Nijlpaarden en blote voeten

Donderdag en vrijdag zijn er sport/atletiek wedstrijden tussen de scholen. Dan is het natuurlijk vanzelfsprekend dat er de hele week geen lessen zijn, er moet immers geoefend worden. Er worden sprintwedstrijden gehouden, uit elke klas een leerling, rappe voeten over de rode aarde. Dan holt de hele school juichend achter de sprinters aan. Ook de salaminga's sprinten een stukje, helaas ben ik niet gewend om op blote voeten te sprinten door de hete aarde en moet ik voor de overwinning mijn hak opgeven. Achja, wie wil winnen moet pijn lijden? Ik moedig mijn klas die middag nog aan, nouja van wie ik de naam dan weet tenminste. Vandaag ga ik voor het eerst naar een ander project, een project voor kinderen die niet naar school kunnen en dus op straat rondzwerven. In de ochtend krijgt een kleine groep les om uiteindelijk door te kunnen stromen naar de basisschool en in de middag zijn alle kinderen welkom voor sport, spel en geknutsel. Dat is wat ik ga doen, lekker knutselen en spelen. WC rollen ben ik al volop aan het sparen, het schiet lekker op aangezien behoorlijk wat mensen flink aan de diarree gaan hier. Afgelopen weekend zijn we naar Wa geweest, nijlpaarden spotten. Nijlpaarden kunnen gevaarlijk zijn, vandaar dat we allemaal een zwemvest aankregen, dat moet je gaan redden in een lekke boot die geroeid wordt door een (ik gok) twaalfjarige jongen. Turend over het water wie het eerste nijlpaard ziet, ik juich te vroeg dat ik er een zie want als we dichterbij komen blijkt het een steen te zijn. Toch zien we ze uiteindelijk, kleine flapperoortjes boven het water en hier en daar een kopje of een dikke kont. Terwijl we naar de nijlpaarden kijken beginnen onze voeten toch echt nat te worden, toch maar even hozen dan. Veilig weer aan land gekomen merk ik pas hoe moe ik ben, de nacht in die boomhut was ook veel te koud, vanavond slaap ik lekker binnen.