Van 19 vrouwen naar antibioticakuur!

15 september 2013:

De titel zegt het al..Alles hier in Ghana kan. 

We zitten nu alweer bijna twee weken in ons gastgezin en we zijn al bijna "a part of the family". Zo voelt Humpini, ons gastbroertje, zich erg prettig bij ons en ligt hij hier graag te slapen op de bank en vervolgens krijg je hem nauwelijks wakker.... Niet erg handig als je je wil omkleden om naar bed te gaan. Ondertussen hebben wij er een hoop nieuwe "vrienden" bij, aangezien iedereen dat van je wilt worden (gelukkig hebben de meeste geen Facebook). Gefrituurde Yam staat momenteel bovenaan ons lievelings-gerechten-lijstje, maar helaas is het vlees nog in verre wegen niet te bekennen. Afgelopen dagen werd het leven hier ons nog moeilijker gemaakt:light off.. Dit bekend dat we drie dagen zonder stroom hebben gezeten, ofterwijl zwetend in het donker met je hoofdlamp op je hoofd douche, eten, omkleden en je voorbereiden op de volgende dag. 

Afgelopen weekend gingen we een weekendje weg naar Bolgatanga, Paga, de grens met Burkina Faso en Sirigu. We vertrokken zaterdagochtend. Bash zou ons tussen 07.30 en 08.00 uur oppikken. Uiteindelijk was hij er om 09.00 uur, mooi op tijd toch? Na drie rondjes Tamale om te tanken, de andere vrijwilligers op te halen, de chauffeur ergens op te pikken en wat te snaaien te halen bij (weer een ander) tankstation kon de reis beginnen! Vanaf het moment dat we Tamale uitreden werden we meegetrokken in de prachtige natuur van Ghana: zoveel groen, mooie bomen, veel vlinders en vogels, termieten heuvels en Ghanezen die in de velden aan het werk waren. Heel erg mooi! Als eerst stopte we bij de Tongo Hills. Na een heftige discussie tussen Bash en de tourguide over de kosten, wat wel een gevecht leek te worden, nam de man ons lachend mee op zijn tour. We kwamen op een rots waar we een waanzinnig mooi uitzicht hadden, al was de klim er naartoe wel een uitdaging. Vervolgens kwamen wij terecht bij de chief palace van deze community... We kwamen de hoek om en daar zat hij dan, de chief by himself. Een erg oude man op een stoel met de outfit van een tovenaar en 1.000000 vliegen om zich heen. Bij wat de gids ons toen vertelde vielen onze monden van open (niet erg fijn met zoveel vliegen in de buurt). Deze oude man had niet "maar" drie vrouwen, nee, hij heeft er 19!!!!!! Die oude snoeperd! Toen we naar alle kinderen keken, die zich om ons heen verzameld hadden, was onze vraag dan ook: hoeveel kinderen heeft die kerel? Nou een simpel rekensommetje 19 vrouwen x (gemiddeld) 4 kinderen = 76 kinderen.... De gemiddelde man in Nederland kan vaak al 1 vrouw niet aan en neemt genoegen met 2,3 of misschien 4 kinderen. Dat is dus best een prestatie. 
