De verdere avonturen van Shanti!

Oei, oei, oei.. wat gaan de dagen hier toch snel. Alweer 1001 avonturen later, zit ik nu even rustig in een hotelkamertje na te denken over alle belevenissen. Alles liep eigenlijk weer anders dan gepland, maar Paulien en ik kwamen weer in de geweldigste situaties terecht. 

Voor mensen die vandaag via het nieuws hebben meegekregen over de sneeuwstormen hier in de bergen in Nepal. Ten eerste, wij zijn dus gelukkig ongedeerd, maar de narigheid komt wel opeens heel dichtbij. We zitten op dit moment namelijk onderaan de berg waar er nu nog veel reddingsacties plaatsvinden om de Nepalezen en toeristen te redden die getroffen zijn door deze sneeuwstorm. Wij zijn afgelopen dagen ook deze bergen in gegaan, maar wij hebben maar een simpele trekking gedaan en hadden niet het plan om tot de sneeuw te klimmen. Blijkbaar heeft een cycloon uit India al levens gekost in India zelf, maar deze cycloon heeft ook slecht weer naar Nepal gebracht. Ook wij werden getroffen door een flinke regenstorm, maar dat vertel ik later nog wel. Nu in elk geval maar even mijn gedachte uit laten gaan naar nabestaanden waarvan vrienden/familie etc het niet hebben overleeft. Er zijn nu ook nog veel mensen die in onzekerheid zitten, hopen op het beste! 

Mijn vorige blog sloot ik af met `ik ga even mijn Nederlandse fietskwaliteiten laten zien`. In het national park waar we 2 weken geleden waren stond er namelijk een fietstocht op de planning. De gids vertelde ons dat het 33 km fietsen zou zijn, dus we vertrokken een beetje op tijd om voor het donker terug te zijn. Het was bloedheet en toen zagen we onze fietsjes.. Roze, een mandje voorop en maatje kleine Aziaat! Een klein kinderfietsje. Naja nogmaals had ik het idee dat ik onverwoestbaar was op dit kleine fietsje, puur door mijn Nederlands bloed. Dus Paulien en ik lieten stoer zien dat we flink door konden fiesten. Toch waren we iets te zelfverzekerd. Een klein fietsje, pijnlijke handgrepen met punten erop en opeens gingen we de jungle in! We reden letterlijk tussen de jeeps met Amerikaanse toeristen op onze kleine fietsjes door grote modderstormen, enorme keien, kleine zandpaadjes. De Amerikaanse toeristen maakte nog even een foto van de gekke blanke die op fietsjes door de jungle fietsen. Het was er trouwens super mooi, denk ik.. ik heb er niet veel van mee gekregen. Het enige waar ik me op concentreerde was elk klein steentje, niet omvallen, niet vast komen te zitten in de modder. Mijn schattige roze gympen waren ondertussen bruin, mijn handen blauw van de puntige handvaten en mijn rug deed zeer van het te kleine fietsjes. Gelukkig kwamen we na een uur bobbels bij een mooi meer waar we konden rusten. De eerste 10 minuten had ik nog eigenlijk niet echt om me heen gekeken en zat ik alleen maar uit te puffen. Gelukkig kon ik na een poosje genieten van het prachtige meer in de jungle. Jammer genoeg ging mijn hart wel weer sneller kloppen, nadat ik werd opgeschrikt tijdens mijn jungleplasje, door een grote spin die mij naderde. Ik heb nog nooit zo snel een plasje gepleegd. Op de terugweg had ik grote bladeren gewikkeld om de puntige handgrepen, was ik al behendig geworden in welk pad te nemen door de modder en zagen we nog een everzwijn. Toen we de jungle uitfietsen was ik blij zeg, wel onwijs moe en we moesten nog zeker 10 km door gewone wegen terug naar het hotel fietsen. Op een gegeven moment fietste we in een rijtje en kwamen we een autotje tegen waarin mensen gezellig muziek aan het maken voor dashain (festival)! Het autotje ging voor ons rijtje fietsen rijden, vrolijke muziek, we haalde wat olifanten in die langs de weg liepen, wat kindjes vrolijk zwaaiend.. op zulke momenten moet ik soms echt een paar keer met mijn ogen knipperen. Is dit echt?! Fiets ik hier nu op een klein roze fietsje met mandje, met muziek voorop en haal ik olifanten in?! Is dit een gekke droom?! Aangekomen bij het hotel was ik gesloopt, kon geen stap meer zetten, kon me er net toe zetten om wat te eten en te douchen en ben voldaan gaan slapen. 

