Hallo lezers,

Een drukke tijd achter de rug. De examens zijn voorbij en morgen horen we (als het goed is) de uitslag. Een heel gedoe nog met het Frans examen dat verplaatst moest worden. Toch blijven je gedachten vaak afdwalen naar Uganda. Ik blijf erbij dat ik supergraag terug wil. Als ik terugdenk aan Uganda, voelt het zo onwerkelijk. Net alsof ik er nooit echt geweest bent. Het is net alsof ik het gedroomd heb. De mensen die je hebt ontmoet zul je hoogstwaarschijnlijk nooit meer zien en dat maakt me verdrietig.

Op de school in Uganda heb ik zo veel leuke kinderen ontmoet en ik schaam me als ik zeg dat ik er nog niet aan toe ben gekomen ze te schrijven. David, een jongen van ongeveer 12 jaar vroeg me of ik volgend jaar weer terug kwam. Ik moet nog om ons gesprek lachen. We hadden het over onze verschillen. Hij als Afrikaan, ik als Europeaan. Hij als iemand met een 'black skin', ik als iemand met een 'white skin'. Hij zei dat ik niet gewend was aan het warme weer, de warmte van de betonnen blokken waarop we zaten. 'I am stronger than you' zei hij. Vervolgens gingen we handje-drukkken om te zien wie sterker was.
Leuke herinneringen om aan terug te denken. Natuurlijk was het niet altijd leuk en fijn om daar te zijn. Ik bedoel, we hebben genoeg armoede en ziekte gezien. Vooral malaria en aids zijn een groot probleem in Uganda. Een hele generatie is weggevaagd door aids. Veel kinderen worden opgevoed door hun grootouders. En dan nog, veel van die kinderen zijn lichamelijk of geestelijk gehandicapt. Veel daarvan door de malaria. Als die kinderen gewoon een medicijn hadden kunnen krijgen zouden ze nu nog hun normale zelf zijn.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan mijn tijd in Uganda. Nu na enige tijd kan ik er op een betere manier op terugkijken. Niet dat ik er niet goed op terug keek, maar meer dat ik het nu beter een plaatsje kan geven. In Uganda had je daar nog geen tijd voor, je werd van emotie naar emotie gesleept. En de maanden na terugkomst, ook al was ik maar twee weken in Uganda geweest, moest ik ongelofelijk wennen. Vooral de luxe vond ik verschrikkelijk. Al die auto's op de weg, de warme douche, het zachte bedje en dan nog al dat eten. Wát een verschil, we eten hier allerlei tussendoortjes, elke dag andere groentes, andere gerechten etc. Het enige wat ze daar aten waren zoete aardappels, popcorn, rijst, ananas en meloen.
Hoe ongelofelijk gastvrij ze daar wel niet zijn, daar kunnen wij Nederlanders een groot voorbeeld aan nemen.

Ik probeer te bedenken wat Uganda voor mij heeft betekent. Het heeft me veranderd, het heeft een plekje bij mij gewonnen, het heeft mij beter leren nadenken, het heeft mij leren appreciëren.