Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geblogt. Ik ben op vakantie geweest.

De hele maand juli ben ik naar Bali geweest, in Indonesië. Het was een speciale vakantie. Ik ging met het hele gezin. Mijn broer heeft er een tijdje gewoond en hij wou alles laten zien.

Je vraagt je misschien af wat dit met mijn vakantie met Uganda te maken heeft. Nou heel veel!

Ik ben echt wel veranderd. In Bali is alles heel (lees: heel veel) goedkoper. We hadden een groot huis voor ons zelf met elke dag een schoonmaakster. Dat was heel erg wennen. We konden het niet loslaten. Het voelt niet goed om anderen jouw rotzooi te laten opruimen. Ik had het er zo moelijk mee! Ik wilde de hele tijd helpen, wat ik eerst ook deed tot de huisbaas ons duidelijk maakte dat het een soort belediging is als je een vrouw 'die lager dan jouw staat' gaat helpen. We moesten dus uiteindelijk gewoon toekijken met een cola in de hand.. Zou ik voor Uganda een schoonmaakster dikke prima vinden, nu vind ik dat ik echt niet meer recht op iets heb dan een ander.

Ook ben ik naar een kindertehuis geweest. De meeste kinderen hadden wel ouders maar die hadden geen geld om ze te onderhouden. Het viel me ook op dat er veel meiden waren dan jongens. Wat blijkt: de jongens blijven thuis en de meisjes worden weggestuurd. Dat is moeilijk om te begrijpen. Het deed me denken aan het kindertehuis in Uganda. Al die verschrikkelijke dingen die ik daar heb gehoord. Het paradijselijke Bali kent ook zijn donkere kanten..

Wat ik ook bijzonder vond, was de vriendelijkheid van de mensen. Ze zijn in Bali echt niet rijk. Toch zijn we meerdere malen uitgenidigd bij mensen thuis. We zijn bij een ceremonie geweest! Ze vonden het geweldig dat mensen die niet hetzelfde geloof hadden toch kwamen. We mochten eten pakken en moesten vooral blijven zitten ookal konden we elkaar nauwelijks begrijpen. Dat hadden we ook in Uganda. We waren zo bijzonder voor de mensen, ze waren zo blij om met je te kunnen praten. Zo gastvrij! 

Wij leven in een land waar we allemaal op onszelf gericht zijn. We nodigen niet snel onbekende mensen uit. We blijven snel in onze vertrouwde kring. Maar waarom gaan we niet mensen uitnodigen die het minder hebben als wij? De krantverkoper bij de supermarkt. Geloof me heel vaak als ik moet werken staat hij er. Toch heb ik hem nog nooit wat gegeven. Moet ik niet veranderen? Moet ik niet gewoon gaan doen in plaats van denken. Kan ik niet gewoon wat meer op Ugandezen of Balinezen lijken?