Hier zit ik dan. Net een weekje terug van het ontwikkelingsproject op de Filipijnen. Als mensen in Nederland mij vragen hoe ik het heb gehad kan ik het niet in één keer goed beantwoorden. Er zijn in een paar weken zoveel dingen gebeurd waar woorden tekort voor zijn. Maar om een kort en krachtig verhaal neer te zetten begin ik met het feit dat ik nog nooit zo'n educatieve periode heb gehad als deze 2,5 weken. Als ik ooit in mijn leven personen mag opvoeden met iets zou ik ze zoiets als deze ervaring aanraden. Geef mij in plaats van boeken maar een reisje naar een ander werelddeel. ;-) Wij hebben als groep zijnde een hele grote groep kinderen mogen bereiken door ze te entertainen, met ze persoonlijke gesprekken aan te gaan, voedsel te betalen voor hen en persoonlijke aandacht aan ze te geven. Ik heb wat kunnen betekenen voor de groep en voor de kinderen als vertolker, organisator en entertainer. Doordat ik Tagalog, de Filipijnse taal, kan verstaan heb ik de taal voor de groep mogen vertalen. Daarnaast heb ik mijn Tagalog bijgespijkerd en heb ik ook juist Tagalog gesproken met de kinderen en voor hen weer onze Nederlandse taal vertaald. Als organisator zijnde heb ik in een creatief team de planningen mogen opzetten, ervoor mogen zorgen dat alles goed verliep met de workshops en groepsleden. Daarnaast was het uiteraard de kunst om tussen alle bedrijven door de kinderen te entertainen door met ze te dansen, acteren en zingen! Ondertussen heeft de filmcrew ons gevolgd in al deze acties en hebben ze verschillende interviews met me afgelegd waarin ik mocht vertellen hoe ik me op dat moment voelde en wat ik had meegemaakt. Het opnemen door de filmcrew met alle film,-en geluidsapparatuur vaak in the middle of the moments & places was een heldendaad. Er is een dag geweest waarop wij onze groep verdeeld hebben en de Smokey Mountain area hebben bezocht. Dit is het ergste gedeelte van Tondo en hier hebben wij dan ook dingen gezien waar we als groep zijnde van in shock zijn geraakt. Een plek waar geen wegen zijn, maar overal modder en afval. Waar de mensen gerecycled(!) voedsel verkopen. Waar kinderen zonder kleding over straat rennen. Waar kinderen in water zwemmen wat vol zit met besmettelijke ziektes. Waar mensen geen normaal wc hebben, maar alles in plastic zakken moeten doen en vervolgens die plastic zakken moeten afvoeren. Waar mensen hun eten uit vuilniszakken halen. Waar krotten staan die geen dak hebben maar een mager muurtje die ieder moment kan instorten.... Maar nu komt het. Deze situaties kwamen terecht op mijn netvlies. Maar daarbij zag ik vrolijke kinderen. Vrolijke, harde werkers tussen het brandend hout. Af en toe schuchtere blikken uit huisjes maar toch gezichten die gewend zijn aan hun dagelijkse routines. Maar omdat ze niet beter weten neemt het nog niet weg dat zij wel degelijk beseffen dat zij het niet makkelijk hebben. Maar toch heeft dit mij aan het denken gezet. Aan het denken gezet aan het feit dat zij alle handelingen verrichten puur uit overleving. Deze mensen worden, door alle rook van de vuilnisbelt en as, niet ouder dan 45 jaar oud. Zij doen er daarom echt alles aan om te overleven. Zij werken dan ook enorm hard voor elke kans die ze maar krijgen. Het heeft mijn ogen geopend op het gebied van samenleving, omgeving, cultuur en geloof. De ervaringen hebben mij niet alleen de enorme verschillen tussen mijn leven en hun leven laten zien, maar vooral de waarheid dat ieder mens probeert te overleven. De omgeving is bepalend voor de mens, maar waar je je ook bevindt, besef dat de balans in de wereld nooit gelijk zal komen te staan. Wij zullen ons leven nou eenmaal inrichten met de gereedschappen die wij toegereikt krijgen, maar daarom is het zo belangrijk om deze gereedschappen optimaal te gebruiken. Als zij dat op de aller, allerarmste plekken op de wereld doen, is het dan niet juist voor ons een voorbeeld om onze talenten en gereedschappen optimaal te gebruiken? Daarom ben ik enorm dankbaar voor deze ervaring. Het heeft mij geleerd om tot het uiterste te gaan. Tot het uiterste te gaan om wat voor anderen te mogen betekenen. Wat voor anderen te betekenen door mijn zegeningen van God te delen. Zoals ik al eens eerder zei; ik richt mijn leven graag in gebaseerd op levenservaringen. Omdat ik nu weet dat ik van zo'n ervaring enorm veel kan leren, wil ik er in de toekomst heel graag mee verder! Ik wil heel graag de mensen die mij (financieel) gesteund hebben voor dit project heel graag hartelijk bedanken. Want ook zij hebben uiteindelijk veel voor het project kunnen betekenen! Hun geld is geïnvesteerd in schoolsupplies, lakens, de benodigdheden voor de evenementen van de kinderen, school en voedsel! Mijn missie is voor mijn gevoel nog lang niet afgelopen, maar voor de korte periode voor het project BYSMP Tondo voelt het zeker wel als MISSION ACCOMPLISHED!!