De volgende dag heb ik als eerste aan de hotel eigenaar gevraagd of ze dit vaker met toeristen doen? Ik kon me het haast niet voorstellen. Met een klein lachje zei de hoteleigenaar: `No you just looked very fit, so we made up a special tour.` Gelukkig konden we deze dag wat rustiger besteden en hebben we na het ontbijt een meertje opgezocht. Zochten een rustig plekje onder een rieten huisje en hebben lekker genikst. Ondertussen hadden we het hele hotel personeel alweer te vriend en toen we `s middags stiekem zeiden dat we wel zin hadden in momo (ons favoriete nepalese gerecht, soort ravioli), vertelde de eigenaar dat dit best kan. We stelde voor aan de man om ze zelf te maken en dit aanbod werd met enthousiasme in ontvangt genomen. Wegens dashain is er minder personeel in de keuken en hulp konden ze zeker gebruiken. We hebben dus lekker geholpen in de keuken met pellen van knoflook, maken van momo`s en schillen van aardappels. De keuken is trouwens ook nog wel een verhaaltje waard. Rob Geus zou zich dood schrikken.. kakkerlakken, overal etensresten, uitgescheurde tijdschriftenblaadjes van blanke topmodellen op de muren geplakt. Eigenlijk maar gek dat ik niet constant ziek ben hier. De momo`s zijn trouwens veelste pittig, maar we delen ze lief uit onder het personeel en die smullen ervan. Ik ga `s middags nog even henna op mijn eigen voeten zetten en Paulien gaat nog met een groepje mee voor een junglewalk. Als ik net klaar ben met mijn henna, klopt de eigenaar op mijn deur.. `Guide!` roept hij. `Guide, i have a few people here who wanne go to the lake, can you bring them?`. Of ik dus even wat mensen rond kon leiden, eeuhm `oke`. Ik dus met 2 Duitsers, 1 Chinees en een Poolse naar het meer gelopen. Hier gezellig gekletst, totdat ik in gesprek kwam met wat Nepalezen, ik draai me om en... groep kwijt haha. Ik denk dat het beroep als gids niet mijn ding is. Die avond mogen we samen met al het personeel de eerste officiële dag van Dashain vieren. We krijgen flink wat bier, wild varkensvlees, geit en nog meer plaatselijke lekkernijen. Na wat alcohol in hun bloed komen de jungle gidsen met hun echte praatjes boven water. Hun plagerige namen voor de vele groepen luidruchtige chinezen die alle dieren wegjagen en alle sterke verhalen over gevechten met tijgers en ruzie met beren. Tot 1 uur `s nachts praten we over koetjes en kalfjes en dan toch maar bedje in. 

