uur weer terugkomen.                      

Iets over drieën wandel ik weer (!) de trap op naar de eerste verdieping op de tweede verdieping, waar als ik aankom al zo’n honderdvijftig  mensen zitten te wachten. Oh oh. Rijen in Ecuador. Ik vraag de beveiligingsdame of er een systeem is om de volgorde te bepalen, want ik zie geen nummers. “Nee, ga daar maar ergens zitten en vraag maar wie de laatste is.” Jaja. Ik mag dan net een visum hebben aangevraag, ik ben hier al langer dan vandaag. “Zijn er geen nummers?” Ze schudt haar hoofd.”Hoe weet ik dan of ik wel aan de beurt ben?” Ze haalt haar schouders op. “Als er niemand anders opstaat als er “volgende” geroepen wordt, ben jij aan de beurt,” zegt ze, en ze draait zich om. Daarmee is de kous voor haar af. En voor mij dus ook, weet ik.

In de krap drie minuten die ik binnen ben, zijn er al vier mensen binnengekomen die zonder iets tegen iemand te zeggen op een willekeurige plaats zijn gaan zitten. Gelukkig blijkt na een half uur dat mijn vriendin van de beveiliging gewoon geen zin had om me te vertellen dat de mensen per soort visum worden afgeroepen. Ik heb visum 12-VII en geheel onrechtvaardig sta ik nog eens een half uur later met mijn visum in mijn paspoort voor het ministerie. Wauw.

Ik heb wel een cappuccino verdiend om dat te vieren! Met gebak. Toch? 

Deze blog is deel van mijn project Imagine all the people. Voor dit project werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik regelmatig een stukje over mijn ervaringen. Op die manier wil ik mensen met elkaar in contact brengen, ze nieuwsgierig maken en hun blikveld een beetje verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun positie in die wereld. Zo wil ik proberen de wereld een beetje beter te maken en anderen te inspireren om op hun manier hetzelfde te doen. 
 
Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086)
Countries & Regions: 
Pistolen, taxi-ontvoeringen, overvallen en buiktyfus: welkom in Ecuador.

Pistolen, taxi-ontvoeringen, overvallen en buiktyfus: welkom in Ecuador.

Image

Sommige verhalen zet je nog even niet op internet als je net ergens bent aangekomen, omdat je weet dat je familie en vrienden geen oog meer dicht doen als ze alles weten. Maar aangezien er zo veel vragen zijn over de veiligheid in Quito en omdat het een van de dingen is waar we zelf nauwelijks bij stilstaan, even een flashback van mijn eerste dagen in Ecuador.

“Toen zetten ze een pistool op mijn hoofd. In mijn eigen huis! Nee, Quito is niet de ideale woonplaats.” Ik knik, het is niet de eerste keer dat ik dat hoor. Dan grinnikt de Ecuadoraanse op de vliegtuigstoel naast me. “Een vriendin van me is net als ik naar Duitsland verhuisd en toen ze laatst terugkwam van haar vakantie hier, was haar hele huis leeggeroofd! Haha, dat zou je juist in Quito verwachten!” Ik glimlach vermoeid. In Quito zou je dat verwachten. Met of zonder pistool op je hoofd. Ja. Dan raken de wielen van onze Boeing de grond en kraakt de stewardess “Bienvenidos a Ecuador” door de luidspreker.

Voor we het vliegtuig uit gaan, drukt de vrouw me nog op het hart om alleen geregistreerde taxi´s te nemen, zoals ook mijn Franse buurvrouw met twee jaar Quito-ervaring doet: “Naast de chauffeur zitten is het beste. Als je toch achterin gaat zitten, doe dan de deuren op slot. Een meisje dat bij ons zou komen werken zat achterin de taxi vanaf het vliegveld toen twee mannen de deuren openmaakten en haar beroofden van alles wat ze bij zich had. Gewoon om acht uur ´s ochtends. Ze kreeg een klap op haar hoofd en toen ze weer bijkwam, lag ze ergens in een park met haar broek op haar enkels. Na medisch onderzoek bleek dat er verder niets was gebeurd, gelukkig.”

“Ik voelde me wel schuldig,” vervolgt Yasmina, “Ik zou haar eigenlijk gaan ophalen van het vliegveld, maar ik lag met buiktyfus in bed.” Buiktyfus? “Was je dan niet ingeënt?” Ze knikt en haalt haar schouders op. “Jawel, maar de werkzame periode liep al op zijn eind, zo bleek later, en ik had dus precies op het foute moment iets verkeerds gegeten.” Vervolgens wijst ze me waar je in onze straat “goed kunt eten en meestal niet ziek wordt.” Altijd handig.

