Zondag 10 februari
Ik was al vroeg wakker, rond 8 uur half 9. Terwijl Wies nog lekker lag te snurken en ik hem natuurlijk niet wakker wou maken maakte ik maar een ontbijtje voor mezelf. Een geroosterd broodje met honing. Het was niet veel, maar het was wat. Toen Wies nog steeds geen tekenen van bewustzijn vertoonde, ging ik maar een ochtendwandeling maken. Die duurde ongeveer 3 kwartier, ik had onder andere in een beekje gelopen wat een sensatie van een goede ochtend opleverde. Nadat ik terug bij het huisje was aangekomen was Wies aanstalten aan het maken om een ontbijt te prepareren. Ik wenste hem een goede ochtend toe, die ik uiteraard snel terug kreeg. We gingen allebei even naar buiten, de omgeving bekijken. We zagen de offspring van de waterval, het water was erg wild, en angstaanjagend. We hadden daarnaast ook een prachtige roofvogel gezien, waar ik een degelijke close-up van heb gevangen. Na een warme ochtenddouche besloten we dat we maar weer terug gingen naar het compound. Zoveel zin hadden we niet meer om te klimmen, het was al rond een uurtje of half 10, en dan zouden we misschien weer in het donker aankomen waar we helemaal geen trek in hadden. We pakten onze spullen, leverden de sleutel bij de receptie in en liepen dezelfde weg terug, naar de kleine markt. We kwamen weer wat fietstaxi’s tegen, kozen twee beesten uit, en gingen weer onderweg. We hadden ditmaal betere fietsers gekozen, de terugweg naar de Mulanje Market duurde voor mijn gevoel korter. Het was wel 100 kwacha duurder; 500 kwacha, voor een uur zweten voor die jongens. Niet te geloven he! Een uur keihard fietsen met iemand achterop, en dan net aan 1 euro vragen. Zou je eens in Nederland moeten proberen. Zou je uitgelachen worden, gegarandeerd. Toen we op de markt aankwamen in Mulanje, wouden we de bus pakken. In totaal weer 2 bussen, net zoals de heenreis. De eerste bus had ik het geluk dat ik voorin mocht zitten, en mijn hoofd dus niet in een 45 graden hoek moest houden om in de bus te passen, maar ik kon lekker onderuit zitten en genieten van het uitzicht wat ik links en vooruit kon bekijken. Het enige nadeel van de drie kwartier durende rit naar het ene andere marktje was dat ik naast een meneer zat met een lichtblauwe emmer. In die emmer bevonden zich, tot de rand overigens, een enorme lading kleine visjes. Ik heb geen woorden voor hoe erg die visjes stonken. Ik had een gruwelijke busreis. Ik kon niet goed ademhalen zonder kotsneigingen te overkomen. Ik voelde me dan ook niet goed toen ik weer uitstapte. Maar de tweede busreis was beter. Ik mocht weliswaar achterin zitten, maar veel last van de moeilijke hoofdpositie had ik niet. Wel zat ere en jongedame naast mij die een kip op haar schoot hield, met de klauwen aan elkaar vastgeknoopt. Het beest gaf dan ook elke 5 minuten een update over zijn status, dat hij liever rond wou lopen met andere kippetjes dan op de grond te zitten terwijl er op zijn beide vleugels een schoen bevindt. Ik zat daar dus naast, en die kip deed dan ook wat aparte kunstjes en probeerde dan ook zijn mogelijkheid als kip om te vliegen. Tevergeefs, het enige wat er daarnaast nog irritant was dat het beest ook 15 keer in de uur lang durende busreis geluiden maakte die ik nooit van een haan had gehoord. Een schrille, lang durende schreeuw, die oren beschadigd. Niet een fijne ochtend voor mij, terwijl Wies mij zo nu en dan wel even een sarcastische glimlach toewierp van ‘Oh, wat zit ik hier lekker zeg’. Maar toen we op de Weaving Factory uitstapten, rond een uurtje of 5, kwamen we na 10 minuten lopen in de schemer bij het compound aan. We liepen de huiskamer binnen en zagen een nieuw person zitten. Vilhelm. Vilhelm komt uit Zweden en kende Linnea blijkbaar al, ze speculeerde al reeds over zijn aankomst in Malawi. Kon ze weer eens een keertje Zweeds praten sinds haar ouders weg waren. Vilhelm zag er moe uit, niet zo verzorgd en ook bezorgd, stressvol. Maar hij had een opgewekte stem, en nadat Wies en ik onze spullen weer op de goeke plek in onze kamer hadden gelegd was het ook voor ons tijd om deze nieuwe
jongeman te leren kennen. Hij was een freelance fotograaf, die niet betaald kreeg om hier te zijn. Hij betaalde dit zelf, en wat hij hier in Malawi deed was foto’s van vrijwilligers maken. Dat houdt in, heel veel nieuwe mensen leren kennen en vooral hun activiteiten hier, en daarbij horend ook foto’s van hun activiteiten maken, om naar uitgevers in Zweden te sturen. Een heel leuk beroep leek het. Na een fascinerend gesprek over wat we hier allemaal deden was het geloof ik voor ons allemaal tijd om te gaan slapen.

