We kwamen aan bij een project in de community, ver weg van de bewoonde wereld. In ieder geval, zo voelde het voor mij, alsof we al een heel eind van de stad af waren, terwijl deze mensen zelf het idee hadden nauwelijks op het platteland te wonen. Zo zie je maar weer hoe verschillend Zuid-Afrika en Nederland zijn. We werden ontvangen door een aantal hele lieve, bijzondere mensen, van wie er één een wel heel inspirerend en bewonderingswaardig verhaal vertelde. We namen allemaal plaats in een heel klein gebouwtje, waar de kinderen normaal gesproken les krijgen, maar ze waren toen toevallig vrij. Er stonden echt hele kleine kinderstoeltjes waar we maar net inpasten, maar dit was juist wel heel erg grappig. Een man van een jaar of 35 gok ik, begon te vertellen. Het verhaal begon jaren en jaren geleden, toen hij nog heel klein was. Hij had al op jonge leeftijd geen ouders meer om voor hem te zorgen. Hij ging niet naar school, want daar was geen geld voor. Hij kwam in contact met wat oudere jongens die in een zelfde soort situatie verkeerden. Hij dacht bij hen in goede handen te zijn. Echter bleek al snel dat dit een criminele bende was, maar hij kon er nauwelijks meer uitkomen. Hij heeft niet precies verteld wat hij allemaal heeft gedaan, dat begrijp ik ook heel goed, maar hij vertelde wel dat hij is gearresteerd en opgesloten in een gevangenis. Hierbinnen was de strijd nog net zo aanwezig als op straat. Er waren gangs in de gevangenissen en je moest allerlei nare dingen verrichten, wilde je bij zo'n gang horen. Aan de andere kant, als je niet bij een gang hoorde, riskeerde je meteen je eigen leven. Hij heeft zijn tijd in de gevangenis uitgezeten en een systeem opgezet om, in eerste instantie (ex-)gedetineerden, onderwijs aan te bieden zodat er weer perspectief zou zijn nadat ze vrij zouden woren gelaten. Als er immers nog steeds geen uitzicht was naar een betere toekomst, zouden ze snel de oude draad weer oppakken en voor de ''makkelijke en snelle'' weg kiezen: de criminaliteit. Hij heeft dit systeem dus bedacht en opgezet, en toen hij eenmaal vrijkwam is hij verder gegaan met het opzetten van onderwijs voor (kans)arme kindjes in Durban. Hij vertelde met zoveel passie en je zag echt dat hij het enorm fijn vond om iets goeds te doen voor een ander. En dat wij hem die dag wat beter hebben mogen leren kennen en hem ook hebben kunnen helpen in de moestuin en in de soepkeuken, voelde voor mij heel erg goed. Er zijn zo veel bijzondere momenten geweest tijdens mijn reis, maar dit was zeker een heel speciale. Ik zal deze man, van wie ik de naam niet eens weet, en zijn enorme passie en daadkracht, nooit vergeten.