Mijn reisverhaal over Nepal

Mijn tijd als vrijwilliger in een nepalese familie ergens in een klein bergdorpje in Nepal:
Leuk om te beginnen met wat funny facts....
- De afgelopen 3 weken heb ik zo'n 25 kippen, 3 geiten en 1 buffalo geslacht zien worden.
- Heb ik mensen ontmoet die nog nooit van Michael Jackson gehoord hebben, maar wel de gangnam style song kennen.
- Geen computers hebben, maar wel een super oude nokia waar de kids hun facebook op checken.
- Waar ze geen bestek kennen, maar met de rechterhand eten.
- Geen wc papier, maar de linkerhand gebruiken (: JA zelfs ik heb mij aan deze gewoonte aangepast)
- Ieder gezin in het dorp sowieso: kippen, geiten, koeien en een buffalo heeft
- Alles, letterlijk alles, met de hand wordt gedaan: buffalo melken, cutting grass (en vervolgens 40 kg gras op je rug tillen als voer voor je geiten, koe en buffalo), wijn (ja ja ze maken daar zelf wijn; dit duurt maarliefst 6 uur...mooi proces om te zien hoe het gemaakt wordt!), bouwen van huis (gebruik van boormachines, NO WAY)
- No privacy! Dit was echt lastiger dan ik dacht...maar stel je even voor dat je in je reisdagboek schrijft en zo ongeveer 6 mensen over je schouder meekijken. Of dat je een sms typt, en ze vervolgens je mobiel pakken om al je fotos rustig bekijken en exact willen weten wie wie is.

Oke even genoeg funny facts:
Ik reis op 23 oktober (yeah pap op jou verjaardag), richting mijn nepalese familie (samen met een nepalese jongeman Lok die mij helpt de weg te vinden).
Het is een lange busrit vanuit Pokhara richting Dumre, en vervolgens naar Thatipokhari om daar de weg te vervolgen richting Baddara. Allemaal met de lokale bus, wat inhoud dat ze pas rijden wanneer de bus overvol is met mensen. Onderweg stoppen we vaak om producten als rijst, medicijnen en frisdrank te leveren aan de dorpjes.
Savonds kom ik aan en is het pikdonker... ik zie een paar huisjes gemaakt van leem, klei en steen: dit is mijn village.
Daar staan ze dan: vader (Ba), moeder (Ama), sister (Didi) en broertje (bhaai). Direct krijg ik een tika , en een bloemkrans om mijn nek.
Ba komt naar mij toe met een kip en vraagt: beautiful chicken? . Ja zeg ik: beautiful! en paar seconde na mijn answer : TJAKKA hoofd eraf en wordt de kip als maaltijd voorbereid.

De volgende dag 06:00 Cheejaa (Thee) met buffalo melk (die Ama al heeft gemolken rond 05:00 in de ochtend). Vervolgens wat free time, om vervolgens om 08:30 de lunch te krijgen: dal bhat (dit is het eten wat ze letterlijk altijd eten, maar het is echt super lekker dus ik heb er totaal geen problemen mee!).
Dan is het tijd voor mijn 1e schooldag; waar ik mijn project zal gaan doen met kinderen met een mentale achterstand. Ba heeft de schoolleiding geinformeerd en zorgen voor een introductie op de school.
Nou die introductie was er zeker weten: maarliefst 1000 kids, en al de leraren staan opgesteld op het schoolplein en zingen het nepalese volkslied wanneer ik aankom.
De directeur verteld wat over mij, maar geeft dan het woord aan mij....daar sta ik dan. En op mijn beste nepalees geef ik een toespraak over mijzelf (dit houdt in dat je verteld over je land, je familie, wat je studeert, wat je in nepal komt doen en voor hoelang.....dit is letterlijk de vragen die ik zo ongeveer 100x gesteld kreeg in het dorp ),

Echter dan hoor ik van de schoolleiding dat er geen kinderen zijn met een mentale achterstand, alleen blinde kinderen. Mmm gek, ach ja dan ga ik daarmee aan de slag.

De dag erna ga ik met Ba mee naar zijn werk. Ba is dokter en werkt in een klein ziekenhuis in Thatipokhari. Eigenlijk is het meer een soort opvangpost ter grootte van 3 kale lokalen maar goed. Ik zie naast het 'ziekenhuis' een andere school...mmm de naam van de school herken ik! o jee dit is de school waar ik moet zijn!! Ik loop naar binnen, spreek met de schoolleiding, en jawel hier zijn de 10 kids met een mentale achterstand. Ze wonen samen met een vrouw op school, en hebben een enorme achterstand vergeleken met leeftijdsgenoten.

Aangezien die andere school een enorme introductie voor me heeft gehouden, besluit ik de eerste week van mijn verblijf daar te helpen met onderwijs (leermethodes, geven van engelse les en begeleiden van lessen). De laatste dag geef ik een nepalese presentatie over nederland (aangezien ze letterlijk niets van nederland weten: geen idee hebben dat amsterdam de hoofdstad is, dat het in europa is, en dat nederland hetzelfde is als holland).
De andere 2 weken begeleid ik de kids met de mentale achterstand; observeren, 1 op 1 begeleiding. Heel interessant deze kinderen!

1 meisje is mij goed bijgebleven: ze is 12 jaar, ze praat zeer zelden, lijkt niet goed te horen (school denkt dat ze doof is) en heeft een enorme achterstand (kan alleen eigen naam schrijven). Echter na wat testjes met haar, blijkt ze niet doof te zijn en kan ze nepalees spreken. Ze is vaak bang en heeft totaal geen vertoning van emoties.
Ik wil dat ze naar een praat dokter gaat, zo wordt een psycholoog genoemd in de dorpjes, want wellicht is er meer aan de hand dan slechts 'een lage intelligentie'.