Certain Expenses of the United Nations - Arrest

International Court of Justice, Certain Expenses of the United Nations, Advisory Opinion, 20 juli 1962, p. 355-348

In casu gaat het om een 'advisory opinion' van het International Hof over de

lezing van artikel 17 paragraaf 2 VN verdrag. Aan het Internationaal Gerechtshof wordt de vraag voorgelegd of uitgave voor de vredesoperaties in Congo en het Midden-Oosten kunnen worden gekwalificeerd als “uitgaven van de (VN)Organisatie” zijn in de zin van artikel 17 lid 2 Handvest. In dat geval moeten deze uitgaven door de VN leden worden gedragen.

Twee leden, Sovjet-Unie en Frankrijk, voeren aan dat het besluit voor de genoemde vredesoperaties ultra vires (buiten de bevoegdheid) is genomen en weigeren om die reden mee te betalen. Het argument was dat niet de Algemene Vergadering het besluit had moeten nemen, maar dat alleen de Veiligheidsraad deze bevoegdheid zou hebben gehad.

Het Internationaal Gerechtshof is van mening dat uitgaven van de organisatie

gedaan moeten worden door een bevoegd orgaan, in het licht van de doelstellingen van de organisatie. Om tot een antwoord te kunnen komen, moet het hof het bestreden besluit

toetsen aan de bevoegdheden van de Algemene Vergadering en de Veiligheidsraad zoals neergelegd in het handvest.

Het Hof komt tot de conclusie dat de Algemene Vergadering, door geen uitdrukkelijke machtiging tot toetsing te verlenen, het Hof niet heeft willen belemmeren in de uitoefening van haar rechterlijke functie of haar bevoegdheid de betalingsverplichting van lidstaten (artikel 17 lid 2 Handvest) te interpreteren in het kader van het gehele Handvest. Voorts stelt het hof dat het gehele vrijheid moet hebben om alle relevante informatie te bestuderen voor haar advies. Daarom stelt het dat het resoluties van hoofdorganen moeten kunnen toetsen om zo de verenigbaarheid met het Handvest te kunnen vaststellen.

Al met al geldt dat de VN lidstaten op grond van artikel 24 handvest VN de verantwoordelijkheid voor het handhaven van de vrede en veiligheid hebben overgedragen aan Veiligheidsraad. Naast de Veiligheidsraad kan in sommige gevallen ook de Algemene Vergadering een rol hebben. Het Hof stelt dat de Veiligheidsraad inderdaad een primaire rol heeft, maar dat dit geen exclusieve bevoegdheid is, deze komt soms ook toe aan de Algemene vergadering.

Tadic zaak: par. 28-31, 96-98;
 

Appeals Chamber of the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia: Prosecutor v. Dusko Tadic (15-07-1999).

Casus

Dusko Tadic is aangeklaagd voor 34 misdaden binnen de rechtsmacht van het Tribunaal. Hij pleitte onschuld aan alle aanklachten. Uiteindelijk werd hij schuldig bevonden aan 9, deels schuldig aan 2 en niet schuldig aan 20 aanklachten (07-05-1997). Er is zowel door eiser als door de openbaar aanklager beroep aangetekend.

De Eiser

De klacht is dat het recht op een eerlijk proces is geschonden. De tweede klacht wordt nu niet in behandeling genomen. De derde klacht is dat de Trial Chamber ten onrechte heeft besloten dat de schuld van de eiser aan de twee moorden (§97 van de uitspraak) onomstotelijk is bewezen. Bovendien verlangt de eiser dat deze 'schuldig' bevinding opzijgezet wordt en er een nieuw proces komt, of dat in plaats daarvan de uitspraak teruggedraaid wordt. Hierna dient de strafmaat te worden aangepast.

De Openbaar Aanklager

Er zijn vijf punten waarop (een deel van) de Trial Chamber een verkeerde beslissing heeft genomen. Ten eerste is dit over het feit dat de slachtoffers buiten de bescherming van de Conventies van Genève stonden. Ten tweede dat er twijfel bestond over de rol van de aangeklaagde in de moord op vijf mannen uit Jaskici (Aanklachten 29-31). Ten derde dat er voor misdaden tegen de mensheid door de aanklager onomstotelijk moet worden bewezen dat de verdachte niet slechts met voorbedachten rade te werk ging, maar ook dat hij af wist van een systematische aanval op de burgerbevolking. Dit betekent dat hij moest weten dat de handeling niet slechts uit persoonlijke redenen werd uitgevoerd die losstonden van het conflict. Ten vierde dat discriminatoire redenen ten grondslag aan de handelingen moeten liggen wil het gekenmerkt worden als misdaad tegen de mensheid. Ten vijfde in de beslissing geen getuigen van de verdediging te horen. De aanklager wenst voor de eerste drie punten een terugdraai van de uitspraak, en voor de rest een reactie.

Uitspraak betreffende de eiser

De Appeals Chamber vindt niet dat het recht op een eerlijk proces is geschonden, en ook niet dat er een fout is gemaakt bij de uitspraak 'schuldig' buiten twijfel.

Uitspraak betreffende de openbaar aanklager

Aangezien er sprake was van een intern gewapend conflict, zijn de Conventies van Genève van toepassing, en zijn de slachtoffers hierdoor beschermd. Hierdoor wordt de verdachte alsnog schuldig bevonden aan de aanklachten waarvoor hij eerder is vrijgesproken om deze reden. Ook het tweede punt wordt toegekend; er is een fout gemaakt in de 'doctrine of common purpose'. In het derde punt is besloten dat zelfs een daad uit persoonlijke motieven een misdaad tegen de mensheid kan zijn. In het vierde punt wordt gesteld dat discriminatoire redenen niet vereist zijn voor misdaden tegen te mensheid (slechts in het geval van vervolgingen). Ten vijfde punt mag de Trial Chamber het bekendmaken van de getuigenverklaring vragen, afhankelijk van de zaak en na de hoofdondervraging van de verdachte.