Hallo allemaal!

Afgelopen week hebben we een 'trekking' door het Himalayagebergte gemaakt. Het was geweldig, maar heeft ons ook laten zien hoe in een paar minuten een hemel een hel kan worden. Omdat we een trekking in het Annapurna gebergte wilden doen, gingen we naar Pokhara waar we ook het vrijwilligerswerk gaan doen. We hebben gelijk Ramesh, de man uit ons gastgezin van het vrijwilligerswerk ontmoet, omdat hij Victor van de bus ging ophalen, met wie we vanuit Kathmandu hebben gereisd. De busreis was prachtig, aangezien we door het gebergte reden en allemaal mooie dorpjes hebben gezien.

De dag voordat we de trekking door het Annapurna gebergte gingen maken hebben we spullen ingeslagen voor de reis, aangezien je zo efficient en lichtgewicht mogelijk moet reizen, omdat je met al die spullen moet klimmen. Als echte antropologen zijn we dan ook met een sneldrogende afritsbroek (sascha: ja pap ik heb je advies opgevolgd), een fleecetrui, regenjas en bergschoenen meegenomen. We wilden lekker fit op pad, maar dat was niet gelukt omdat we een metgezel in onze kamer kregen. Dit was de grootste spin die we ooit hebben gezien, een donkere vogelspin met een dik lijfje, dikke poten en een enorme omvang. Dat beest legde in een paar stappen een meter af. Yvonne durfde niet meer bij de muur te liggen, dus hebben we in een 1 persoonbed onder een klamboe liggen griezelen. De spin was in de badkamer gegaan en toen de mensen van het hotel de spin 's ochtends zagen schrokken ze ook. Dat zegt meestal wel wat in Azie..

We gingen dus hartstikke vermoeid op pad, maar we moesten eerst 2 uur met de bus dus konden we nog even slapen. De eerste dag was echt ongelofelijk zwaar. We moesten de berg recht op.. en je moet je voorstellen dat dit inhoud dat je 6 uur gaat traplopen. Voor alle mensen die Sascha's trap heftig vinden: dit uren achter elkaar. Op het einde was elke stap pijnlijk maar het is ons wel gelukt! Bij het voorbereiden van de trekking zaten we te twijfelen of we een gids zouden inhuren, omdat de weg goed zou zijn aangegeven. Gelukkig hebben we dit wel gedaan, want de weg was absoluut niet goed aangegeven en het was heel prettig om een expert bij ons te hebben. De gids heet Bishnu en is een van onze helden geworden. De hele week is hij vrolijk geweest en heeft ons echt geholpen om de zware momenten door te komen. Hij is ontzettend lief, nooit moe en deed alles voor ons. De boeker wie Bishnu voor ons heeft geregeld zei dat hij ons een eerlijke gids zou geven die ons als zijn eigen dochters zou behandelen. We dachten 'ja ja' maar hij heeft niet overdreven! De titel van het blog is een van Bishnu's uitspraken, daarnaast kon hij ons altijd opvrolijken als we het niet meer trokken met 'No worries, chicken curry', 'Byebye applepie' en 'Be well crocodile'. Voor iedereen die het gebergte in Nepal wil doorreizen: huur absoluut Bishnu in, want hij is eerlijk, regelt de beste hostels voor 1 euro pp en besteedt zijn inkomsten aan de rechtenstudie van zijn dochter. Andere reizigers waren ook gelijk gek op hem en zo heeft hij dan ook een eenzame hollander van onze leeftijd onderweg geadopteerd die onze medereiziger werd.

De eerste nacht van de tocht hebben we doorgebracht in een hostel waar we heerlijke dhal bhat hebben gegeten en gekaart met andere reizigers. De volgende dag was een hele mooie wandeling, waarbij we door kleine dorpjes kwamen waar mensen op het platteland aan het werk waren. Onderweg hebben we veel kippen, koeien en buffels gezien. Net als de hele reis hebben we weinig regen gehad, en als het regende waren we op wonderbaarlijke wijze altijd binnen aan het eten. Op 2800 meter hoogte was het volgende guesthouse. Het was op deze hoogte al behoorlijk koud, maar gelukkig was er een haardvuur waar we om heen hebben zitten lezen. Ook hier was heerlijke dhal bhat (je eet het in de bergen immers 24 uur per dag) en masala tea (melkthee met kruiden, zoals kaneel en kardemom).

