Blank zijn betekent in dit land meteen mooi en goed. Zo van: “Die weten wel raad met alles.” Natuurlijk wordt er gestaart en gegrinnikt naar ons op straat en in de trein. Maar dat is de Filipijnse nieuwsgierigheid. Alleen de jeepneydrivers schreeuwen omdat ze ons in hun taxi willen. That’s it. Dus ook al zijn we de reuzen hier, we voelen ons zeer welkom. 

 

Op vrijdag de 14e gingen we richting Tondo. Eindelijk. De voorbereiding was uitgebreid met trainingen en tours. We waren klaar voor het echte werk. Met z’n allen richting Tondo om te helpen bij de benefiet renwedstrijd. Het kan jullie misschien ontgaan zijn, omdat het sanitair in Nederland altijd pico bello is, maar er is elk jaar in november "World Toilet Day”. In Tondo zijn erg veel sloppenwijken. Er wonen vele families en er zijn geen of slechte sanitaire voorzieningen. Je kan bedenken dat dit gevaren met zich meebrengt.  

 

Vroeg uit de veren op zaterdag om samen met Merie, Mark en onze topfilipino (maar soms wat angstige) Jessie de tocht uit te zetten door de sloppenwijk. Elke hond wijst ie aan, omdat hij zo bang voor ze is voor. Wel handig, wij hebben ook geen zin om op een slapende “rabieshond” te stappen. Bedenk hierbij dat we nu in een relatief gezien prima wijk zijn in Tondobegrippen. De huizen zijn van steen en hebben daken. Het is er alleen erg benauwd en mensen overal want iedereen was geinteresseerd in wat er zou gaan gebeuren. De kinderen zouden een rondje van 1km of 2km gaan rennen. Om de 500 meter een waterpost. Alles geregeld, helaas regen maar dat maakte dat het wel koeler was om te rennen.  

 

Mijn functie was bij de waterpost en daar werd ik op een vriendelijke manier belaagd met Filipijnse cultuur. Op de Filipijnen is het normaal om te vragen: heb je al gegeten? Ook al hebben ze bijna Niets, ze zijn dolblij om wat ze hebben, weg te geven. Ook al zou dat betekenen dat ze zelf geen eten hebben de volgende dag. Ik had al ontbeten en hoefde niets. Toch bleven de Filipino’s mij stalken dat ik iets moest eten. Rijst om 7:00 ‘s ochtends, no thank you. Jollibee (de concurrent van de McDonalds hier), no thank you. Uiteindelijk heb ik ja gezegd tegen koffie. Hier is het hip om 3 in 1 koffie te drinken. De helft suiker, een kwart melk en een kwart koffie: aiiii...

 

Tien foto’s met de buurthelden verder (“why is your hair blond?”) kwamen de kinderen langs gerend. En wat deden ze het goed! Er zit echt veel enthousiasme in de kinderen om te sporten. Het jammere is alleen dat ze geen “gym” op school kennen zoals wij dat vroeger hadden. Ze mogen al blij zijn als ze naar school kunnen gaan. Na de run bleven Kyra en ik bij het opvanghuis Saint Martin (BYSMP) in Tondo. De jongens van de groep gingen de provincie in om boeren daar te helpen. En Merie bleef in Cubao om bij Smokey Tours te helpen.  

 

In St Martin wonen rond de tien kinderen omdat de situatie thuis niet veilig is. Denk aan dove kinderen, geen eten, slechte omstandigheden, ouders die werken op de vuilnisbelt, drugsgebruik, geen huis en/of misbruik. We waren benieuwd hoe ze op ons zouden reageren.  Eerst wat verlegen als we vroegen hoe ze heetten. Maar al vrij snel kregen ze door dat wij in waren voor spelletjes en dansen. Ze hebben geen knikkers, ballen, springtouwen, radio, televisie of Xbox. Wel hun eigen slippers. Deze worden dan in bepaalde afstand van elkaar gelegd en vervolgens hinkelen. Mooi om te zien hoe ze met zo weinig toch zo leuk kunnen spelen.  

 

Kyra en ik werden echt behandeld als gasten. We kregen luxer eten dan de kinderen en werden aan een aparte tafel gezet bij het bestuur van het opvanghuis. Blanken worden gelijk op een voetstuk geplaatst. Meehelpen met koken of afwassen wordt niet gewaardeerd. Het wordt bijna onbeleefd gevonden.

 

Maandag: de eerste dag als vrijwilliger in St Martin. In dit opvanghuis komen dagelijks 300 kinderen die eten en les krijgen. Er zou rekening gehouden worden met onze achtergronden. Ook zouden we passende werkzaamheden krijgen. Sport en medisch was dat dus voor Kyra en mij. Of toch niet… Lerares Ellen kwam naar ons toe gerend om te vragen of we de klas even over konden nemen. Ze was druk met huisbezoeken en registraties.  

 

Prima dachten wij. Een beetje Engels, galgje en salsa dansen. Les overleefd. ‘s Middags wilde ze weer dat we het overnamen. Top: andere kinderen, zelfde les. Aan het eind van de dag kwam ze vertellen dat dit de beste manier was hoe we konden we helpen als vrijwilligers deze week. Check, Azië. Je denkt ergens aan te beginnen waar je verstand van hebt. Zij denken dat je alles kunt, want je bent immers uit het Westen. Met de woorden “Success this week” verliet ze ons.  

 

Ondertussen was het rond gegaan dat bij onze lessen veel spellen waren. Dus op dinsdagmiddag hadden we bijna 40 kinderen in de klas. Dat was het moment dat we toch even van onze Hollandse directheid gebruik maakten naar de staff. Dat we nu worden ingezet om lessen te geven, geen 

probleem. Maar zoveel rondspringende, schreeuwende en matig Engels sprekende straatkinderen lesgeven, is niet onze expertise. De conclusie van het overleg was dan ook dat we een max van 15 kinderen zouden krijgen tijdens de lessen. Het was een topweek op deze manier!  

 

Afgelopen weekend hebben we op een andere manier geholpen op de Filipijnen. Namelijk als zwarte pieten in Valle Verde! Sinterklaas kwam namelijk ook bij de Nederlandse expats langs hier in Manilla. We sliepen bij Willemijn en haar kids Quinten (3) en Sophie (2). Erg gezellig om bij hen te zijn en onze ervaringen wederzijds te delen. De dag erna was het fantastisch om zwarte piet te zijn en alle Nederlanders hier bij elkaar te zien komen voor het Sinterklaasfeest. Uiteraard veel bijschminken met dit lekker weertje hier, haha.

   

De contrasten op de Filipijnen zijn erg groot. En deze week heb ik ze van dichtbij mee kunnen maken. Apart om te merken dat ik in de sloppenwijk en de expatwijk me allebei even "thuis” voelde. Dat wij hier zijn op de Filipijnen is uiteindelijk via de United Nations. In 2000 zijn er milenniumdoelen door hen opgesteld welke zij in 2015 bereikt willen hebben. Sommige zijn al eerder bereikt. Mijn project op St Martin valt vooral in de doelen 1, 2, en 4. Door de health clinic daar: ook 5 en 6. Lees het vooral eens door op: http://www.oneworld.nl/toekomstdenkers/millenniumdoelen

 

Precies nog een week hier. De planning? Lessonplans maken en testen in het opvanghuis. En uiteraard: extra hard genieten!