Zo ik ben een maand terug.

Een maand weer in het drukke Nederland, een maand om alle geleerde lessen langzamerhand te vergeten en een maand om me langzamerhand gewoon weer zorgen te kunnen maken om nodeloze dagelijkse dingetjes. Ik hoor jullie bijna denken:''Godver hopelijk wordt dit niet weer een blog over de nutteloosheid van ontwikkelingshulp'' maar nee je zou het bijna niet verwachten maar dit wordt een enigszins positieve blog.

Voluntourisme creëert awerness. Het creëert kennis over dat er iets moet gebeuren. Het creëert misschien zelf ook hoop. Valse hoop telt toch ook?

Mijn project staat niet meer. Ik kan hopen en dromen van wel maar nee het is weg. 2 weken nadat ik officieel afscheid had genomen van mijn stageplek kwam ik toevallig langs. Het droogrek was ondergepoept en het veld met Moringa wat ze zouden verzorgen was versiert met een omgevallen boom.

Dus dacht ik al snel dat het helemaal gefaald had. Klinkt toch heel logisch. Na wat gesprekken merkte ik wel dat al mijn gezeik over voeding, voedingsstoffen en ondervoeding was blijven hangen. Ze wouden er misschien wel mee door op een manier of een andere. Nou kan je denken dat dit een druppel op de hete plaat is maar mijn tijd daar heeft dus een kleine groep mensen wel geactiveerd. Het heeft kennis gecreeert waar ze nu mee verder kunnen om iets te doen wat uit hunzelf komt. Wat op zich een mooier resultaat zou zijn dan mijn project. Want dat blijft 'mijn' project.

Komende maand ga ik mijn snor laten staan voor Movember, Afstuderen met een duurzaam voedselconcept en hopelijk nog een maandje als freetarier leven(daarover later meer). Wat ben ik toch een goede wereldsupporter.