Stauder v. Stadt Ulm (Case 29/69) - Arrest

Stauder v. Stadt Ulm (Hvj 12-11-1969, Zaak 29/69)

Casus

In Duitsland werd gebruik gemaakt van een Europese bevoegdheid om waardebonnen af te geven voor boter. Deze bonnen moeten worden getoond en zijn slechts geding als daarop de naam en het adres van de begunstigde staan vermeld. De detaillist die de boter tegen een verlaagde prijs verkoopt mag dus ook alleen maar bonnen aannemen die de naam bevatten. Een oorlogsslachtoffer, dat gebruik maakt van deze bonnen, acht het onwettig dat zijn naam moet worden getoond om de boter tegen gereduceerd tarief te krijgen.

Rechtsvraag

Is het met de geldende algemene beginselen van gemeenschapsrecht verenigbaar dat de beschikking van de commissie der Europese gemeenschappen de verkoop van boter tegen verlaagde prijs aan consumenten die sociale bijstand ontvangen afhankelijk stelt van bekendmaking van de naam van de begunstigde aan de verkoper?

HvJ

Uit de nationale wetgeving blijkt dat de Duitse overheid alle nodige maatregelen zullen treffen zodat de begunstigden de boter slechts kunnen kopen op vertoon van een "bon waarop hun naam is gesteld", terwijl in de andere versies van de wetgeving (dus dezelfde wet in een andere taal) slechts sprake is van het overleggen van een "geïndividualiseerde bon", waarbij toepassing van andere controlemiddelen dan de vermelding van de naam van de begunstigde derhalve is toegelaten; 

Wanneer een enkele beschikking tot alle lidstaten wordt gericht, moet deze worden geïnterpreteerd en dan met name in het licht van de in alle talen geredigeerde versies - zowel naar de werkelijke bedoeling van de wetgever, als gelet op het doel hetwelk hij zich daarmede heeft gesteld. In een dergelijk geval dient de minst strenge interpretatie te worden gevolgd indien zij althans voldoende waarborg biedt dat de met de desbetreffende beschikking beoogde doeleinden worden verwezenlijkt. Dat houdt dus niet in dat de auteurs van de Europese Richtlijn in sommige landen striktere verplichtingen willen opleggen dan in de andere. 

Uit de laatste considerans van deze beschikking blijkt dat de commissie wilde dat de bepaling zo moet worden geïnterpreteerd dat zij vermelding van de namen van de begunstigden niet dwingend voorschrijft, maar ook niet verbiedt. De lidstaten mogen dus zelf kiezen daar zij een interpretatie vrijheid hebben gekregen. De bepaling an zich komt niet in strijd met de fundamentele rechten van de mens welke besloten liggen in de algemene beginselen van gemeenschapsrecht.