Interview Kanni Ammal (20) bewoonster van de gypsy community bij Pondicherry

Kanni is een nieuw vriendinnetje van me, een van de liefste meisjes die ik ooit heb ontmoet, die van de 10 roepie die ze per week verdient mijn op twee snoepjes heeft getrakteerd (a vijf roepie per stuk), zo bijzonder en zo lief. Zij spreekt 10 woorden engels en ik drie woorden tamil, maar met een tolk erbij heb ik de kans gehad een kort interviewtje te doen;

Getrouwd met Senthil (26).
Kanni is nu 3 jaar getrouwd met Senthil en ze houd van hem; ‘she loves his heart, he is a good man’.
Senthil heeft epilepsie en heeft soms een aanval. En hij is soms ook wel een beetje ‘naughty’, verteld Kanni met een giechel.
Senthil en Kanni hebben samen een baby; Amal, van 7 maanden.
Senthil is een van de meest gewilde mannen van de community, hij heeft een zilver beeldje van een hindoegoed; Kali Ammen. Als mensen ruzie maken met Senthil wordt de god boos, en de ruziemaker moet Senthil dan 101 roepies betalen om de god weer te kalmeren. Kanni maakt zelf nooit ruzie met haar man.
Kanni en Senthil zullen voor altijd in deze comuunity wonen, als ze weg gaan mag ze niet meer terug, dan praat de community niet meer met ze.
Kanni maakt nu kettingen voor haar geld, maar dat is tijdelijk. Normaal werkt ze op de vuilnis belt, en over vier maanden, als de baby ouder is gaat ze daar weer aan de slag.
Op mijn vraag of ze zou willen studeren antwoord ze dat ze drie jaar naar school is geweest, maar ze komt uit een gezin van 7 (3 broers, 1 jonger zusje, 1 broertje) en zij was het eerste meisje. Ze moest na die tijd van school af om voor de anderen te zorgen.

In het interview kwamen verschillende problemen uit de gyspy community naar voren.

*De gekke gewoontes die ze hebben (zoals met dat beeld) zorgen soms voor problemen in de hulpverlening en vertragen de ontwikkeling van de community.
*De community heeft nauwelijks contact met de buitenwereld. Van oorsprong worden de gyspy’s weggejaagd en geslagen. Dat heeft er toe geleid dat ze contact zoveel mogelijk vermijden, en zo heeft ook de woede van de community jegens iemand die naar buiten wil kunnen vormen (‘dat doe je toch, je familie achterlaten voor mensen die je toch niet willen’)

Aan dat laatste probeert Samugam Trust zoveel mogelijk te doen, door de kinderen op school in de stad te laten gaan (intergratie begint op jonge leeftijd), stageplaatsen te regelen etcetera. Ze zijn nu een paar jaar bezig en de resultaten zijn enorm. De community is een stuk toleranter geworden tegenover de buitenwereld, en hoe langer het duurt, hoe sneller ze uit die rare gewoontes groeit. We geloven erin dat Samugam deze mensen kan helpen, en dat is ook waarom we Samugam hebben gekozen als doel om te steunen.