De dagen na dit natuur park is het tijd om Dashain te vieren bij de Nepalese familie die wij hebben ontmoet. We moeten een klein stukje mee met een toeristenbus, maar worden er dan na een uurtje in the middle of nowhere uit gegooid. Alle toeristen kijken ons aan alsof we gek zijn geworden.. Wat moeten deze twee jonge meiden in dit kleine dorpje in the middle of nowhere? Dat vragen wij onszelf eigenlijk ook wel een beetje af. Gelukkig komt na even wachten Rajin, het neefje van de familie, op zijn motor naar ons toe gereden. Hij zegt: `Jullie moeten 1 voor 1 even achterop?`. Even moet ik slikken.. Mijn eerste ervaring achterop een motor, over de Nepalese wegen, met een enorme backpack op mijn rug??! Is dit echt? Ik besluit het avontuur als eerste aan te gaan en wat is dit geweldig. Het voelt weer als een gekke geweldige droom.. haren in de wind, iedereen staart me dubbel en dwars aan, door de straatjes naar een huisje. Even wachten op Paulien, even omkleden in onze jurken met kettingen en rode lippenstift (de monden van de Nepalezen vallen bijna open als we de kamer uitkomen) en dan begint het hele ritueel. Het is vandaag de eerste tika-dag. Een tika is een prutje gemaakt van rijst, banaan, rode kleurstof en suiker en wordt op je voorhoofd geplakt door oudere in de familie om een blessing te geven. Je krijgt hierbij wat offers (bloemen, geld) en er wordt vaak een kleine wens voor je uitgesproken. Eerst plaatst de vader van de Rajin een tika bij ons en dan Laxmi (de naam van de godin van welvaart, maar ook de moeder van Rajin). Een bijzonder ritueel om mee te maken. Ook nog een zwarte stip op je hoofd om te beschermen tegen het kwaad, dan zo`n rood prutje op je hoofd en dan het hele magische gemompel eromheen. Gaaf. Omdat we moeten wachten op de rest van de familie en Marisa om `s avonds naar oma te gaan, gaan we de rest van de middag eerst kaarten. We leren een speciaal kaartspel wat traditioneel hele avonden met Dashain wordt gespeelt en `s middags krijgen we nog een rondleiding door het dorp. We zijn een hele bezichtigheid met onze jurken, tika`s op ons hoofd, blanke huid en dan 2 van die lieve Nepalese jongetjes ernaast. Als de rest van de familie gearriveerd is, gaan we met de hele stoet naar opa en oma. Nog een flink stuk rijden door het donker, over lange donkere weilandpaatjes.. En dan stappen we uit, de mestgeur komt ons tegemoet en we zijn echt op het plattenland geëindigd. Bij opa en oma op de boerderij, waar trouwens ook nog oom en tante en dochtertje Brikiti wonen. Bij opa en oma (die trouwens heel oud zijn) op het dak eten we in het maanlicht traditioneel dalbath, drinken we whiskey en kletsen we heel wat af. Ook heb ik glow in de dark staafjes meegenomen en dit vind iedereen prachtig! Iedereen krijgt een armbandje en het is 1 kleurrijke boel op het dak. Een bijzondere feeling heb ik ondertussen wel met tante Laxmi. Zij spreekt geen woord Engels, maar toch kan ik gelijk met haar lachen. Ze heeft van die uitdagende ogen en we kunnen lekker tegen elkaar aan hangen. We eten bij de dalbath buffelo vlees en dit is enoooooorm lekker. Speciaal voor Dashain is 1 van de buffelo`s geslacht en het vlees is heel wat uur gerookt, hmmm! Als iedereen langzaam gaat slapen blijf ik nog wakker samen met neefje Rajin, onder het genot van whiskey hebben we uren gesprekken over gekke verschillen tussen Nederland en Nepal. Maar ook de vele overeenkomsten tussen dingen. In Nepal mag je overal plassen, maar nergens je geliefdes hand vasthouden. In Nederland andersom. In Nepal wordt je huwelijk gearrangeerd, je zou zeggen doordat je niet trouwt met je soulmate, dit sneller ruzies op zou leveren. Maar Rajin zijn theorie is, doordat je iemand wordt aangewezen, ga je vanaf het begin om leren gaan met dat je niet hetzelfde bent, maar je elkaar moet vinden in waar je wel hetzelfde bent. Hierdoor weet je eerder in de relatie wat je aan elkaar hebt en leer je omgaan met dingen waarin je niet matcht, waardoor scheiden eigenlijk niet voorkomt. Een interessante gedachte, maar onvoorstelbaar voor ons. Sommige mensen zien elkaar niet meer dan een paar uur voordat ze trouwen. Als het ondertussen al diep in de nacht is besluiten we ook maar snel te gaan slapen, om `s ochtends weer om 6 uur wakker gemaakt te worden om thee te drinken.. WEINIG SLAAP! 

