Als ik terugdenk aan Malawi wordt ik vrolijk. Ik denk aan lieve mensen, goede activiteiten en acties, mooie landschappen en een geweldige sfeer. De rode aarde van Afrika en alleen maar warme gevoelens. Ja, ik ben mijn hart wel een beetje verloren deze zomer. Ik denk nog vaak aan Malawi, en aan YODEP. Ik luister de muziek, kijk foto's en filmpjes. Toch ben ik ook wel weer helemaal ingeburgerd in het Nederlandse leven, gewend aan dat alles kan en goed is.

Hoe mooi al mijn herinneringen ook zijn, en hoe liefdevol en prachtig de sfeer ook was in Malawi. Het is wel echt een ander leven, armer en minder kansrijk. En dat besef kwam vandaag even rauw op mijn dak toen ik het bericht kreeg dat McYon, een van de YODEP leiders, vanochtend plots is overleden. Eerste reactie: Wat? McYon? Hoe kan dat? Ik werd er emotioneel van. Hoewel ik McYon en heel YODEP "maar" ken van een maand daar zijn heb ik voor mijn gevoel toch een band met ze opgebouwd. Ik denk nog zovaak met zoveel mooie herinneringen en respect aan ze terug. Lokale Malawianen die zelf ook weinig hebben en zich met hart en ziel inzetten voor hun community. Hun idealen voor Malawi willen verwezenlijken en daar ook echt aan bijdragen. Vrijwillig. McYon was een gezonde en vitale man. Zoveel positieve energie, zoveel doorzettingsvermogen. Hij was een van de oprichters van YODEP. Dankzij hem is YODEP nu al zover gekomen. Hoe kan dat, het is niet eerlijk. Hij lag sinds een paar dagen in het ziekenhuis, het leek beter te gaan en toen opeens vanochtend is hij overleden. Waaraan? Geen idee. Maar ik ging wel nadenken. Was dat ook gebeurd als hij in Nederland in een ziekenhuis had gelegen? Of in het "prive" ziekenhuis in Malawi? Dat is voor de locals onbetaalbaar maar als toeristen werden wij daar heen gestuurd als er iets was. Hoe was het afgelopen als hij daar heen was gegaan? 

Vragen die blijven opkomen maar waar ik geen antwoorden op zal krijgen. Het leven is niet eerlijk, de kansen zijn niet overal hetzelfde. Ik zou graag positief afronden, met een geweldige boodschap. Maar ik weet het niet. Dit typen is nu even mijn uitlaatklep. Ik wou dat ik iets kon doen, voor YODEP nu maar vooral ook tegen deze grote oneerlijkheid. Want McYon is natuurlijk lang niet de enige. Het komt nu hard binnen omdat ik me met hem verbonden voelde maar dit is dagelijkse realiteit. Hoe mooi het land, de mensen en de sfeer ook is. Ik kreeg vandaag bericht over mijn wereldsupporter subsidie, met dit nieuws daarbij weet ik in ieder geval voor een deel al een goed doel.