De volgende dag was weer behoorlijk zwaar, aangezien we zo'n 8 uur bergopwaards hebben gelopen. De paden in dit gedeelte van het Annapurnagebergte bestaan voor een deel uit trappen en gaan stijl omhoog en stijl omlaag. Je loopt bijna nooit recht. Deze dag zijn we geklommen tot 3300 meter, voor ons het hoogste punt van de reis. Het was erg koud en mistig, dus hebben we ons goed ingepakt. Nog steeds met Joep zijn we naar het volgende hostel gegaan met prachtig uitzicht. De volgende ochtend maakte Bishnu ons vroeg wakker omdat bergtoppen van de hoogste bergen te zien waren, met sneeuw en gletjers. Zo zagen we de berg 'Machu Pichu' wat voor de Hindu's een heilige berg is. Volgens onze gids is dit omdat iedereen die zich in dit gebergte waagde niet levend of dood is teruggekeerd, waardoor er nu dan ook geen trekkersvergunningen voor dit gebergte te krijgen zijn. Nepalezen noemen alleen die hoge bergen 'bergen', want de bergen van 2000 meter zijn 'heuvels'. Grappig genoeg hadden we nergens bereik, behalve in dit hostel in the middle of nowhere en was er wifi.

De volgende dag ging Joep ons verlaten omdat hij naar Annapurna Basecamp ging en wij de andere kant op. Deze dag hebben we vooral bergafwaards gewandeld. In het volgende hostel kwamen we toevallig Jonathan weer tegen, een Nederlander die we in Kathmandu, Pokhara en nu in het gebergte tegenkwamen. Dit is wel typisch want verder zijn we qua toeristen in de bergen alleen een Japanner, Chinees, Indier, Fransman en 3 Amerikanen tegengekomen. Er was weer prachtig uitzicht en een lekker zonnetje, maar zoals ik al zei kan het paradijs zomaar een hel worden.. Het ging regenen waardoor er allemaal bloedzuigers naar boven kwamen. Opeens waren en duizenden die op onze schoenen kropen. Gelukkig hadden we Bishnu die steeds aan kwam rennen met de kreet 'if you have leech, i kill them', wat hij ook deed met zijn voorraad zout. Maar dit was niet het probleem. Het probleem ontstond toen er een puppy voor onze kamer was gaan liggen die tientallen bloedzuigers had meegenomen. Toen we in de slaapkamer zaten ontdekten we ze ineens overal, op de muren, gang, grond etc. Voor onze kamer onstond een soort bloedbad, omdat Bishnu ze probeerde dood te maken en er dus allemaal plasjes bloed lagen. We zijn gillend Jonathans kamer ingerend, totdat we overal superdikke spinnen ontdekten. Het was een nachtmerrie, want overal waar we naartoe renden waren bloedzuigers en spinnen. Boven ons, onder ons en naast ons.. Het werd donker en het werd bijna onmogelijk om de insecten te ontwijken. In ware paniek probeerde iedereen de beesten weg te halen, maar zelfs toen ze wegwaren ontdekten we snachts nog bloedzuigers. Wij zijn de hele reis gelukkig niet gebeten, maar Bishnu was in zijn slaap gebeten waardoor zijn lakens helemaal bebloed waren..

Na deze nachtmerrie begonnen we aan de laatste dag. We hebben door prachtige rijstvelden in de bergen gelopen, door de modder en in de jungle. Het was een mooie afsluiting, maar het had niet veel langer moeten duren omdat we erg vermoeid waren. Ondanks dat we redelijk getraind zijn was het behoorlijk zwaar! Je hoort ook nare verhalen, dat mensen de tochten niet meer aankunnen en met ezels en helikopters worden teruggebracht uit de bergen. We hebben dan ook in 5 dagen geen auto of weg gezien en je wilt echt niet dat je wat breekt of iets dergelijks, omdat het dagen lopen is tot je bij een weg bent. Tot slot nog wat over de mensen die we zijn tegengekomen. De Nepalezen onderweg waren allemaal weer ontzettend aardig, maar de situatie is niet bepaald luxe. Mensen leven in kleine huisjes, zijn behoorlijk arm maar hebben wel allemaal hun eigen rijst of maisveldje. We hebben behoorlijk wat kinderarbeid gezien, wat nog steeds een probleem is in Nepal. Unicef is er mee bezig aangezien er posters hangen waar met plaatjes wordt laten zien dat kinderen niet zouden moeten werken, maar we zagen het toch. Zo kwam er een jongetje naar ons toe die een zak vol stenen op zijn rug droeg en zich bezeerd had dus verband nodig had. Ook werken veel kleine meisjes in de keuken en zie je kinderen werken op het land. We hebben respect ontwikkeld voor de situatie hier, want mensen leggen grote afstanden door de bergen af met manden vol stenen en voedsel op hun rug, terwijl ze bergopwaards lopen maar toch hoor je niemand klagen. De mensen komen hier 'sterker' over en zorgen dat je altijd genoeg te eten hebt en happy bent.

Al met al was de trekking een hele bijzondere ervaring die we zo weer over zouden doen! Met zo'n reis ontdek je hoe men in Nepal echt leeft, zie je prachtige landschappen en slaap je in de meest knusse hostels. De reis was mede geweldig door Bishnu, onze gids die komt uit het Everestgebergde (Marin: hij wil dat je een keer in november komt en dan mag je elke dag in zijn huis in de everestgebergte dhal bhat eten).

Byebye applepie!