De ochtend begint gelukkig rustig. Een beetje met de konijntjes knuffelen, de geitjes melk geven samen met oma, de koeien aaien.. ik vind dit genieten. Als ik op een gegeven moment met oude oma in een stalletje zit, allebei een baby geitje onder ons arm en een bordje warme melk voor ons, je vingers dippen in de melk en dan sabbelt het geitje het op.. die stilte om je heen.. behalve oma die maar Nepalees blijft lullen, dan krijg ik toch echt kippenvel van het genieten. Die momentjes zijn zo kostbaar. De wc is trouwens ook zeer typisch, het is een hokje naast de koeienstal. Als je dus lekker aan het hurken ben en je kijkt naar buiten, dan kijk je zo de stal in. Naja je kunt dus lekker stinken hoeveel je wil. Daarna is het weer tijd voor tika`s. Eerst van opa en oma, dan langs buurvrouw 1 (zus van oma), buurman 1, buurvrouw 2 (andere zus van oma), buurman van 6 huizen verderop (broer van opa)... Ondanks dat we elke keer wat ongemakkelijk worden van al het geld wat we ontvangen en de stoeltjes die snel weer uit een hoek worden getoverd voor ons om op te zitten, genieten we van het geluk van de mensen om 2 blanke een tika te mogen geven. Dit vinden ze echt helemaal geweldig! Gelukkig zijn we voor de ochtend voorlopig even klaar, de tika begint te jeuken en bij elke stap die ik zet valt er prut van mijn hoofd. Maar `s middags moeten we weer, ondertussen ben ik eerlijk gezegd een beetje jaloers op de vrouwen hier, die hebben namelijk hun mooiste sari`s aan (een buiktopje met een lang doek eromheen gedrapeerd met vele glitter en glamour). Na een stiekeme hint mogen wij er ook gelukkig ook 1tje aan. We worden er helemaal in gehesen, krijgen lippenstift op, haren worden gedaan.. en dan mogen we de kamer uit. De mannen zitten te kaarten en zien ons eerst niet staan, totdat 1 opkijkt en de andere waarschuwen. En dan valt hun mond open en hun ogen er bijna uit... `WAAAAAUW BEAUTIFUL` `YOU LOOK LIKE MODELS` `OMG, IS THIS REAL?`. Ze zijn helemaal in shock. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik me als een klein kind in een prachtige prinsessenjurk voel. Ik voel me echt prachtig! Ik had hem het liefst de hele week aangehouden. Wauw! En dan is het tijd om naar de familie te gaan die wat verder in het dorp wonen. Dus in onze sari`s weer achterop de motor. We stoppen onderweg nog bij een enorme schommel, deze worden in elk dorp gebouwd voor Dashain. Heeft iets te maken met van de aarde los zijn, maar eigenlijk is het vooral groot plezier. Iedereen uit de familie even een keer schommelen en dan weer verder. Ze noemen me trouwens allemaal standaard `shanti` in de familie, wat nepalees is voor `vrede`. Na nog wat tika`s gaan we terug naar de familie, waar het henna tijd is. Ondertussen ben ik mijn henna skills zeker nog niet verleerd, dus alle vrouwen hun handen krijgen mooie bloemen en versiersels. Als ze erachter komen dat ik het echt kan, worden de vrouwen van de buren er ook snel bij geroepen. Ook de oom wil wel een henna tattoo van 1 van de goden op zijn arm. Na 6 volwassen handen, 5 kinderhandjes, 2 voeten en een schouder vol te hebben getekend, vraag ik me steeds meer af of ik hier niet mijn beroep van kan maken. De mannen gaan `s avonds douchen onder de waterpomp, maar als vrouw is het not done om daar in je ondergoed onder te gaan staan. Stel dat 1 van de mannen een stukje bloot zou zien, oei oei! Toch ben ik na een dag met gemiddeld 35 graden, een hoop zweet en een hoop rode rijstpap op mijn voorhoofd wel enorm toe aan een douche. Gelukkig bied de buurvrouw van iets verderop haar douchehokje aan. Fijn om te douchen, ondanks de 18 dikke spinnen en 100 spinnenwebben die je moet ontwijken als je je haar inzeept. Wat een dag toch weer. 

De dag erop gaan we terug naar Rajin`s huis. We geven alle kadootjes die we voor de hele familie en Marisa hebben gekocht en deze worden hartelijk ontvangen. Een traantje van mama Marisa en een hoop knuffels van de rest van de familie. Alleen Rajin is wat minder blij.. die hebben we namellijk een toepasselijk kadootje gegeven. Rajin is een beetje het prinsje in de familie, de oudste jongen, slaap altijd uit, wordt hele dagen verzorgt. Voor hem hebben we dus.. een kookschort. De hele familie komt niet meer bij van het lachen en hij wordt meteen in de keuken aan het werk gezet. Na de toch wel heerlijke maaltijd, springen Paulien, Marisa en ik weer achterop de motor om naar de plaatselijke rivier te gaan. Dat gevoel achter op die motor.. haren in de wind.. wow wat is dat heerlijk!! 

