In de krant lazen mensen over de ellende in Nepal door het noodweer in de bergen, maar in Nederland werd het toch een beetje ervaren als een ver van je bed show, zoals zovele rampen in de wereld. Voor mij was het anders. Ik ervoer aan den lijve wat het is om zo dicht bij een rampgebied te zijn en wat het voor de mensen betekent. Dat is een ervaring die een grote impact op mij had en wat ik altijd zal blijven onthouden. Na terugkomst vond ik dus enorm verwonderlijk dat mensen in Nederland nog zo onwetend waren over de ramp. Daarom wil ik graag een verhaal met jullie delen over de ontmoeting die ik had met een slachtoffer van de ramp.

“Daar is die man” zegt mijn reisgenootje. De man die gisteren helemaal overstuur aan het bellen was bij de receptie. “There are still many dead bodies up there, why can't you send a helicopter?” Nu zit hij 2 tafeltjes verderop machteloos voor zich uit te staren en af en toe een stukje watermeloen te eten, maar heel gemakkelijk gaat het niet. Het is in en in triest om te zien. We hadden tijdens onze trekking over de ernstige sneeuwstorm gehoord, hadden de helikopters zien overvliegen, maar nu kwam de ramp toch wel dichtbij.  Als ik naar binnen loop om een tweede keer thee in te schenken, staat hij aan de staff zijn verhaal te doen. Maar als onze blikken elkaar vinden, schakelt hij over op mij en kijkt me doordringend met zijn betraande ogen aan. 

“Het was verschrikkelijk! Al 27 keer heb ik in het gebied gelopen, maar nog nooit heb ik zo’n heftige storm meegemaakt”. En vertelt verder. “Toen bleek dat na de storm velen van onze groep gewond waren geraakt en niet meer verder konden lopen, hadden we geen andere keus dan de gewonde mensen achter te laten in de sneeuw en met de kleine groep die nog wel in staat was te lopen te  proberen terug te gaan om hulp te halen. Het lopen was zo verschrikkelijk koud en zwaar, maar je moet door!De sneeuw reikte tot aan mijn middel en de paden waren compleet weggevaagd. Onderweg zagen we vele lichamen in de sneeuw liggen... Zij hadden het niet gered….

Mijn vriend en broer zijn ook nog steeds in de bergen... Geen idee of ze gered zullen worden

Hij staat te shaken en een het plasje koffie op de grond wordt steeds groter, maar hij schijnt het niet te merken. Wanneer iemand hem erop wijst, zet hij verontschuldigend het kopje weg. Hij staart me aan, ik staar terug niet goed wetend wat ik moet zeggen . Geen idee hoe ik hem kan helpen, tja wat moet je ook doen en zeggen tegen een man die niet weet of hij z'n vriend en broer ooit nog weer zal zien.

En hoe is het lichamellijk met jou en de anderen met wie je terug bent gekomen? 
Een andere nepalees ligt in het ziekenhuis, want zijn tenen waren bevroren. Maar wel in een gradaties dat het nog goed kan komen. Van de anderen weet ik niet waar ze zijn, in andere hotels of terug naar Kathmandu. Zelf ben ik even in het ziekenhuis geweest, ze hebben gekeken naar mn oog. Ik heb namelijk geen gevoel meer heb in de zenuwen eronder....  maar ja wat is een oog...

Alle helikopters zijn al ingezet, maar er zijn nog zoveel mensen op de berg. En daarnaast wordt de helikopter niet eens volgeladen. Er passen zo'n 25 mensen in de helikopter, maar wij zijn met 9 personen teruggebracht. 
Huh hoe is dat mogelijk? Je moet toch zo snel mogelijk alle mensen van de berg afkrijgen? Het antwoord blijft vaag. Het nepalese systeem, verzekeringen, erg ingewikkeld allemaal. Maar voor mij klinkt het onmenselijk om mensen op de berg achter te laten!   Ik heb een brok in mn keel. Ik weet me  geen houding meer te geven. Zijn schouders hangen naar voren, zijn armen langs zijn lichaam en langzaam zie ik zijn ene oog vochtig worden. De man is zo machteloos. Ik sta aan de grond genageld. Wat kun je doen, niets. Enkel luisteren.

Uiteindelijk geef ik hem een knuffel en ligt hij zo breekbaar op mn schouder te huilen. Ik ben helemaal ontdaan. Maar ben blij als hij vertelt dat het voor hem een opluchting is om zijn verhaal kwijt te kunnen aan mensen. Dat is toch wel het minste wat ik voor hem kan doen. “Ik vertel het aan iedereen die ik tegen kom” zegt hij. Het is inderdaad verschrikkelijk wat er daar boven allemaal gebeurd en belangrijk dat mensen hier van weten en dat de slachtoffers gehoord worden. De man heeft me diep geraakt en hou het zelf ook niet meer droog. Na deze heftige ochtend verlaten we Pokhara, maar het verhaal van de man blijft nog de hele dag in mn hoofd rondspoken.

Een dag later  vinden we plots een artikel waarin de Zwitserse man aan het woord komt. Wat een toeval!! het artikel sluit af met het goede nieuws dat zijn broer en vriend terecht zijn. We zijn opgelucht en blij voor hem, maar beseffen ook dat het net zo goed anders had kunnen aflopen. 

Het krantenartikel: http://omnifeed.com/article/www.nytimes.com/2014/10/19/world/asia/hopes-wane-for-finding-missing-trekkers-in-nepal.html