Niks in de wereld, zelfs niet de oranje gele stralen van de ondergaande zon onder een wolkeloze hemel kan je de pure moment van schoonheid schenken als een glimlach van een kind. Een Filipijnse kind glimlacht naar je ondanks zijn ernstige situatie waarin de toekomst en primaire behoefte net zo onzeker zijn als voor ons de verlossing uit het systeem! Een optimistisch kind uit de slums heeft niks te vrezen dan de vrees zelf.

Een eenzijdige strijd tegen de armoede, maakt de corrupte afstandelijkheid van de krankzinnige overheid dubbel zo hard!

Tijdens de ontwikkelingshulp kan je zo'n moment van onmacht ervaren, een probleem waar je amper tegen kunt vechten, dit maakt je in je eigen beleving verdrietig of boos! Het is onredelijk hoe de kansen zijn verdeeld in het land. Armoede tegenover de rijkdom. Aan ene kant van de stad kun je naar een super duppah mega winkelcentrum waar je van ene winkel naar de andere winkel een fiets nodig hebt terwijl andere kant van de stad moeders met hun puber kinderen hongerig op straat leven en slapen!

Het is absurd dat de westerlingen durven te klagen terwijl alles ons wordt voorgeschoteld, vrijheid, toekomst, veiligheid en alle primaire behoeftes! Het is een overbodige luxe om nog te klagen.

De euforische gelegenheid voor mij in Tondo heeft een licht opgevangen, dat ik waardering noem. Van elke kruimel brood tot elke stukje textiel kan ik nu gelukkig van worden. Kon ik dit gevoel maar aan elke gelukzoeker in westerse wereld meegeven.

Project Tondo, Manilla met CC4Y en Yoho een buitengewone mogelijkheid tot bloei van waarneming en levensbewustzijn!