Ze heeft me aangeboden om samen naar het centrum te wandelen, en dat is een uitnodiging die ik graag aanneem. Want als je alle verhalen over veiligheid in Quito moet geloven, word je vanzelf schizofreen: alles tussen “je kunt onbezorgd met je iPod en Rolex in het donker door smalle steegjes lopen” en “Als je naar buiten gaat, ben je dood!” zou waar kunnen zijn. Dan is het handig als je een rondje kunt maken met iemand die er al even rondloopt. Ik rits mijn telefoon in mijn kussen, stop vijf dollar in mijn broekzak en laat verder alles thuis. Niets te verliezen? Daar gaan we.

Overal zien we drommen politiemannen. Yasmina ziet me kijken en zegt: “Indrukwekkend, toch? Maar verwacht er niets van.” Ze knikt naar een groep mannen die met reflecterende hesjes rond hun motoren staan. “Op een dag werd een huisgenoot beroofd met een bekende truc: een man op straat vroeg hem naar een adres, maar op zijn briefje zat scopolamine. Als je dat inademt, verlies je je wil, maar niet je bewustzijn. Ze lieten hem zijn laptop en creditcard halen, en gingen naar een geldautomaat om vijfhonderd dollar te pinnen. Toen hij aangifte deed, zei de politie: “Ja, dat is niet slim hè?” En daar kon hij het mee doen.”

We komen regelmatig langs een lantaarnpaal, bushokje of elekticiteitskastje waar een A4’tje aan hangt met een foto van iemand die “kwijt” is. Ze knikt naar een papier een jongeman erop. “Er verdwijnen hier zomaar mensen. Die zijn dan meestal wel van hier, geen buitenlanders, want dat trekt veel meer aandacht. Als de familie geen geld heeft voor een onderzoek en er geen internationale druk is, wordt er meestal niet veel moeite gedaan om te achterhalen wat er is gebeurd, en worden ze praktisch nooit meer gevonden. Waarschijnlijk heeft een deel van die verdwijningen met orgaanhandel te maken, maar meestal blijft het wat en waarom één groot raadsel.”

Ik knik en wandel zwijgend verder. In mijn hoofd hoor ik de stewardess weer: “Bienvenidos a Ecuador”. Waar ben ik in hemelsnaam beland?

....................... >> ....................... >> ........................... >> ........................... >>

Vond je dit leuk om dit te lezen? Met de 'volg deze blogger'-knop krijg je vanzelf een berichtje als ik iets plaats!

~ Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten 'mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet' te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! ~

~ Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze 'olievlek' van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086) ~

Countries & Regions: 
Je weet dat je in Quito / Ecuador bent, als...

Je weet dat je in Quito / Ecuador bent, als...

Image
  • … elke vrouw die ouder is dan veertig je aanspreekt met 'mi hija' (mijn dochter / mijn kind)

  • … elke man die ouder is dan veertig je aanspreekt met 'tiene novio?' (heb je een vriend?)

  • … ook elke man die jonger is dan veertig je aanspreekt met 'tiene novio?'

  • … de bakker zegt: “Dat is dan twaalf dollarcent.”

  • … de grootste Engelstalige wereldhits uitsluitend als Gipsy Kings versie langskomen op de radio

  • … oversteken zonder aangereden te worden ongeveer 70% van je hersenactiviteit in beslag neemt.

  • … dat ook geldt als je oversteekt bij een voetgangersstoplicht.

  • … dat ook geldt als het voetgangersstoplicht groen is.

  • … je net als het overgrote merendeel van de mensen in het overgrote merendeel van de gevallen niet oversteekt bij een voetgangersstoplicht. Laat staan een groene.

  • … wakker blijven normaal 30% van je hersencapaciteit vereist, maar nu vanzelf gaat door een overvloed aan prikkels in de omgeving.

  • … je die 30% van je hersencapaciteit nu mooi kunt gebruiken voor de risico-analyse van alle andere doods- of letseloorzaken dan aangereden worden tijdens het oversteken.

  • … er dus geen hersencapaciteit overblijft voor minder belangrijke zaken als het volgen van verkeersregels en het niet ergeren van andere verkeersdeelnemers.

  • … dat voor iedereen hetzelfde is, zodat uiteindelijk niemand daar echt een probleem mee heeft.

