Een kijkje in het boerenleven

Filipijns eten op een lokale markt. Fijn een gerecht eten tussen de opgehangen vers geslachtte kippen en vers gevangen vis, waarvan de lucht niet zeer aangenaam is. Eindelijk traditioneel voedsel en eindelijk het gevoel dat ik echt weg ben uit Europa. Een gemis de afgelopen tijd, want de fastfoodwinkels overrompelen je aan alle kanten. Toch kun je verbazingwekkend genoeg bij de McDonald's gewoon een bordje spaghetti of kommetje rijst bestellen. Een goed alternatief voor de in het vet gedoopte, slappe Franse frietjes. Wellicht een oplossing om het aantal mensen met obesitas te reduceren. 

 

Samen met de andere vrijwilligers hebben we een analyse uitgevoerd bij schoolkinderen. We hebben ze simpelweg geobserveerd tijdens hun lessen om iets meer grip te krijgen op hun gedrag en concentratievermogen. Hetgeen belangrijk is om te weten om een gedegen module op te stellen voor een tour. Een opdracht die ons was opgedragen. 

Met de kinderen hebben we nog een liedje gezongen op het eind. Een pienter ventje had mijn naam onthouden en vroeg: "Do you want to come back, Maurice?" Mijn hart zwol op bij deze vraag. Helaas hadden wij een drukke planning en moest ik hem teleurstellen. 

Ik moest onder andere mijn visum nog verlengen. Alles verliep soepel bij het immigratiebureau totdat ik iets vergeten was in te vullen en dus een halfuurtje extra moest wachten. Achja dat kon ik nog wel permitteren, want het gedoe duurde bij elkaar al 2 uur. Het magische woord "tranquilo" (rustig aan) kwam direct in mij op. Een dankbaar geleerde kwaliteit, opgedaan in Zuid-Amerika. 

In de middag is er een opzet voor de module bewerkstelligt. Er zijn korte programma's opgesteld die toeristen kunnen gebruiken om kinderen wat bij te brengen of te vermaken. Denk aan een les over sport en hygiëne of muziek en natuur. Bijvoorbeeld dat bomen belangrijk zijn voor de mens.

 

Het was middernacht, 03.45 uur. Ik werd aangeraakt op mijn arm. Waarom verstoort iemand mijn nachtrust vroeg ik mij af. Het was een mede vrijwilligster. We moesten namelijk opstaan en aan de slag, want de Urgent Run stond op het programma. Een hardloopwedstrijd georganiseerd voor kinderen uit de sloppenwijken. Onze taak was eenvoudig, de kinderen voorzien van water tijdens de 1 en 2km run. Wij moesten alles opbouwen, want de wedstrijd begon al om 6 uur. Dit, vanwege de hitte. Een muziekje vanuit de sloppenwijken zorgde voor enige gezelligheid. Muziek die valt onder de categorie: kerstmuziek. De Filipijnen zijn namelijk dol op Kerst en soms begon deze muziek al in juli werd mij verteld. Een beetje doorgeslagen wat mij betreft, maar het gaf de mensen in de sloppenwijken hoop en vreugde. 

Lopend naar een farmersmarket om opnieuw lokaal eten te verschaffen stuitten Koen  (vrijwilliger) en ik op een kerstmarkt met een grote kerstboom, vele kraampjes met eten en drinken en een dj die voor een geweldige sfeer zorgde. Menig Filipijn vroeg om aandacht van ons. Aandacht op een positieve manier, want we werden volop in the picture gezet. Ik voelde me een kermisattractie, die volle uren draaide. Toch hadden we de grootste pret. Zeker toen we nog twee andere vrijwilligersers ontmoetten daar.

Een mooie afsluiting van de volgeplande dagen die we hadden. Ik was klaar voor het andere vrijwilligerswerk! 

 

Een aardige boerenfamilie ontving ons met open armen, met als werkgever/hoofd van de familie: Papaw, een pracht van een man. Welkom op de boerderij! 