Maandag 11 februari
In de ochtend was het weer eens tijd voor de immigratie, altijd leuk! Wies en ik kwamen binnen. En opnieuw, zagen we het gedrocht wat ons de vorige keer 2 keer wegstuurde. Deze mevrouw vertelde ons vandaag weer dat onze T.R.P.’s niet klaar waren! Wat een tof bezoek weer. Zo nuttig en snel gaat het ook altijd, die Malawiaanse immigratie. Da’s nou efficient. We gingen daarna naar Food Plaza, hadden daar wat vers, lekker brood gehaald, en gingen vervolgens door naar Limbe. We kochten daar een USB, een opslagplaats voor de computer, en daarna naar het Youth Center. Daar hadden we een presentatie voorbereid, de boodschap was dat we de ID-kaarten nog 1 laatste kans gaven, maar als deze kans niet zou werken, zouden we het definitief stopzetten. Tijd begon te dringen. Wies bleef tot eind mart, dus een maand en nog een week, en ik een week langer. Er was niet veel tijd meer om het te doen, maar zomaar opgeven hadden we niet in gedachte. We hadden een krat drinken en wat brood gehaald, en alle coaches weer bij elkaar geroepen om ze die boodschap te vertellen. Na deze presentatie bleven we nog even hangen en een praatje maken met Monica en Linnea, en gingen daarna in het donker met de Zweedse naar huis lopen.

Dinsdag 12 februari
Deze dag kan heel simple worden beschreven. Regen. We werden wakker in de regen. We hebben ontbeten in nog hardere regen. We hadden besloten om de rest van de dag nergens heen te gaan, door de regen. We hadden gelunched in de regen. We hadden ons verveelt in de regen. Er was een stroomuitval, de hele middag tot een uurtje of 7, door de regen, maar ook door de bliksem. We deden de kaarsjes aan rond 6 uur, door de stroomuitval, die door de regen en de blikseminslag ergens dichtbij was veroorzaakt. Loveness had voor ons gekookt op een houtskoolvuurtje, door de stroomuitval, door de regen en de blikseminslag. Om kwart over 7 hadden we weer stroom! Maar niet door de regen. We gingen onze tandenpoetsen, terwijl het nog steeds regende. We gingen naar bed, tijdens de regen. We concludeerden dat we de hele dag niks hadden gedaan, door de regen. We concludeerden daarna ook dat het de hele dag had geregend, door de regen. We draaiden ons om en vielen in slaap, althans ik, tijdens de regen.

Woensdag 13 februari
We hadden uitgeslapen. We hadden niks interessants gedaan tot die middag, toen we onder 10 en onder 12 gingen trainen. Het was weer een tijdje geleden, maar we hebben ons mede dankzij Ville ertoe gezet dat we een training gingen geven. We hadden onze doeltjes weer uit het Youth Center gehaald om ze die middag te gebruiken. We deden wat afrond oefeningen, beide een aparte leeftijdsgroep. Ik had onder 10, en Wies had onder 12. Ville had wat mooie foto’s geschoten bleek later, behoorlijk goede kwaliteit. Mag ook wel, voor de grootte van dat ding. Machtig, wat was date en gevaarlijk uitziend
voorwerp. Hij liep een beetje tussen beide oefeningen in, liep soms pal door onze oefeningen heen, en riskeerde niet veel, onder 12 en onder 10 kan niet zo heel goed afronden, gelukkig. Daarna gingen Wies en ik beiden een andere oefening doen. Ik deed een partijtje, een soort van, terwijl Wies aanvalssituaties trained. Ik was vereerd toen Vilhelm die middag vermeldde dat mijn oefening beter geschikt was om goede foto’s te maken. Het was leuk om te horen. Toen we daarna met z’n allen in het compound waren kregen Wies en ik een kans om de foto’s te zien. De kwaliteit leek van een andere planeet. Zo leuk om te zien wat voor foto’s hij had gemaakt. Het waren er ook heel erg veel. Nadat we die foto’s hadden bekeken gingen we lekker slapen.

