Mijn vriend en ik beginnen zo langzamerhand weer te dromen over onze zomervakantie. Gaan we de jungle verkennen in Indonesië? Machu Pichu beklimmen in Peru? Gaan we op zoek naar the big five in Afrika of toch maar naar de luxe westkust van Amerika? Ik merk aan mezelf dat het toch wel erg begint te kriebelen als ik aan Amerika denk. Ga ik me dit keer dan niet in een derde wereldavontuur storten? Trekken die landen me dan toch minder dan ik eigenlijk dacht of heb ik vooral eens zin in iets anders? Ja, ik heb gewoon zin om naar een plek te gaan waar je niet continue hoeft te roeien met de riemen die je hebt. Maar een plek waar je kunt ondernemen wat je wilt  en kunt kopen wat je nodig hebt zonder dat je je eerst door allerlei culturele onhandigheden heen moet worstelen.

                Zo gedroomd, zo gedaan. We beginnen ons te oriënteren op de mogelijkheden voor de zuidkust van Amerika. We bekijken fotoboeken van vrienden die er al zijn geweest en bij iedere bladzijde valt onze mond opnieuw open, dit willen we! Daarna begin ik het een en het ander op te zoeken over de verschillende plekken waar we heen willen. En wat wil ik stiekem toch graag naar Las Vegas. Niet omdat die manier van leven nou zo goed bij mij past, maar gewoon om het nachtleven op de strip eens mee te maken. Te zien wat bedrijven allemaal uit de kast trekken aan lichtshows, reclames en psychologische trucjes om mensen maar te laten kopen, gokken, kopen en kopen.

                De eerste stad waarover ik informatie begin op te zoeken is dan ook Las Vegas. Binnen drie muisklikken ben ik vanuit deze droom weer op harde koude grond gegooid toen ik op een site las wat zich onder de strip afspeelt.  “Achter, of eigenlijk onder de wereld van glitter en glamour schuilt een groot geheim: de tunnelmensen van Las Vegas. Duizenden mensen leven in dit kilometerslange netwerk van tunnels. Mensen die het daglicht nauwelijks zien. Een schrijnende onderwereld waar niemand weet van heeft.”

Dit filmpje heeft mij geraakt, me met de neus weer op de feiten gedrukt. Dat zelfs in dé stad vol glitter en glamour zich zoiets afspeelt. Teleurgesteld in mijn eigen naïviteit, tegelijkertijd tevreden over mijn positieve manier van denken die daarachter schuilt. Ik blijf dromen van mijn reis, of deze nu doorgaat of niet. En ik realiseer me opnieuw de betekenis van de boodschap die ik uit dit verhaal heb gehaald: Wereldsupporteren kan overal en altijd!

"The best way to make your dreams come true is to wake up!"