Samenvatting interview met Shashika Shrimali

Shashika is net als mij 20 jaar, maar woont aan Sea Beach Road in Patabendimulla, Ambalangoda - Sri Lanka. Wat zo bijna de andere kant van de wereld is voor een hollandse meid als mij. Reden genoeg dus om tijdens mijn verblijf daar een interessant interview af te nemen!

" Ayu Bowan!" Dit betekent goedemorgen, handen bij elkaar in bidbeweging, waarmee je in andere woorden eigenlijk ook zegt: bedankt dat je er bent! Shashika kijkt me verrast aan en zegt met een lach op haar gezicht Ayu Bowan terug.
Mijn volgende vraag is: " Oyaata Kohomada?" (hoe gaat het?). "Mama Hondin" antwoordt ze (het gaat goed!).
Hierna besloot ik na mijn gebrekkig Singaleens toch maar over te gaan op het engels..

Uit een paar algemene inleidende vragen leidt ik af dat Shashika 2 ouders en 2 lieve broers heeft die allemaal nog thuis wonen. Haar hobby's zijn henna tattoos zetten (voornamelijk bij vrijwilligers hier), meehelpen op de bassischool, zingen en dansen. Vervolgens vertelt ze mij dat ze op haar 19e is afgestudeerd, waarna ze een tussenjaar heeft gehad. Dit jaar werd ze aagenomen door de Captain (de coordinator van de vrijwilligersprojecten in Ambalangoda). Ze was erg verast en blij met de baan en vind het heel fijn om tegelijkertijd haar engels bij te schaven en internationale contacten aan te gaan. 

Haar werk houdt in dat ze coordinator is van het vrijwilligershuis en het schildpaddenproject. Ze helpt de vrijwilligers door vragen te beantwoorden en wijst hun de weg naar de projecten. Ze weet niet alles van alle projecten maar als ze wat niet weet dan kan ze de vraag doorgeven aan de captain zodat ze vrijwilligers evengoed kan helpen bij hun vragen. Als ik haar vraag hoe ze tegen ons als vrijwilligers aankijkt, zegt ze dat wij heel belangrijk zijn voor Sri Lanka, dit omdat wij meer kennis brengen en de lokale bevolking Engels kunnen leren,"jij , heel heel goed voor Sri Lanka!!" zegt ze met een dankbare blik.
Toen ik Shashika vervolgens vroeg of ze getrouwd was of dat ze een vriend had begon ze zenuwachtig te giechelen. Nee niet getrouwd, en nee geen vriend. Nu relaxen zegt ze ofwel daarmee bedoeld ze nog tijd voor haarzelf, voor haar studie en carriere. Want als ik haar vraag waarom nu niet, dan zegt ze dat ze nu aan het leren is en aan het focussen is op haar carriere, een jongen komt pas wanneer ze 24/25 jaar oud is.  Mijn uitleg over Nederland en vriendjes en studeren tegelijk kan ze maar lastig begrijpen.. maar voor gegiechel zorgde het wel..

Zelf was ik ook nieuwsgierig hoe zij het onderwijs heb ervaren in haar land, ze vertelt over staatsonderwijs, dus onderwijs betaald door de overheid. Daarnaast vertelt ze dat ze nog graag in een ander land naar school zou willen of daar zou willen werken, aangezien er dan meer geld te verdienen valt. Wanneer ik vraag of Sri Lanka in bepaalde zaken tekort schiet reageert zij ook duidelijk met het woord onderwijs, maar  ook de gezondheidszorg en natuurlijke omstandigheden (waarmee ze natuurlijk ook duidt op de wederopbouw na de Tsunami).  Op dit punt ga ik dan ook gelijk in, aangezien ik een week eerder naar het indrukwekkende maar schokkende Tsunamimuseum was geweest. Wat heeft Shashika zelf van de Tsunami meegekregen?
Ze vertelt dat alles onder het water was, boeken, meubels, huizen.. alles in een klap onder het water. Ook vertelt ze dat veel mensen onderdak zochten in de grote boeddhistische tempel of in andere grote gebouwen die de Tsunami overleefd hadden. Ook vertelt ze over de vele vrijwilligers die kwamen en die hun van eten en tentzeilen voorzagen en later houten huizen voor de mensen bouwden als tijdelijk huis voor de wederopbouw. Echter leven veel mensen nog steeds in de houten huizen en zie je nog veel resten van oude stenen huizen staan hier in Ambalangoda. Shashika vertelt dat hun huis na al die tijd ook nog niet klaar is, "we hebben nog steeds geen badkamer boven". Toch mag Shashika niet klagen, als je ziet in welke krotten andere mensen in Ambalangoda leven.. 

Over de cultuur krijg ik te horen dat in Sri Lanka er 3 talen overheersen, namelijk Engels, Singaleens en Tamil. Er zijn ook meerdere godsdiensten aanwezig, waaronder Boeddhisme, Hindoeisme, Christendom en de Islam. Waar ik ook van op keek is dat het hier gebruikelijk schijnt te zijn dat vrouwen na zessen s'avonds binnen zijn, omdat het anders gevaarlijk is voor de vrouwen. Ook vertelt Shashika mij dat er veel gearrangeerde huwelijken zijn wanneer meiden een jaar of 18 zijn. Ze geeft mij ook als tip om een ring te dragen en te zeggen dat ik getrouwd bent, dan hou je mannen op afstand zegt ze.

Als ik Shashika vraag naar hoe zij haar toekomst ziet, vindt zij dit eerst een lastige vraag. Daarna begint zij over het reizen naar andere landen en het zijn van een gastvrouw. Op de vraag wat haar wensen nog zijn krijg ik een heel lief mooi antwoord: " Ik will dat alle mensen over de hele wereld gelukkig zijn, er heel veel vrijwilligers zijn en iedereen gezond is". Ik probeer nog te vragen of zij ook iets voor zichzelf wenst, maar deze vraag begrijpt ze niet, waarschijnlijk door de wij-cultuur die in Azië heerst, waardoor zij niet gewend zijn om egocentrisch voor zichzelf te denken. Als je er zo bij nadenkt is het toch juist heel speciaal en mooi dat ze de vraag niet begreep..
 

Ik eindig het interview met een dankwoord aan Shashika voor haar tijd maar vooral voor haar openheid naar mij toe over haar leven en cultuur. Hierna wordt er nog geknuffeld, adressen (zowel facebook als postadressen) uitgewisseld en de laatste fotootjes gemaakt..we blijven dus in contact via Facebook en brievenpost, leuk!

Sthuthi (dankjewel) Shashika!!