Onze trip vervolgde zich naar Paga. Onderweg namen we eerst een break bij een eettent, lekker rijst...again. Gelukkig was er in dit eten wat meer vlees aanwezig, levende mieren namelijk... Na deze vullende maaltijd vertrokken we naar de krokodillenvijver. Een enorm toeristische trekpleister met een kerel die je door een hek liet waar je vervolgens terecht kwam op een verhoging waar je een vijver zag en een krokodil volgepropt lag om mee op de foto te gaan. Eveline was dapper genoeg om met dit wilde beest op de foto te gaan, waarop Jeanine zei dat ze wel een foto met een geit samen maakte. Na 15 minuten stonden we weer buiten de poort, met al onze vingers en tenen er nog aan. We vertrokken met ons luxe bussie naar de grens met Burkina Faso. Na een korte wandeling door niemandsland kwamen we bij Burkina Faso. Wat we niet verwacht hadden was dat we ook daadwerkelijk de grens over mochten. Wauw wat een wereld van verschil... not, haha. Gelukkig kunnen we nu vertellen dat we ook in Burkina Faso zijn geweest. De avond naderde en aangezien hier de zon om 18.00 uur uitgaat wilde we proberen voor het donker bij de lodge te zijn... mislukt! Het werd steeds donkerder en de weg werd steeds hobbeliger. Gelukkig kwamen we heelhuids aan bij een prachtige locatie met heerlijke bedden, een normale wc en JAWEL een DOUCHE, met stromend water. Dat was eens even genieten. Als klap op de vuurpijl kregen we een heerlijke pasta-maaltijd en konden wij dit eten onder genot van het eerste biertje, sinds twee weken. 
De volgende ochtend werden we heerlijk uitgerust wakker en ontbeten we met een heerlijke omelet en onze eerste kop koffie sinds 2 weken! Deze dag begonnen we met een tour door een village waar allerlei huizen stonden die beschilderd waren in dezelfde stijl en kleuren (aarderood, zwart en wit). Heel erg mooi! Na deze tour mochten wij onze creatieve geest aan het werk zetten door zelf een doek te schilderen in de stijl van het dorpje in Sirigu (zie foto's voor het resultaat, ook te bestellen in uitvergrootte versie voor 20 cedi). Helaas kwam dit weekend tot een einde en moesten wij maandag weer "gewoon" aan het werk. De kinderen kregen maandag hun uniformen, schoenen en sokken, waar ze allemaal erg trots op waren. Dinsdag was namelijk hun eerste schooldag op een normale school. Wij mochten gezellig meelopen en al snel waren wij (weer) het middelpunt van de aandacht en stonden er gemiddeld 20 kinderen om ons heen die alleen maar aan het staren waren en vroegen of ze onze armbandjes niet mochten hebben. Bijzonder hier is dat alle kinderen aanwezig zijn op school, maar dat het hoofd ergens in de middag een keer komt en de leraren helemaal nergens te bekennen zijn. De school begint dan pas echt na een week en in die tussentijd wordt er een poging tot schoonmaken gedaan en rennen alle kinderen een beetje rond. 
De middag activiteiten worden leuker nu wij er voor zorgen dat er een goede voorbereiding is en dat niet alle kinderen zomaar in en uit mogen lopen. Je merkt dat de kinderen met veel dingen achterlopen zoals: knippen, kleuren en plakken. Ons geduld wordt dan ook meerdere malen per dag op de proef gesteld. Gelukkig verstaan ze de woorden "IN IS IN EN OUT IS OUT" en "STOP", zodat wij nog enigsinds de regie kunnen houden. Mister Mohammed is een goede leraar, maar vindt het in de middag vooral leuk om zelf mee te doen met de activiteit (of het nou voetbal of kleuren is) in plaats van de kinderen in de gaten te houden. We leren steeds meer engelse liedjes en een daarvan luidt: 

