¡Hola a todos!

Allereerst sorry voor deze veel te late blog, maar ik kon er helaas iets aan doen! Het vertrek vanuit Costa Rica was vervelend doordat ik iedereen zo ging missen, maar werd nog moeilijker gemaakt door allerlei pechgevallen op zaterdag! Nu ben ik gelukkig in Granada aangekomen en ben ik toegekomen aan het schrijven over het afscheid van Costa Rica, de lange reis naar Nicaragua, en mijn aankomst en gastgezin in Granada! 

De afgelopen week was mijn laatste week in het centrum en dat viel me veel zwaarder dan ik had verwacht. Ik ben in korte tijd heel erg gehecht geraakt aan alle mensen hier, maar ook aan de dieren. Vrijdag middag heb ik dan ook met tranen in mijn ogen iedereen gedag gezegd en voor de laatste keer Sergio, het babyaapje dat mij als zijn moeder was gaan beschouwen, geknuffeld. Die middag zijn Stine en ik samen in de bus gestapt om naar Turrialba te reizen, Stine ging in ht weekend raften en vertrok vanuit Turrialba en ik kon vanuit daar veel gemakkelijker naar San Jose reizen.  Ik vond het heel fijn om nog een nachtje in het vertrouwde Turrialba te slapen en het hostel nog een keer terug te zien, het voelde echt als thuiskomen! De volgende ochtend was het echter al weer voorbij met dat thuisgevoel, want ik stapte op de bus naar San Jose. In de bus daarheen heb ik me er over verbaasd hoe erg ik het vond om weg te gaan, ik had aan het begin van mijn reis nooit gedacht dat ik me in twee maanden zo verbonden kon voelen met dit land, de Tico`s en al die anderen! 

Aangekomen in San Jose begonnen echter de problemen, de busmaatschappij die ik wilde nemen om naar Nicaragua te gaan was voor die zaterdag èn zondag helemaal volgeboekt. Ik zou dus in San Jose moeten overnachten, maar had geen idee waar ik dat zou moeten doen. Ik probeerde er eerst het beste van te maken, ik zat in een mooi deel van San Jose, dicht bij parkjes en een museum. Daarom besloot ik dan maar geld te pinnen en een slaapplek te zoeken, maar nee, mijn pas werkte niet bij de ATM en aangezien het zaterdag was was de bank niet open. Daar stond ik dan, midden in de stad, zonder slaapplek en met nog ongeveer 5 dollar op zak. Toen verloor ik mijn kalmte wel een beetje, om niet te zeggen dat ik totaal chaotisch en over stuur was! Met het beetje verstand dat ik nog gebruikte besloot ik naar de Subway aan de overkant te gaan, zodat ik iets kon eten en kon bedenken wat te doen. De Subway was gelukkig uitgerust met goede wifi en dus kon ik met mijn ouders en mijn zus skypen, en die redde de dag! Ze hielpen me een hotel te vinden, na te denken over wat te doen met de bus en het hoofdkantoor van de nationale bank op te zoeken, maar vooral werd ik weer wat rustiger door hen te horen. Ook werd ik via whatsapp ogevrolijkt door mn vriendinnen, met flauwe belgenmoppen en al, dankjulliewel! Uiteindelijk kwam alles dus goed, die middag ben ik naar het hoofdkantoor van Banco Nacional gegaan en heb ik geld kunnen pinnen. Ook  heb ik via een andere busmaatschapij een ticket voor de bus van 7 uur `s ochtends kunnen krijgen. 

En zondag kwam ik dan eindelijk aan bij mijn gastgezin in Granada! Het is een gezin bestaande uit vader, moeder, een zoon en een dochter. Ze hebben een heel mooi ruim huis in het centrum van Granada en behoren duidelijk tot de hogere klasse. Henry, de vader, vanuit huis voor het ministerie van volksgezondheid en Claudia, de moeder, werkt in een hostel dat ze samen met haar man bezit. Ook zijn ze de eigenaren van de Spaanse school waar ik mijn lessen volg. In het gezin verblijven nog twee andere gastkinderen, een Nederlandse reizigster die ook spaanse les volgt, en een Duitse jonge die hier twee maanden is voor vrijwilligerswerk. Het is dus een heel gezellige boel, er is altijd wel iemand thuis en in voor een praatje. Ook de school waar ik vandaag mijn eerste les had lijkt net zo gezellig en welkom. Ik krijg iedere dag 4 uur privèles, maar er zijn natuurlijk nog meer studenten en `s middags zijn er culturele activiteiten of uitstapjes die we samen doen!

Ik hoop dat ik het hier net zo naar mijn zin ga hebben als in Costa Rica, maar wat er ook komt, dat gevoel van thuis zijn aan de andere kant van de wereld neemt niemand me meer af! Gracias para este tiempo Costa Rica, ¡voy a hechar de menos!

Besos en tot snel,

Kerime