Ik ben nu anderhalve week thuis, anderhalve week en het voelt alsof ik nooit ben weggeweest. Natuurlijk krijg ik nog regelmatig de vraag 'En hoe was het?', wat trouwens een onzinnige vraag is, ga maar eens na hoe jou afgelopen vier maanden waren dan kom je waarschijnlijk ook niet verder dan goed of slecht. Naast die vraag en het weerzien van personen lijkt het net of ik nooit in Afrika ben geweest. Alsof de afgelopen vierenhalve maand nooit gebeurd zijn. En dat doet pijn, het doet pijn hoe makkelijk je weer overspringt in je 'normale leven'. Het doet pijn omdat ik wél weg ben geweest, omdat ik wél mensen heb leren kennen en ik het wél allemaal heb meegemaakt! Ik kon me daar niet voorstellen dat ik zou wakker worden in mijn eigen bed thuis, maar nu verbaast het me 's ochtends geen seconde. Het is leuk om je vrienden je familie weer te zien, maar als je ze gezien hebt wat dan? Dan gaat het verder hoe het was. Steeds meer mensen heb ik al gezien en steeds minder wordt ik dus herinnerd aan het feit dat ik terug ben, dat ik hier niet de hele tijd ben geweest. Hoe minder herinnering er is, hoe onwerkelijker het wordt.

Het maakt me verdrietig dat vierenhalve maand, een tijd die op het begin zo oneindig leek, een tijd waarvan ik ontzettend heb genoten en heb geleerd, oppeens zo onwerkelijk lijkt.