Rain, rain go away 
Go and come another day 
Rain, rain go away 
Little children wants to play 

Onze eigen versie is een stuk beter en toepasselijk voor de meeste Ghanezen: 

Rain, rain come and stay, 
We don't want to work today! 

Woensdag en donderdag waren wat minder leuke dagen, vooral voor Eveline. Op de heenweg naar school vond een oude vent het nodig om tegen Eveline aan te rijden met een scooter. Gelukkig kon ze blijven staan en was de man zo vriendelijk om gewoon alleen maar de lachen.... Aparte humor hebben ze hier. Vervolgens kreeg ze woensdag op school last van haar opengekrabte muggenbult, waarna ze pijn voelde in haar scheenbeen en later ook in haar lies. Dat is in Nederland al vervelend, maar hier in Ghana met de onhygienische omstandigheden is dat rampzalig. Het gevoel dat je niet weet wat het is en dat het vanalles kan zijn is erg naar. Daarnaast stonden er nog steeds 50 kinderen om haar heen te springen en konden we niet zo maar weg. Eenmaal thuisgekomen zouden we gaan eten met de vrijwilligers omdat het Iris verjaardag was. Voordat we dat konden gaan doen, maakte we nog een tripje naar de apotheek voor medicatie. Eveline mocht achterop de brommer van Bash, terwijl Jeanine er op de fiets achteraan sjeeste. Ze hield haar hart vast omdat het verkeer hier levensgevaarlijk is en ze wel graag Eef heelhuids mee naar huis wilde nemen. Aangekomen bij de apotheek kreeg ze voor 7 cedi (2 euro nogwat) een anitbioticakuur en super veel pijnstillers mee. 
Na het eten voelde ze zich een stuk beter. Die nacht was vervolgens een hel en ze heeft elk uur op de klok voorbij zien gaan. Zou het dan toch Malaria zijn? Bash kwam de volgende ochtend kijken en wilde Eef toch meenemen voor een malariatest in een healthclinic. De rit daarheen was al verschrikkelijk aangezien ze weer op die fijne brommer mocht, maar het daarnaast nu ook nog regende. Na 3 keer schuilen kwamen ze dan eindelijk aan in de clinic waar vervolgens tientallen mensen zaten te wachten, terwijl en niks leek te gebeuren. Dan is blank zijn toch wel een voordeel in Afrika, want je krijgt zomaar voorrang. Zoals veel van jullie weten is Eveline niet dol op een prik, maar een prik in haar duim leek haar toch wel onschuldig... Dat had ze even verkeerd ingeschat toen de Ghanese arts de naald hard en snel in haar duim stak/stootte, waarna ze toch wel een gilletje liet horen. Wederom aparte humor, want de arts moest daar om lachen. De rest van deze dag was dieptriest aangezien het regende, wat dus betekende dat Jeanine ook niet naar haar werk hoefde en gezellig bij Eef op de bank kon blijven zitten en wachten op de uitslag van de malariatest. Gelukkig bleek Eef geen malaria te hebben en kon ze gewoon mee met onze weekendtrip naar Mole National Park! 

Aangezien Eveline vorige week ziek was hebben jullie wat langer moeten wachten op een nieuw reisverslag. We zijn net terug van de trip naar Mole, dus vullen we het (al erg lange) verslag nog even aan. 

Vrijdagmiddag vertrokken wij om netjes 13.30 uur naar het busstation, omdat onze bus om 14.00 uur zou vertrekken. Maar natuurlijk ging het op zijn Ghanees en vertrokken we uiteindelijk om 17.00 uur, nadat iedereen gek werd van alle verkopers en drummers om ons heen. De rit begon rustig, we zaten wat krap, maar we zaten in ieder geval in de bus. Het begon donkerder te worden en ook wel wat spannender, aangezien de toename van overvallen hier in Ghana. Erg spannend werd het toen de bus stopte nadat er tientallen mannen buiten stonden te schreeuwen en te seinen. Ons hart ging meteen harder kloppen, erg fijn als je de taal niet spreekt en er dus geen bal van begrijpt. In de bus werden de Ghanese ook onrustig, wat het niet veel beter maakte. De Ghanese begrepen het zelf ook niet want de ene vertelde dat er een moordenaar rond liep en de ander vertelde dat er verderop een overval was geweest. Elke tegenligger leek voor ons een auto vol bewapende mannen die ons wilden overvallen. Dat waren 3 lange uren in de bus, maar we gingen verder. Uiteindelijk viel het allemaal heel erg mee en kwamen we veilig en een beetje heen en weer geschut aan in het National park. 

De volgende morgen startte onze wandelsafari om 07.00 uur. Het was maar de vraag of we een olifant zouden spotten, maar na een halfuurtje lopen hoorde we veel geritsel in de struiken en jawel, daar was die dan op 50 meter afstand! Dat vonden we al prachtig en eigenlijk ook wel dichtbij genoeg. Maar nee, onze bewapende gids liet ons gezellig achter hem aanlopen waardoor we op 15 meter afstand deze mooie olifant konden bekijken, heel erg indrukwekkend! We hebben dit weekend veel wild gezien zoals: herten, antilopen, zwijnen, apen, krokodillen en veel vogels en vlinders. Het was een heerlijk weekend en mochten vanmorgen om 04.00 uur weer fijn met de bus terug naar Tamale! 

Follow the author: Jeanine van Hövell
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount]