Hoi allemaal,

16 september is het alweer een jaar geleden dat ik terug kwam uit Tanzania. Een mooi moment om eens terug te kijken op het afgelopen jaar. Een bewogen jaar. Terugkomen uit een land als Tanzania zorgt denk ik bij iedereen voor een flinke cultuurshock, zo moest ook ik heel erg wennen om weer thuis te zijn. In de auto terug van het vliegveld kreeg ik direct alweer zoveel informatie te horen over wat er allemaal in Nederland was gebeurd en hoe het met bepaalde televisieseries was afgelopen, dingen waar je eigenlijk altijd wel interesse in had maar op dat moment TOTAAL niet! Het liefst blijf je zo lang mogelijk in de fijne maar ook heftige sfeer die je in het andere land zo lang hebt meegemaakt. Helaas wordt je direct geconfronteerd met het “normale dagelijkse” leven en heb je eigenlijk helemaal geen tijd om te wennen, je gaat maar gewoon weer door  en hoopt tussendoor je rustmomentjes te kunnen pakken waarin je kan reflecteren op wat je allemaal is overkomen.

Wereldsupporter is daar eigenlijk wel een heel handig middel bij geweest. Door regelmatig een blogbericht te schrijven of mijn millennium doen lijst bij te werken creëerde ik standaard elke maand wel een moment voor mezelf waarin ik gevoelsmatig weer helemaal terug ging naar Tanzania.

Of mijn reis me heeft veranderd? In zekere zin wel. Ik ben me veel meer bewust geworden van hoe fijn ik het hier in Nederland heb met een dak boven mijn hoofd en dagelijks vers eten. Helaas zijn dit ook wel dingen waar je zo snel weer aan gewend raakt dat je jezelf moet dwingen om hier wel bij stil te staan, dat dwingen is me dit afgelopen jaar goed afgegaan en ook de mensen om mij heen probeer ik er op te wijzen hoe fijn bepaalde dingen in ons land toch eigenlijk zijn, maar natuurlijk heb ook ik nog wel eens een chagrijnige dag waarin ik zelfs al kan huilen als mijn haar niet doet wat ik zou willen. Ik denk dat dit ook gezond is en je ook niet continu stil kan staan bij wat er in een ander land gebeurd, wij zijn nou eenmaal niet in de armoede geboren en we zouden onszelf alleen maar ongelukkig maken door continu met ons hoofd in een ander land te zijn en onze eigen pietluttige probleempjes mogen ook best wel eens aandacht krijgen.

Op het begin als je terug komt, denk je nog wel dat je absoluut nooit meer mag zeuren over kleine dingen. Maar nu na een jaar  terugkijkend, begrijp ik dat het meer gaat om het algehele gevoel. Zolang je later maar kan inzien dat je probleem eigenlijk helemaal niet zo groot was en zolang je op je eigen manier je probeert in te zetten voor de minder bedeelden vind ik dat je af en toe ook best aan je zelf mag denken.

Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat ik niet eenmaal denk aan lieve Elemina in Tanzania of de andere meisjes, of het land, de sfeer, de vriendelijkheid, de mooie landschappen, de geweldige safari dieren, noem maar op (deze lijst zou zo nog 10 a4tjes door kunnen gaan). Maar het is ook niet zo dat het mij ervan weerhoud om mijn leven hier te leven, ik probeer regelmatig iets te doen voor de mensen in Tanzania. Tot nu toe stort ik al het geld naar hetzelfde project. Niet omdat ik vind dat andere projecten niks zouden verdienen, integendeel, maar ik heb met eigen ogen gezien wat er met het geld word gedaan. Ik heb gezien dat het geld wordt gebruikt om banen te creëren voor de lokale bevolking, en dat er kinderen naar school kunnen vanwege donaties. Ik heb gezien dat er jurkjes worden gemaakt voor de meisjes van het geld en dat de koks in de keuken hun loon kunnen ontvangen. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit soort initiatieven eigenlijk veel meer doen dan alle vrijwilligers die naar het buitenland gaan. We bedoelen het allemaal heel goed en willen allemaal helpen, maar hoe vaak ik wel niet heb gezien dat een Europese of Amerikaanse vrijwilliger ergens terecht kwam en vervolgens eigenlijk het werk van de lokale bevolking “overnam”. Dit lijkt mij absoluut niet de bedoeling! Het land kan zich pas ontwikkelen als de lokale bevolking zelf het werk doet, en zelf weet hoe alles gedaan moet worden. Op dat tweede punt kunnen vrijwilligers natuurlijk wel helpen! Uitleg geven over hoe je het beste en meest efficiënt een huis bouwt bijvoorbeeld, lijkt mij veel beter dan dat er een groep Europeanen 10 huizen bouwen zonder dat de bevolking hierna weet hoe zij het elfde huis moeten bouwen. Daar gaat het nog vaak mis maar ik hoop dat het met dit soort mooie nieuwe initiatieven en projecten de goede kant op gaat en dat dit soort landen zichzelf alleen maar verder gaan ontwikkelen en sterker worden zodat veel meer mensen kunnen genieten van al het moois wat ze te bieden hebben.

Ik blijf het een absolute aanrader vinden om eens in je leven zo’n reis te maken. Ik zeg er alleen wel bij dat je van te voren duidelijk moet hebben waarom je ergens heen gaat en wat je wilt bereiken. Alleen dan kan het denk ik voor zowel jezelf als voor de mensen die je daar gaat bereiken een groot succes worden.

Lieve groetjes

Annika
 

P.s.: als je vragen hebt over hoe ik iets heb aangepakt of iets meer over mijn ervaring met de organisatie wilt weten, stuur me gewoon een berichtje!