Fijne kerstdagen iedereen!

Drie dagen achtereen kerst.Na het werk ook nog met Vietnamezen. Hier brandt volop de zon en de gevoelstemparatuur ligt op 35 graden. Terwijl het in Nederland vanaf zondag  vijf dagen achter elkaar gaat vriezen. Wij eten gebakken banaan met kerstmutsen op. De kerstman is op de scooter al langs de deuren geweest om aan kinderen kerstcadeautjes uit te delen. Gisteren vierden we Kerstmis op een  van een van onze projecten met lichamelijk beperkten. Muziek heel hard, zodat je er doof van wordt. Overal gekleurde knipperende kerstlichtjes, van de straat tot in de boom. En lekker eten!  Ik werd uitverkoren om aan een wedstrijd mee te doen. Geblinddoekt moest ik stickers van het shirt van een gebochelde man afhalen.  Ik was ook nog de snelste en had gewonnnen!!

Eergisteravond de mis bijgewoond in een kerk:besloten bijeenkomst. En terwijl een non het Kerstverhaal voor ons vertaalde, was Phoung al naar buiten gegaan. Hij vindt de kerk niks, liever besteedt hij zijn tijd op zijn iphone.

Aan suikergoed heb je in Azie niet te kort. Ik denk dat tandartsen hard nodig zijn in Vietnam! In kindergarten zag ik dat de kinderen door het vele suiker al vroeg rotte tanden hebben.

Nog  een dag werken en dan zit het er weer op. De  vier weken zijn voorbij gevlogen. Alsof een week, maar twee dagen waren. Ik ben blij dat ik het heb gedaan. En de 8 verschillende projecten hebben er voor gezorgd dat ik het geen moment saai heb gevonden.

Vandaag heb ik een interview met de 

leraressen van de Atlasschool gedaan. Ze waren zenuwachtig, maar vonden het leuk om er aan mee te werken. .

Vrijwilligers hebben het hier ook over de documentaire van Nieuwsuur over  vrijwilligerswerk waar Unicef zich kritisch uit heeft gelaten . Opzich goed, want het is waar, dat er ook projecten worden opgezet om geld te verdienen. Op de projecten gebeurt elke week het zelfde Ik kan je er van verzekeren dat dat hier niet zo is, gelukkig!

Phuong organissert alles strak. Wij worden geinstrueerd wat wel en niet te doen.

 Hulp is nog steeds nodig : vooral bij Cityorphanage is hulp hard nodig.Hoewel er continuiteit in de verzorging is, is er weinig aandacht voor de kinderen.

De assistentie bij het lesgeven is ook hard nodig Er zijn leraressen maar wij hebben de groepen ook wel eens alleen. In de loop van de jaren is er al veel verbeterd:Bij atlas en Carit hebben ze examens en verschillende soorten boeken.

Het lesgeven bij de Carityclass was niet gemakkelijk De kinderen zijn druk en hebben veel structuur nodig. Ik heb me steeds goed moeten voorbereiden. Uiteindelijk heb ik "üitgevonden"dat  eerst woordjes schrijven goed werkt. Dan blijft het beter hangen. Daarna pas werken uit het werkboek. Dat doen ze min of meer zelfstandig.

Het moeilijkst vind ik om het project City orphanage achter te laten, omdat ik weet hoe blij de kinderen worden als je met tassen met speelgoed aan komt lopen, om na 3 uur weer te verdwijnen. Ik weet dat veel kinderen geen toekomst zullen hebben.Veel ernstig gehandicapten zullen jong overlijden. Van de kamer van de baby's beland je in de kamer van de kleuters en van het ene stalen bedje ga je naar het andere. Van de kamers boven ga je naar de kamers beneden grenzend aan de tuin.Zo krijgt iedereen aandacht waarin de vaste verzorgsters niet kunnen voorzien. Phuong drukt ons steeds op het hart voorzichtig te zijn en geen kritiek te uiten. Er blijft een risico dat de vrijwilligers er dan niet meer komen.

Op dit project is het heel belangrijk om zo vaak mogelijk te komen om de kinderen veel blije momenten te geven.

Ik dacht dat iedereen laat zou eten omdat het warm is, maar.. Vietnamezen staan om 6uur op eten om 10uur en om 17.00uur avond eten. Om 22uur slapen. (S, middags dutje, doe ik ook elke dag van 1uurtje, is heel fijn! En straks...hotstonemassage...mmmm. Overigens: wel een mondkapje gekocht. De lucht is hier niet schoon..benzinedampen druk verkeer. )