Donderdag 14 februari
In de ochtend gingen we naar het Youth Center. Niet lopend, maar met de auto. Monica was hield Wies en mij gezelschap op de achterbank, terwijl Suzio en nog iemand voorin zaten. Toen we bij het Youth Center aankwamen was ere en vergadering van AYISE in de Conference Room. Wies en ik gingen lekker naar het computerlokaal om weg te zijn van die drukte. Elk belangrijk lid van AYISE zat daar wel, in de Conference Room. Geen idee wat we daar aan het doen waren. Oh ik lees nu terug dat het geen vergadering was, maar een workshop, gegeven door mensen van AYISE. Omdat deze workshop werd gehouden, kreeg iedereen gratis eten. Zelfs Wies en ik kregen gratis eten. Puike portie rijst met kip van de markt en tomatensaus. Het was lekker. En met kip versta ik 1 kippenpoot, en een kippenhoofd. Met ogen en wel. Na de lunch heb ik het nieuwe logo van de organisatie Bangwe Community Sports Development gemaakt, even overlegd met Wies, en een uurtje erna was ie daar. Erg mooi geworden. We gingen met de auto van kantoor terug, en toen we daar aankwamen was het alweer tijd om te haasten; douchen, een snackje, wat drinken, netjes aankleden en mooi maken. We waren van plan om naar de Blantyre Sports Club te gaan, om daar uit eten te gaan met Vilhelm, Cynthia, Kaitlin, Linnea, Wies en ik. Toen we daar aankwamen met Uncle Joe als taxi, zagen we met een bord bij de ingang dat het niet mogelijk was om binnen te komen, zonder ter plekke lid te worden van de Sports Club. Lid worden was 3.750 mK, wat nog niet 8 euro is. We waren het allemaal direct over eens dat het niet tof is dat je een lid moet worden om een avondje uiteten te gaan, en besloten om naar de club/restaurant Blue Elephant te gaan, dat gelukkig op de terugweg lag. We gingen er naar binnen, liepen de bar binnen en gingen met z’n 6’en aan een tafel zitten. Een Nederlands tweetal, een Canadees tweetal en een Zweeds tweetal. Ik had persoonlijk heerlijk gegeten voor 4 euro en 30 cent: 2 wraps met formidabele stukjes kip met een zoet sausje, en de anderen waren niet bepaald te spreken ervoer. Ze klaagden over zwarte burgers en weinig sla. Ik had een prima avondmaal gehad, en kon daarom uitbundig in mijn vuistje lachen. Ze konden er gelukkig allemaal wel over glimlachen. Daarna gingen we terug, Joe betaald, en toen begonnen aan de nachtrust.

Vrijdag 15 februari
We hadden deze ochtend Abau weggestuurd om definitief te gaan kijken voor de 2 andere goals. Wies en ik waren onderling het eens geworden over deze beslissing. Abau was blij, en zou diezelfde dag nog op onderzoek uitgaan. Het zou allemaal dezelfde prijs moeten worden. We waren die dag weer bij het Youth Center, en het hoogtepunt van die dag was dat we live kippen geslacht zagen worden. Voordat een mes hun keel doorsneed, zaten ze sip op een klein heuveltje tegen elkaar aan. Alsof ze wisten dat het een bijzonder treurige dag voor hun ging worden. Wies en ik werden ook gevraagd om er een paar van het leven te beroven, maar beiden waren we niet dapper genoeg, maar wouden het in de toekomst in Malawi nog wel een keer doen, of proberen in ieder geval. We hebben de rest van de dag niet heel erg veel gedaan. We hadden gekeken bij trainen, aangezien we zelf te laat begonnen was Herbert al bezig met de ventjes. We keken een halfuurtje en gingen toen naar het compound terug, waar we die avond een film hadden gekeken, the Sorcerer and the White Snake, een hele, hele rare Chinese film,maar ik heb echt erg hard gelachen. Deed me goed.

