Er is alweer een half jaar voorbij sinds dat ik terug ben gekomen van een maand vrijwilligerswerk bij WildLife in Need. Voor het gevoel is het maar 2 maanden geleden geweest, wat gaat de tijd snel.

Zoals degene weten die mijn eerdere blogs over mijn werk daar hebben gelezen, was het voor mij de eerste keer voor veel dingen toen. Voor de eerste keer vliegen, eerste keer zelf een (verre) reis maken, waarbij ook de eerste keer naar zo'n klimaat.

Ik kreeg laatst de vraag hoe het voor mij voelde voordat ik erheen ging. Het voelde voor mij wat onwerkelijk. Buiten de voorbereidingen van spullen bij elkaar krijgen en vliegticket enzo, kwam het voor mij pas 2 dagen voor het vliegen echt binnen dat ik snel zou vliegen en een maand weg zou zijn. Ik was er best kalm over, vooral benieuwd hoe ik het vliegen en het klimaat daar zou vinden. Verder had ik eigenlijk geen verwachtingen omdat het dan misschien alleen maar zou kunnen tegenvallen.

Mijn tijd in Manilla was kort, maar toch best wat indrukken achter gelaten. Vooral de drukte in de stad door verkeer, de geur en geluiden die daarbij hoort. Ook de andere mentaliteit die mensen daar hadden viel op. Een andere manier en tempo van werken en ook hoe erg schoolcijfers bepalen in wat voor groep je later valt. Aangezien ik nog niet eerder in zo'n klimaat was geweest heb ik mijn ogen uitgekeken naar de natuur buiten Manilla. Ik vond deze erg mooi en divers. In de gebieden waar ik ben geweest in Manilla was het vooral straat en beton en haast geen bomen of gras.

Op de weg naar Wildlife in Need gingen we eerst langs El Kabayo Stables. Het staat mij nog erg goed bij hoe lekker veel ruimte de paarden daar hebben. En hoe vrij ze zijn om te gaan en staan waar ze willen op het terrein. Op het terrein staan ook meerdere bomen zodat er schaduw is voor de zon als de paarden daar behoefde in hebben. Tevens waren de verzorgers erg gefocused op hoe het gaat met de dieren waardoor als er iets is het snel gezien wordt.

Mijn eerste indruk van WIN was erg positief het zijn mooie verblijven en je kan zien dat ze proberen de inrichting natuurlijk te maken zodat de dieren later beter kunnen overleven in het wild. Veel dieren zijn bij hun binnen gekomen als ex-huisdier. Het is triest dat mensen zulke wilde dieren als huisdier houden. het was daarom erg goed om te zien dat WIN ook bezig is met een educatief programma om mensen duidelijk te maken dat ze geen wilde dieren moeten nemen als huisdier. Tevens proberen ze mensen en kinderen duidelijk te maken dat ze geen afval moeten laten rondslingeren om zo de natuur en wilde dieren gezond te houden. Dit beviel mij heel erg om te zien en mee te maken. Je ziet en hoort dat ze graag meer willen doen, alleen hebben ze niet het geld om dat voor elkaar te krijgen.

Het werken met de dieren was fantasties. Ik heb voor alle dieren (buiten de katten en honden) eten klaargemaakt en bij verschillende het ook mogen geven. Eerst de jonge vleermuizen en later ook een paar keer de volwassen vleermuizen, uilen en roof vogels. Zelf had ik al jaren tamme ratjes als huisdier gehouden. Hierdoor vond ik het wat moeilijk om met de voeder ratten te ‘verwerken’ die ze daar zelf fokte. Ik had daarom aan het begin aangegeven dat ik zelf geen ratjes/muisjes wil voeren aan de slangen omdat ik daar niet dol op ben omdat ik dus ratjes als huisdier had. Ik had tijdens mijn verblijf de ratjes en muisjes wel wat zitten verwennen met resten van de groente en fruit wat ik dan over had van de voedselvoorbereiding voor de andere dieren.

Tijdens mijn verblijf was er ook een wilde java aap die door een ongeluk met stroomkabels haar linker arm heeft verloren door amputatie omdat deze niet meer te redden was. Het voelde erg goed om deze weer na volledig herstel in het wild terug te kunnen zetten. Ook mooi om te zien hoe een eerdere groep ex-huisdier java apen, die een tijd voordat ik naar de Filippijnen ging was vrijgelaten, er goed uitzagen en ook al wat wilder leken te zijn. Voordat ze een groep gaan uitzetten doen ze een hoop onderzoek. Ze onderzoeken wat er voor voedsel is te vinden in de omgeving, of er andere groepen java apen zitten, of er dorpen/mensen wonen in de omgeving. En nadat een groep klaar is voor terug gezet te worden wordt er nog maanden gecontroleerd hoe eht met de groep gaat. elke keer nemen ze ook wat voedsel mee. In het begin meerdere malen per week zodat de apen niet verhongeren terwijl ze ontdekken hoe ze zelf eten kunnen vinden. Bedenk dat ze grotendeels ex-huisdieren waren die dus niet gewent zijn om zelf eten te vinden in de natuur. langzamerhand verminderd de aantal controles als de verzorgers zien dat het goed gaat. Een mooi voorbeeld is een groep die lang voordat ik kwam was uitgezet. Hierbij was een wild mannetje erbij gekomen en waren 3 jongen geboren.

Ook bij Ocean Adventure waren ze in alle shows gericht op wilde dieren wild te laten en de natuur schoon te houden. De shows waren erg op kinderen gericht die er erg van genoten. Het richten op kinderen en daardoor ook gelijk ouders vind ik een mooie aanpak. Tevens zagen de verblijven bij OA er erg goed uit en zwommen de zeedieren ook in seewater dat continu ververst werd. In de shows deden de dieren ook mee omdat ze het leuk vonden en niet omdat ze moesten. Als ze iets niet wilde doen was het niet erg en probeerde ze wat later iets anders.

Het is voor mij een super mooie ervaring geweest die niemand me kan afnemen. Aan het eind begon het wat moeilijker te worden doordat hetgeen dat ik mee had ter ontspanning/avond uurtjes wat saai werd. Mooie les voor een volgende keer! Voor degene die zelf eraan denken om vrijwilligerswerk te gaan doen. Doe het, het is een beleving en je leert er veel van terwijl je andere ook helpt. Zorg alleen voor de stille momenten dat je meerdere dingen hebt waarmee je jezelf bezig kan houden.