  • … mensen op straat een hoop lawaai kunnen maken om dingen waar ze eigenlijk niet echt een probleem mee hebben.

  • … ze dat ook doen.

  • … niemand daar echt een probleem mee lijkt te hebben.

  • … je je melk, de kokossap van de straatverkoper en de fruitsap bij de afhaal-lunch in een plastic zak(je) krijgt.

  • … je je elke keer als je geen beker en/of schaar bij de hand hebt, afvraagt waarom.

  • … je je ook elke keer als je wél een beker en/of schaar bij de hand hebt, afvraagt waarom.

  • … de man in het lunchcafé zegt: 'We hebben ook een light-versie. Dat is zonder rijst, en in plaats daarvan meer sla en meer... frietjes.'

  • … koude macaroni met mayonaise ook 'sla' blijkt te zijn. (?)

  • … er op je zak volle melk ook gewoon 'light' staat.

  • … God ineens overal is. Zelfs in je slaapkamer en op de wc.

  • … logica ineens nergens meer is

  • … je je afvraagt of dat misschien iets met God te maken heeft.

  • … je dat voor de lieve vrede maar niet aan je Ecuadoraanse vrienden vraagt (95% gelovigheidsgraad)

  • … je je drie-gangen lunch met een soeplepel eet, inclusief je kip met rijst.

  • … je nooit met losse handen in het openbaar vervoer staat. Of zit.

  • … je in het openbaar vervoer sowieso vrijwel nooit zit.

  • … je persoonlijke ruimte in het openbaar vervoer gereduceerd wordt tot 0 cm van je rug, buik en benen, en 5 cm van je borst en gezicht.

  • … je 'stoicijns voor je uitkijken'-skills in het openbaar vervoer onder die omstandigheden in no time van een vergelijkbaar niveau zijn als die van je Ecuadoraanse busgenoten.

  • … je tas in het openbaar vervoer (en eigenlijk ook daarbuiten) gevoelsmatig wordt gepromoveerd tot een intiem lichaamsdeel.

  • … je hoofd ´s avonds in bed nog steeds vol zit met toeters, politiefluitjes en “a-un-dollar-a-un-dollar-a-un-dollaaaar!”

  • … je je zaklamp boven een zesliterfles met water hangt omdat de stroom is uitgevallen. Sfeerverlichting a la kannie anders.

  • … je bananen-, plastic- en zonnebrandconsumptie ineens met 300% stijgt

  • … je koffieconsumptie ineens met 300% daalt (i.v.m. exclusieve beschikbaarheid van Nescafé original)

  • … je i.v.m. exclusieve beschikbaarheid van Nescafé original liever hebt dat ze je telefoon of je camera jatten dan je kampeer-(échte)-koffiezettertje (ner-gens verkrijgbaar!)

  • … je zelfs liever hebt dat ze je telefoon én je camera jatten dan je koffiezettertje.

  • … je liever hebt dat ze je telefoon en je camera jatten dan je schrift met verhalen, lijstjes en ideeën, maar je niet weet of je liever hebt dat ze je schrift jatten of je koffiezettertje

  • … de kans overal gelukkig sowieso veel groter is dat ze je telefoon en je camera jatten. Continue ook.

  • … de criteria 'efficient', 'volgens de regels', en 'hoe iets eruit ziet' in je hoofd degraderen naar de categorie 'totaal onbelangrijk'.

  • … je de afstanden in de stad aangeeft als het aantal ecoviastops.

  • … je tijdstippen aangeeft met ongeveer een uur standaardafwijking.

  • … je er dan nog steeds regelmatig een uur naast zit.

  • … je een banaan bij je soep krijgt.

  • … je niet weet welk stuk bot met vlees van welk dier er tussen welke plantaardige creaties in je soepkom drijft.

  • … je er zoveel mogelijk popcorn en bananenchips aan toevoegt om het aantal partikels met bekende herkomst nog enigszins acceptabel te maken.

  • … je elke dag weer dankbaar bent als je verteringsstelsel normaal functioneert.

-… je je koortsachtig probeert te herinneren welke van de zeven woorden voor 'banaan' de soort beschrijft die je bedoelt.

  • … je aan die Ecuadoraan die zo zijn best doet vraagt of hij ook Spaans kan praten omdat je zijn Engels niet kan verstaan.

  • … je 'hallo' zegt als 'hola, qué tal?' zonder dat je eigenlijk wil weten hoe het gaat.

  • … je dan geen antwoord krijgt, en je daar niet eens iets van denkt.