Misschien toch maar eens hard sparen en een mooi kadootje voor Kevin geven komende verjaardag? Kevin, kan jij dan alvast voor je motor rijbewijs gaan? 

We komen aan bij een prachtige rivier bedding, kijken een zonsondergang en rijden nog een uurtje door het dorp. Helemaal relaxed kom ik thuis en na een lekkere maaltijd krijg ik een idee. Het is onwijs warm in huis, ze hebben bij de familie een mooi dakterras en dan die prachtige Nepalese sterrenhemel.. ik wil op het dak slapen. De hele familie verklaart me voor gek, maar dit idee laat ik niet schieten. Na een beetje mijn smekende ogen te hebben ingezet krijg ik een matrasje mee naar boven, ik span een muggennet aan een waslijn en voila... een prachtig paradijsje. Paulien is eerst niet van plan bij me te slapen, maar nadat ze ziet hoe mooi bedje ik heb gecreëerd, is ze ook over gehaald. En wow, wat heb ik heeeerlijk geslapen. Het is zelf een beetje koud, maar echt 1 van de beste nachten tot nu toe. 

De volgende ochtend moeten we jammer genoeg afscheid nemen van de familie om onze reis te vervolgen. Ik heb het hier eigenlijk wel heel moeilijk mee. Het familieleven is zo heerlijk, Laxmi heeft echt mijn hart gestolen, ik ben helemaal gesetteld en dan moet ik weer naar de toeristische hotels. Het is dan eigenlijk ook nog mijn verjaardag de volgende dag en die wil ik juist in de familie vieren. Laxmi heeft het er ook oprecht moeilijk mee dat we weg gaan en nadat we beide een traantje hebben gelaten, nemen we de bus naar Lumbini (geboorteplaats van Buddha). 

De dag van mijn verjaardag! Toch ben ik stiekem niet zo in de verjaardagsmood.. ik mis de familie, het hotelpersoneel is onaardig, het is snik snik snik heet (42 graden) en ik heb geen puf om de stad te verkennen. Toch krijg ik na een lief kaartje van Annemieke, enorm veel lieve berichtjes uit Nederland, Spanje (waar vriendjelief en familie vakantie viert), Afrika en vele andere plekken.. weer de mood erin en ben ik er klaar voor om de stad te ontdekken. Paraplu boven ons hoofd en gaan. Rondom de plek waar buddha geboren is en zijn eerste meditatie onder een boom heeft gedaan, hebben vele vele landen prachtige stupa`s gebouwd. We bezoeken er een paar, maar de benauwdheid nekt me snel, blegh wat is het warm. We besluiten langs een lange rivier te lopen en rusten onder elke boom die we zien. We lopen de hele rivier af en eindigen bij een.. security huisje. Oke, dat valt wat tegen. We zijn ondertussen gesloopt en besluiten dus maar een Riksja terug te pakken. Zo`n karretje achter een fiets. Op 1 of andere manier eindigen we in het meeste krakkemikkige riksja`tje ooit met een oud mannetje ervoor. Het mannetje trapt zich helemaal verloren, maar blijft lachen, dus we nemen aan dat hij niet helemaal kapot gaat. Dit is wel weer een avontuur, al voelt het een beetje als uitbuiting. We besluiten vroeg erin te kruipen en dat is het einde van mijn 
Nepalese verjaardag. 

De volgende dag is het tijd voor de volgende bestemming, Pokhara. De tweede grootste stad van Nepal. Na een werkelijk prachtige rit door de bergen komen we aan in Pokhara. Onze ogen vallen open van verbazing als we naar ons hotel worden gebracht. Pokhara ligt aan een groot meer en aan de rand van dit meer lijkt het wel of ze een boulevard aan de Spaanse kust hebben nagebouwd. 2/3e van de mensen die er lopen zijn blank, je hebt er pizzaria`s, geasfalteerde wegen, mooie auto`s. Paulien en ik zijn de eerste avond eigenlijk alleen maar verbaast over elk detail.. weinig afval op de straten, westerse beats uit de boxen, geen getoeter, glazen winkel etalages, flatscreens in restaurans.. huh?! We verbazen ons tot aan het detail dat er in restaurants op elke tafel dezelfde spulletjes staan (servetten etc).. We maken dan ook maar gebruik van de gelegenheid om een hamburger te eten en zelfs deze smaakt westers.. Een normaal wit broodje, vlees zonder botjes, netjes gesneden komkommer.. 

