I have a dream...

'I have a dream...'
Dit is wat Martin Luther King net iets meer dan 50 jaar geleden zei.

Ik heb ook een droom en ik hoop dat mijn droom uit mag komen.

In de toekomst zou ik zo graag weer naar Uganda willen, zien wat daar van iedereen geworden is. Aan mijn vriend kunnen laten zien wát ik nou precies heb gevoeld daar. Het is zo moeilijk uit te leggen aan mensen die zoiets nooit mee hebben gemaakt.

Vorige week ben ik begonnen met mijn studie Biologie. Over een half jaar ga ik kiezen voor de major, Biomedische Wetenschappen. Nu is de vraag, wat wil ik daarmee gaan doen? Wat is nou mijn droom voor de toekomst?
Mijn droom is het onderzoek doen naar ziektes. Misschien wel ziektes zoals malaria. Misschien vind ik daar wel een heel goed middel tegen, en goedkoop natuurlijk. Dan kunnen zoveel mensen in Uganda en in wel meer derde wereld landen, een betere toekomst hebben. Minder gehandicapten, minder analfabeten. Gewoon meer geluk in al die gezinnen, waar malaria iemand heeft verandert. Het idee: Mijn toekomst voor hun toekomst. Dat lijkt me nou leuk en vooral ook dankbaar werk.

Als ik ooit nog eens een stage mag doen in het buitenland, ga ik voor Uganda. Ik mis de mensen daar nog iedere dag. Zo onwerkelijk dat ik daar een half jaar geleden rondliep. Soms waan ik me weer in Uganda. Dan ruik ik weer die bizarre geur van verbrand afval en aarde. Dan proef ik weer die eeuwige zoete aardappels die we elke dag kregen. Dan geniet ik weer van de lekkerste ananassen, zo zoet heb ik ze nog niet weer gehad.

Uganda heeft me veranderd. Ik voel me veel zelfverzekerder, volwassener, verantwoordelijker. Hoe die mensen daar met elkaar omgaan heeft me geïnspireerd. Altijd gastvrij, altijd vrolijk, altijd eerst vragen hoe het met diegene gaat voordat je eindelijk zegt wat je wilt zeggen. Zo bijzonder. Wij in Nederland en waarschijnlijk ook de andere westerse landen, zeggen altijd gewoon waar het op slaat. Kort maar krachtig. Dat wil niet zeggen dat làng niet krachtig is. Het is zo goed voor de samenleving om wat interesse in elkaar te tonen. Even stilstaan bij hoe het gaat met de ander.

Deze afgelopen 6 maanden heb ik nog veel moeten verwerken over mijn reis. De cultuurshock waar ze voor waarschuwden was zeker aanwezig. Anders dan ik verwacht had. Ik had een enorme klap verwacht het moment dat ik weer op Nederlandse bodem stond, over hoe oneerlijk het is. Het was zo anders dan ik me had voorgesteld. Maandenlang maar blijven piekeren over Uganda. In het begin vooral het gemis. Vrolijk vertellen over Uganda. Mijn buien waren onvoorspelbaar. Soms kon ik opeens gaan huilen, soms was ik heel snel boos. Uganda zat constant in mijn gedachten.
Dat is nu wel afgelopen, maar Uganda zal nooit helemaal uit mijn gedachten weggaan.

Na 6 maanden verwerken, piekeren, nadenken, voel ik me anders... Ik ben nog steeds dezelfde Jacqueline, alleen met een verbeterde kijk op de wereld.