  • … je ook 'dag' zegt met 'hasta luego' (tot later) terwijl je vrij zeker weet dat je die persoon nooit meer gaat zien.

  • … die persoon dan ook gewoon 'hasta luego' terugzegt.

  • … je elk briefje groter dan vijf dollar tussen je vingers rolt om te kijken of het wel echt is, en je het wisselgeld checkt op buitenlandse muntjes.

  • … alleen prostitués of toeristen in een korte broek door de stad lopen.

  • … je de nieuwelingen in de hoofdstad verder herkent aan hun paranoia en hun verwoede pogingen om die te verbergen in een houding die 'cool' zou moeten zijn. Aandoenlijk.

  • … je je dan realiseert dat je twee jaar geleden één van die nieuwelingen was.

  • … je je de eerste drie keer dat je in het donker over straat loopt ook weer een nieuweling voelt.

  • … je de nieuwelingen in de hoofdstad herkent aan het gebrek aan paranoia waarmee ze tijdens de spits in de bus stappen met hun rugzak op hun rug, of in het centrum hun 1000-dollar camera vrolijk op hun buik laten bungelen.

  • … je de nieuwelingen in de hoofdstad herkent aan hun complete superlichtgewicht wind- en waterbestendige bergbeklimmersoutfit in hippe kleuren.

  • … je de nieuwelingen in de hoofdstad herkent aan het feit dat ze in hun hippe outfits ook gewoon naar adem staan te happen na elke tien meter omhoog lopen.

  • … je aan de toeter met de melodie van 'rudolph the red-nosed reindeer' hoort dat de trolleybus eraan komt. (Dat is één van de grote onopgeloste Ecuadoraanse mysteries waar ik mij nog steeds over verwonder)

  • … je vraag 'Wat voor verse sap hebben jullie?' wordt beantwoord met een lijst van twaalf fruitsoorten, die veel te snel wordt opgenoemd om het echt te kunnen volgen.

  • … je een half uur nadat je in de zon bent gaan zitten precies weet welke plekjes je vergeten bent in te smeren.

  • … dertig seconden nadat het begon te regenen je sokken en je ondergoed doorweekt zijn.

  • … er tussen die twee gebeurtenissen niet meer dan een uur hoeft te zitten.

Countries & Regions: 
Sinterpost op rijm (uiteraard) uit... Quito (?)

Sinterpost op rijm (uiteraard) uit... Quito (?)

Image

Beste Sint, u weet,
ik ben dit jaar niet in de buurt.
En ik weet niet
of pakjes-Piet
ooit iets naar Quito stuurt.
Maar ik wil toch vragen,
en ik vraag het niet voor mij:
al is het raar,
ga ook dit jaar
mijn huisje niet voorbij.

Al wordt ook ú vast bij de post
per kilo opgelicht,
en zijn wat ik vraag
aan u vandaag
slechts dingen van gewicht.

Toch hoop ik dat u een manier
voor pakjesavond vindt,
voor een pakket
uit Holland met
de groeten van de Sint.

Ik vraag een grote doos geluk
voor alle mensen hier.
Een meter
bij een meter,
mag het zijn... een stuk of vier?

Eén is voor de kinderen,
de sterksten wel misschien.
Ze laten ons het groot geluk
in kleine dingen zien.

Eén is voor hun ouders,
en speciaal die met een piek
in bloeddruk, suiker,
dingen die we zien in de kliniek.

Eén voor mijn collega's
met plezier en met verdriet.
Want het is fijn
om hier te zijn,
maar soms is het dat niet.

En de laatste? Voor mijn ouders,
en mijn broers en bovendien
mijn vrienden daar,
die ik dit jaar
en langer zelfs niet zal zien.

Zeg hen dat het goed gaat
en dat ik nog even blijf,
en dat ik dan
zo snel ik kan
persoonlijk aan hen schrijf.

Doe er ook een knuffel bij van mij
als klein gebaar.
Dat was het wel,
ik ga nu snel,
ik spreek u volgend jaar!

Vond je het leuk om dit bericht te lezen of juist niet? Laat het me weten met een duimpje omhoog en/of een reactie! Wil je meteen weten wanneer ik een nieuw verhaal post, klik dan op de ¨volg deze blogger¨-knop onderaan... Thanks!

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: httppublic://blog/sint_0.jpgtinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!

Supporting content & Crossroads:
Countries: home page
Sustainable live, travel and work - Theme
Access: 
Public
Follow the author: Travel Supporter
Contributions, Comments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Statistics
135