De ochtend beviel mij nooit zo goed. Opstaan om 05.00 uur. Een tijdstip dat zelfs voor de boer zelfs laat is, want die begon vaak al om 03.30 uur om de plantjes water te geven. 

De dag startten we altijd met een lekker kopje koffie, een belangrijke traditie bij deze grote familie bestaande uit 20 mensen of iets dergelijks. Overigens ook bij andere gezinnen een noodzakelijke drank. Een douche was er trouwens niet, wel een emmertje met een schepje om water over je heen te gooien. Ook de wc was niet overbodig luxe, doorspoelen moest met een emmertje water, wat niet altijd even gemakkelijk verliep aangezien de leidingen aan de dunne kant waren. De lucht die soms naar boven kwam was niet zo prettig.

 

Het werk wat ik samen met Koen en Mark deed bestond voornamelijk uit het opschonen van terreinen en het plantklaar maken van een stukje tuin. Het was wel beulen in de snikhete zon. Een dagelijkse bezigheid die niet altijd even gemakkelijk was. Het kletsnatte zweet droop op een gegeven moment van ons lichaam af, modder stroomde over ons lijf en bijtende rode mieren belaagden onze voeten. Niet heel fijn, maar de gedachten van het werk in de sloppenwijken weerhielden mij niet om te stoppen of continu te gaan klagen. Het waren werkzaamheden die ik eigenlijk niet voor ogen had, maar het was voor een goed doel dus daardoor vond ik het minder erg. Gelukkig mochten we ook een keer een broeikas bouwen, een mooie afwisseling van het dagelijkse werk. 

We zijn meerdere families langsgegaan om bovengenoemde werkzaamheden uit te voeren, omdat de meeste boeren oud zijn en wel wat hulp konden gebruiken.

De maaltijden die we kregen, 4 keer per dag waren erg lekker. Voornamelijk bestaande uit rijst, kip, varkensvlees en verse groenten. Geregeld aten we van een palmblad of bananenblad. Het eten werd hierop geschept en met de blote handen moest je het er dan vanaf snoepen. Het kwam toch een beetje varkensachtig over, maar goed dit wss hun gewoonte.

Doordat wij veel bij de familie waren konden we veel leren over hun cultuur, qua voedsel en leefstijl. Het voornamelijk organische eten smaakt uiteraard beter dan iets dat van een fastfoodwinkel komt. Chinese Kangkong is zo'n voorbeeld. Een heerlijke groente die zij zelf verbouwen, vergelijkbaar met spinazie alleen dan rijker van smaak.

 

De boeren doden hun tijd in de middag met gokken. Een simpel kaartspel levert hun de hele middag het nodige plezier op. Een goede manier om de hitte te vermijden.

Stukje bij beetje pikte ik hun taal, Kapampangan, op. Vrij veel woorden lijken namelijk op Spaans. Samen met de grappige en schattige kinderen van 4-12 jaar die daar woonden hadden we veel lol en brachten wij onze middagpauzes door. 

 

Zaterdag, dat houdt in: WEEKEND. Even de schop neer gooien en relaxen. Een zwembad in de buurt gaf ons rust na al het geploeter bij de boeren. Met zijn dertienen gingen we op pad, beladen met eten. Natuurlijk werden we aangestaard door iedereen, want blank en lang zijn is wel heel bijzonder. Kinderen stonden om me heen en bleven gerust 5 minuten kijken, best apart. 

Verjaardag van hun oma, dat moest natuurlijk groots worden gevierd. De hele familie kwam bij elkaar, op een dinsdagmiddag. Werken op deze doordeweekse dag? Ho maar. Twee tafels werden opgesteld, palmbladeren werden erop verspreid en eten werd erop gegooid. Rijst, kip en enkele gefrituurde lekkernijen. Het voelde als een vreetfestijn, want binnen 10 minuten was het eten alweer op. Het was een extra energielading voor de resterende twee werkdagen.

 

Voldoende tekst, ik zeg: "salamat po Papaw", oftewel dank u 'Pap'! 

 

 

Alvast een gezellig Sinterklaasfeest!!