Zaterdag 16 februari
In de ochtend was er veel regen. Ondanks deze regen gingen we toch naar het Youth Center, waar we een paar wedstrijden aanschouwden. Door deze regen zagen wij ook dat er redelijk weinig mensen waren. En redelijk weinig mensen betekende belachelijk weinig Health Passports of Birth Certificates. We zagen deze klap al aankomen en moesten er nu toch echt aan gaan denken of we dit project nog door wouden zetten. De ochtend en de middag gingen zo voorbij, en voordat we het wisten waren we een Carlsberg aan het drinken en onszelf mooi aan het maken voor de avond. Het plan van aanpak was met Uncle Joe naar Mustang Sally gaan. Weer een lekkere zaterdag uit, die dag erna hadden we toch vrij weinig te doen. Het was een legendarische avond. De leukste avond uit zover voor mij. Kaitlin was een beetje dronken, het was zo grappig. Ze had Wies een klap voor z’n gezicht gegeven en hem gebeten. Heel erg grappig. Weer een leuke dag gehad.

Zondag 17 februari
Wies en ik hadden tot 2 uur uitgeslapen. Dat was ook wel nodig, we waren kapot. Toen we wakker werden kwamen we in de woonkamer, waar iedereen een beetje katerachtig was van de afgelopen nacht. Het was ontzettend grappig, zo’n avond bespreken. Vervolgens besloten we na een halfuurtje lachen dat we de rest van de dag films gingen kijken. En zo was het. Onder andere Total Rekall gekeken, wat ik een erg leuke film vond. Daarna gingen we maar opnieuw slapen, een rare en korte dag, maar wel een toffe.

Maandag 18 februari
Wies ging deze ochtend vroeg naar het Youth Center om aan zijn blog te werken, maar ik had het laten afweten, ik was niet gek. Net zo’n gek weekend achter de rug, ik was kapot. Maar ondanks dat ik ontzettend moe was werk ik om half 9 alsnog wakker gebeld met de boodschap dat ik naar het Youth Center moest rennen met de sleutels, aangezien Wies ze was vergeten. Hij vroeg mij of ik zo snel mogelijk zou willen komen. Aangezien ik een goed opgevoed kind ben was ik binnen tien minuten, na een ontbijtje en me tanden gepoetst te hebben, al op weg naar het Youth Center. Met de sleutels uiteraard. Toen ik daar aankwam was Wies erg blij en dankbaar om mij te zien. Ik was geen redder in nood, maar het was wel fijn dat ik er zo snel was. Binnen 35 minuten was ik er. Ik had uiteraard mijn looptempo een beetje versneld. Die dag hadden we een nieuwe ID-kaart ontworpen, die het contract ook in zich had. Dit was wat makkelijker, 1 document in plaats van twee. Met het nieuwe logo en dergelijke, spelfouten verbeterd, was dit een goede beslissing van ons. Het zag er goed en presenteerbaar uit. Ville kwam die middag ook foto’s maken, de laatste keer bij ons. Wies en ik gingen even zitten om een goede oefening te bedenken, waarbij er goede foto’s gemaakt konden worden. Na een kwartiertje debatteren gingen we het veld op, klaar om de kinderen weer wat te leren. We verdeelden de groep in tweeën en gingen afronden met een paar voorafgaande passes. Daarna gingen we allebei apart aan de slag, we verzonnen wat andere oefeningen ter plekke, en Ville was redelijk tevreden met het resultaat. Het was niet wat hij gehoopt had, maar hij kon er mee leven. Er waren leuke foto’s uitgerold. Weer een geslaagde dag.

Dinsdag 19 februari
We hadden in tegenstelling tot het afgelopen weekend de hele dag zon gehad. De zon was erg heet en straalde de hele dag, trainen was een behoorlijk beetje zweten geworden. Naast de training hebben we weer aan de ID-kaarten gewerkt, we gaven het een laatste kans, maar zoveel geduld zouden we niet meer hebben. Op de terugweg lopen ging in het donker, waardoor we niet zwetend aankwamen, wat wel fijn was. Na een lekkere koude douche en wat gegeten te hebben gingen we slapen. Na zo’n dag zwoegen en een weekend met weinig slaap waren we bij lange na nog niet hersteld.