De volgende dag besluiten we een rustdag te nemen. Ergens een stiekeme plek in de schaduw, sjaal op de grond en de hele dag kletsen, tutten, nagels knippen en meer van dat soort dingen. Het is echt een lekkere bijkom dag. 

De volgende dag is het plan er om te ontsnappen aan het toeristische. Volgens zeggen is er in de buurt van Pokhara nog een meer. Wat net zo mooi is als het meer waar alle hotels aan liggen, maar dan zonder 100 bootjes met toeristen. We vragen of dit meer te bereiken is en volgens de mensen van het hotel ligt het op ongeveer 18 km van pokhara. We besluiten lekker Nederlands ergens een fiets te huren, want 18 km kan niet zoveel zijn. Overal waar we komen hebben mensen alleen maar mountainbikes te huur, want die willen toeristen. Maar wij vertikken het om op zo`n ding te gaan zitten. Wij willen een Nederlandse fiets.. een `normale` fiets. Na 10x uitleggen wordt er even wat af gebeld en worden we ergens heen gestuurd. We komen aan bij een wat ouder hotel en jahoor, daar in de berging staan 2 (weer roze) damesfietsjes. We moeten alleen nog even een Nepalese 5 minuten (lees; eigenlijk 30 minuten) wachten omdat de rem nog even gemaakt moet worden, maar dan kunnen we gaan! Op elke kruising waar we twijfelen over de richting vragen we de richting, maar de meeste mensen kijken ons verbaasd aan. `Jullie gaan naar Begnas meer fietsen?` euuhm.. dat is best ver hoor. En wij weer lekker koppig, nee joh, 18 km, dat kunnen we wel. Het enige waar we niet naar hebben gevraagd is over wat voor wegen we moeten fietsen. We komen erachter dat we op een gegeven moment gewoon 1,5 uur rechtdoor moeten fietsen aan de rand van een.. snelweg. Daar rijden we dan. Bij elke voetganger of voertuig wat we passeren hard bellen, grote vrachtwagens naast ons, iedereen die vreemd opkijkt. Maar we gaan hard! Misschien ook wel omdat de weg gewoon de gehele tijd net ietsje afloopt.. het is heerlijk.. Ondertussen is het ook aardig warm, maar door de snelheid krijgen we een heerlijk briesje door ons haren en vliegen we naar beneden. Af en toe even flink uitwijken voor een koe of een persoon die opeens oversteekt. Ik denk dat we steeds meer beginnen in te burgeren hier. Na zo`n 2 uur fietsen bereiken we inderdaad een prachtig meer. Enige waar we ook niet aan hebben gedacht is zonnebrand en Paulien is een rood kreeftje ondertussen, auw! Snel een colaatje in de schaduw. Onze rust word nog even verstoord door 2 vrouwen die even met ons willen praten en daarna een professionele fotoshoot met ons willen. (Dit gebeurd hier trouwens wel vaak, dat we gewoon `namaste` tegen mensen zeggen en ze dit een aanleiding vinden om de gehele familie met ons als bekende sterren op de foto te zetten). Na wat koekjes, huren we voor een paar eurootjes een bootje en gaan we het enorme grote meer op. Ik begin fanatiek met roeien en Paulien schuilt tegen de zon onder de paraplu. We eindigen na uurtje peddelen (en botsen tegen de kant) midden op het meer. Er is hier op vele meters afstand niemand te bekennen. De stilte en omgeving is adembenemend. Paulien besluit een duik in het water te nemen, geen bikini bij, maar niemand die nu kijkt dus in ondergoed, plons het water in. Mijn angst voor het onbekende op de bodem van het meer weerhoudt me om erin te plonsen, maar een beetje water trappelen is heerlijk. We chillen nog 1,5 uur op het midden van het water en besluiten dat het tijd is om terug te peddelen. Het enige waar we geen rekening mee hadden gehouden is dat we best een eind weg waren gevaren van de aanlegplek, we ook nog verder zijn gedreven en we binnen een half uur de boot terug moeten geven. Peddelen voor ons leven dus, met spierpijn en al komen we aan, maar we halen het binnen de tijd. We lopen dan rustig terug naar onze fietsjes.. volgende waar we niet zo goed overna hebben gedacht.. de terugweg is natuurlijk ook 18 km, maar dan bergop en binnen 1,5 uur is het donker. Maar dan hebben we een idee.. Ze gooien hier alles op het dak van de lokale bussen.. geiten, mensen.. vast ook wel 2 fietsjes als we lief kijken. En jahoor, wat een geluk weer, onze fietsjes mogen op het dak van de bus en we rijden lekker terug naar Pokhara. Een topteam zijn we toch en op 1 of andere manier redden we ons overal uit. 

De dag erna moeten we ons gaan klaarmaken voor een bergtocht. De hele dag houden we een rustdag, want de dag erna gaat het gebeuren. 5 dagen wandelen door de himalaya`s. 

Ondertusssen ben ik alweer terug gekomen van deze tocht, die heel anders is verlopen dan in te beelden. Een korte samenvatting.. Shanti werd weer ziek (overgeven, buikkramp), moest achterblijven in een klein dorpje in de bergen, terwijl Paulien dapper verder liep en kwam midden in de natuur terecht. Vissen met de locals, naar het toilet in het kippenhok, een gewond vogeltje verzorgen en voeden, een haan op mijn bed, verse honing van de bijen, bloedzuigers op mijn benen, muizen die tijdens het plassen het toilet uit rennen, paardenvrienden, overal vlindertjes, douchen in de rivier (waar ook grote groene slangen zitten) en dat tijdens het verblijf bij een enorm lief echtpaar. Mijn volgende blog zal een wat uitgebreidere beschrijving zijn van deze natuurlijke belevenis. 

We zijn ondertussen dus weer terug uit de bergen. Mijn buik is opgeknapt en we zitten nu veilig in Pokhara. Morgen zullen we onze reis verder zetten, dit terwijl we ook zeker stil staan bij het drama wat om ons af speelt. De sfeer is hier wel heel gemoedelijk, maar door nieuwsberichten lees je wat voor vreselijke dingen er in de berg gebeuren waar wij vanuit het hotel tegenaan kijken. Echt maar een klein gebedje doen op een zo`n goed mogelijke reddingsactie! 

Nog ander nieuws wat ook zeker bijzonder is om jullie van op de hoogte te brengen. Dit lijkt misschien een beetje uit het niks, maar ik heb net voordat ik de bergen in ging officieel besloten om hier nog 2,5 maand langer te blijven (tot half januari). Dit idee kwam naar boven toen de familie vroeg of ik niet langer kon blijven en bij hun kon komen wonen. Dit idee sprak mij erg aan, omdat ik het leven in een familie hier toch ook erg graag nog mee wil maken en gewoon puur wil helpen in het dagelijks leven en niks bezoeken, maar het idee van langer blijven leek mij onmogelijk. Totdat ik er eens langzaam over begon bij vriendje, ouders, broertje.. Een lijstje maakte met wat me tegenhield.. extra kosten, studie, kamerkosten, Paulientje alleen terug laten vliegen.. Maar eigenlijk zeiden de meeste om mee heen: `Doen, als deze kans er is en goed voelt, maak je eigen keuze maar! Wij zullen je niet belemmeren.` Ook wat uitlopen met school, vliegticket verzetten etc waren geen enorme problemen, dus toen leek het allemaal wel een beetje zo in elkaar te vallen. Ik ga dus nog 2,5 maand verblijven bij de familie in Kathmandu en zal mijn lieve (schoon)familietje alleen laten met kerst en sinterklaas. Bewaren jullie de chocoladeletters voor me? Vind het zo onwijs tof dat iedereen zo steunend reageerde op deze plotselinge wending. Ik voel me maar onwijs geliefd dat iedereen me dit gewoon gunt. Dankjewel. 

Het is nu bedje tijd! 1.32! Paulien ligt al als een engeltje naast me te ronken. Oeps, wel heel laat. Dat helpt natuurlijk niet in het volledig beter worden proces. Truste iedereen!!