Woensdag 20 februari
Vandaag gingen Wies en ik even zitten met Abau in de Ali Baba, en we gingen bespreken hoe we het toernooi wouden organiseren, het toernooi waar we alles gingen weggeven of Bonanza. We wouden naar het registratiekantoor gaan om te kijken hoever het kantoor was met de registratie van Bangwe Community Sports Development, maar helaas waren ze dicht. We hadden een plan hoe we het toernooi gingen aanpakken, maar dat vertel ik helaas niet. Dat komt op de dag zelf. Dat was het wel voor de dag.

Donderdag 21 februari
We konden redelijk uitslapen. Kaitlin, Wies en ik hadden om 10 uur afgesproken om Abau bij Nthandizi te ontmoeten. We zouden vandaag prijzen gaan vergelijken van allemaal dingen die we wouden weggeven, shirts, broekjes en ballen onder andere. Kaitlin had heel ordinair ons idee nageaapt, en wou ook wat shirtjes weggeven. Ik maak maar een grapje, het was leuk dat ze het wou doen. Ze wou een meisjes team uit de grond stampen en die wat ballen en shirtjes geven, zodat zij konden gaan trainen en uiteindelijk dezelfde kansen en evenveel aandacht kregen als de jongens met voetbal. Stiekem hoopte ook dat haar meidenteams onder de organisatie B.C.S.D. zouden behoren, en daar hadden Wies en ik geen probleem mee. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. We hadden op wat trainingspakken geboden, en onderhandeld in een sportzaak, helemaal nieuw en goed zagen ze eruit, en we hadden ze meegekregen voor 30 euro, drie stuks. Hier waren we blij mee, en die wouden we aan de beste coaches geven. Die het beste voetbal lieten zien, maar die ook heel erg veel moeite deden voor de organisatie. Na veel prijzen gevraagd en vergelijkt te hebben was het tijd om terug te gaan naar Bangwe. Toen we op Nthandizi uitstapten gingen we naar een drukker. We waren van plan om op lichtblauwe poloshirts B.C.S.D. te laten printen, om zo naamsbekendheid van de organisatie vast te stellen, in ieder geval in de buurt Bangwe. Een stuk of 25 wouden we. Het kostte nog geen 10 euro voor 25 shirts, en we betaalden het met z’n tweeën, dat was mooi en goedkoop. Ze zouden de volgende dag klaar zijn. Toen we uit de winkel pal naast het busstation Nthandizi stapten, werd ik er weer ingesleurd door iemand van de radio. Ze wouden weten waar we mee bezig waren. Dat had ik in 5 minuten uitgelegd, en daarna pas konden we terug naar het compound. Het begon al bijna donker te worden, en daarnaast waren we kapot van het lopen de hele dag. We hadden wat rust en wat eten meer dan nodig.

Vrijdag 22 februari
Deze was in tegenstelling tot gisteren een hele rustige en eentonige dag. Wies bracht de ochtend en het begin van de middag door in de daycare, en ik zat lekker lui achter de computer te werken aan de nieuwe ID-kaarten, omdat we die nieuwe ID-kaarten hadden ontworpen moesten we opnieuw knippen en plakken. Ik had meer dan de helft gedaan op deze dag, ik was trots op mezelf. We hadden samen ook nog een training gegeven, niet veel nieuws, positiespel en partijtje. Prima dagje weer.

Zaterdag 23 februari
Wies ging deze ochtend vroeg stenen tillen voor de bauw van de varkensstal voor de daycare. Hij had niet ontbeten en heel weinig geslapen, meer dan logisch dat hij wankelend thuiskwam met Sam die hem ondersteunde. Ik had de rest van de dag voor de zieke Wies gezorgd. Wat voedsel bij hem naar binnen gepropt, het moest wel. Dat was de hele dag, ik was toch nuttig geweest op deze dag die ik anders belachelijk lui zou besteden.

Zondag 24 februari
De dag begon goed; Wies voelde zich beter dan gister. Ik overtuigde hem alsnog om het rustig aan te doen vandaag, geen gekke dingen. Maar hij was er goed aan toe, vooral omdat hij gisteren ook heel erg beroerd was konden we vandaag zien dat het beter met hem ging. Hij was niet ziek, hij had alleen niet slim gehandeld door weinig te slapen en niks te eten voordat hij anderhalf uur in de brandende zon bakstenen ging sjouwen. Geen slimme zet, maar hij kwam er zeker bovenop, en heel snel ook, wat fijn was. Hij was thuis gebleven, en ik had deze luie zondag genoten van de zon met Linnea, Kaitlin en Cynthia. Wies bleef toch maar binnen, misschien was dat wel slim. Een prima lui weekend.